M-e-e P-e-d

"พวกมึงยิงแม่งให้ตายหมดคอกไปเลย" 'เอางั้นเลยเรอะจ่า' "เอ่อสิว่ะ มึงไม่ได้ยินที่กูสั่งหรือไงว่ะ" 'ได้ยินครับได้ยินครับจ่า' "แล้วมึงยังจะเฉยรอทำหอกอะไรอีกเล่า" 'ยิงนะยิงได้อยู่แล้ว แต่ตายไปยกฝูงแบบนี้ ชาวบ้านชาวช่องเขาจะว่าได้น่ะจ่า' "พับผ่าสิว่ะ มึงจะฝ่าฝืนผู้บังคับบัญชาหรือไงฟ่ะ" 'ขัดน่ะไม่อยากขัดหรอกจ่า ไอ้ผมเบื่อที่จะต้องนอนคุกขี้ไก่เต็มทน คราวก่อนจ่าเล่นขังผมร่วมแรมเดือน' "ตกลงมึงจะยิงเรอะไม่ยิง" 'ยิงสิ ยิงแน่ๆ ครับ แต่ใครจะรับผิดชอบชีวิตเหล่านี้ล่ะ' "ให้ดิ้นตายสิ...ยิงสักทีสิว่ะ กูรับผิดชอบเอง" 'จ่า ครับชีวิตคนน่ะตายแล้วตายเลยนะจ่า" "ไอ้ห่านี้ กูมีดีเฟ้ย...เบื้องบนเขาเพิ่งทำวิจัยมามาดๆ เป็นผลิตภัณฑ์จากโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ แล้วก็เพิ่งตีตราโอท็อปมาได้ไม่นาน" 'อะไรเรอะจ่า ไอ้ผลิตฯที่ว่านั้น' "วิญญาณกระป๋อง"

'เฟี้ยว ๆๆๆ เปรี้ยงๆๆๆๆ....

แล้วร่างของจ่าล้มลงงอชักดิ้นกระแด่วๆ เลือดสดๆ ชุ่มแลให้สีเขียวขี้ม้าดูแก่เข้มขึ้นไปอีก