M-e-e P-e-d

ผมเป็นโรคแพ้สังคมเมืองมาแต่ไหนแต่ไร แพ้ผู้คน แพ้หัวใจตัวเองที่เพรียกหาอิสรภาพจากอะไรนั้นผมบอกไม่ได้หรอก วันหนึ่งผมจึงตัดสินใจย้ายห้องดีกว่าไปสู่สถานที่ผมจะปรับทุกอย่างให้เป็นสวรรค์ได้ ที่ซึ่งความมืดอาศัยอยู่อย่างอิสระ ข้าวของเครื่องใช้ไม่มีอะไรมากนัก นอกจากกองหนังสือที่ผมเฝ้าอ่านและอ่าน ในค่ำคืนอันเงียบงันหรือในวันที่เท้าไม่อยากเดินออกไปไหน

ผมจะขังตัวเองเอาไว้ในห้องแคบกับหัวใจที่อยากรู้มันจะแสวงหาทุกอย่างจากโลกแห่งจิตนการ ผมจะกลายเป็นคนที่มีปีกบินได้เหมือนนก แต่ผมชอบบทไล่ล่าถลกหนังหัวนั่นเป็นที่สุดบทของซาตาน บทของคนบาปช่างเร้าใจนัก บางคนที่อยู่ใกล้ๆ แทบไม่เคยเห็นผมในเวลากลางวัน ผมจะเผยตัวในราตรีกาลเท่านั้นในซอกซอยเพื่อล่า...

บางทีอาจจะมีคนคิดอยู่บ้างนั่นแหละว่า ผมอาจนอนตายอยู่ในห้องได้ตลอดเวลาเพราะกินเหม็นที่ระเหยออกมานั่นมันทำให้ได้คิด ผมชอบฟังเสียงฝีเท้าพวกเขาที่หยุดอยู่หน้าห้องของผมก่อนเดินผ่านไป หน้าต่างห้องไม่เคยเปิดให้แสงสว่างเข้ามาเยือน ผมชอบความมืดและการอยู่เพียงลำพังฟังเสียงลมหายใจของตัวเองที่ดังสะท้อนอยู่รอบๆ มันบ่งบอกถึงความมีตัวตนและคุณค่าของการมีอยู่ บางคนอาจสงสัยว่าแล้วกินอยู่อย่างไร?

บอกตามตรงผมเคยชินกับความหิว ความหิวทำให้อาหารทุกอย่างที่ผ่านเข้าไปในปากของผมนั่นอร่อย ความหิวมันเป็นเครื่องปรุงอันวิเศษสุด ความตายยังไม่น่ากลัวเท่าความหิว ผมอดได้เป็นวันๆ เมื่อหิวจนมือสั่นสมองพร่าเลือน ผมจะล้มตัวนอนไม่เคลื่อนไหวร่างกายฟังเสียงท้องที่ร่ำร้องขอเศษอาหารจากปาก มันคงกินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้าไม่เว้นแม้แต่แมลงสาบหรือจิ้งจก

คุณคงคิดถึงงูสินะ เมื่อมันอิ่มหรือแม้กระทั่งมันหิวมันจะสงบนิ่งเพื่อเฝ้ารอ ความหิวทำให้มันอดทนได้เหนือธรรมดา ผมเองก็เฝ้ารอบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนผ่าน การที่ร่างกายไม่สัมผัสกับแสงแดด ผิวของผมจึงซีดยิ่งกว่าหญ้าที่ถูกกะลาครอบไว้เสียอีกแนะ หนวดเคราแทงขนขึ้นเต็มสองแก้ม เวลาที่หลุดออกมาสู่โลกของคนอื่นที่เต็มไปด้วยเรื่องราวแห่งความอยุติธรรม ผมมักจะตื่นกลัวและเกลียดชังทุกคนเอาเสียดื้อๆ

ห้องใหม่ของผมอยู่ห่างชุมชน เป็นบ้านพักหลังเล็กๆ ลักษณะคล้ายบ้านทรงไทย ทาด้วยสีขาวแต่คราบสีเหล่านั้นก็เก่าคร่ำตามกาลเวลา มีก่อไผ่ขนาดใหญ่ประกบอยู่ด้านหลังขนาดของมันอาจใหญ่กว่าบ้านที่ผมสถิตก็ว่าได้ เวลามันขยับลำมหึมาผมมักจะได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดเสียดสีแสบโสต ห้องใหม่เหมือนคนแปลกหน้าในราตรีแรก ผมนอนไม่หลับ ปรกติผมก็ไม่ชอบนอนกลางคืน ดวงตาของผมจะฉายแวววาวในเวลานี้ ผมคุ้นชินกับความมืด

ภายในห้องมีเตียงไม้เก่าๆ กินเนื้อที่ไปกว่าครึ่ง ฝาผนังที่ว่างเปล่าดูไร้ชีวิตเกินไป ควรมีรูปเพิ่มบรรยากาศไว้พักผ่อนสายตา ผมไม่ชอบรูปดาราหรือศิลปิน รวมทั้งนักกีฬาด้วย แต่ผมก็มีรูปที่ตัวเองสะสมตัดมาจากหนังสือพิมพ์เก่าๆ ผมชอบรูปของฆาตกร ที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็นนี่ต่างหากศิลปินตัวจริง เขาชำแหระเหยื่อด้วยมีดเบาๆ ลงบนเนื้อตัวอันยั้วยวนใจ ขณะปากผิวเพลงกล่อมศพไม่แน่อาจจิบน้ำชาไปพร้อมด้วย

ผมจะติดรูปฆาตกรเรียงตามศพที่พวกเขาฆ่า นอกจากนี้แล้วยังมีรูปของสงครามล้างเผ่าพันธุ์มวลมนุษย์ ผมชอบดูรูปเหล่านี้ มันทำให้ผมไม่ฟุ้งซ่านและเข้าใจความเปลี่ยนแปลงของโลก มากกว่ารูปของนักบุญผู้สงบเสงี่ยม บางทีผมเอารูปของบุคคลต่างๆ มาตัดต่อกันเป็นรูปใบหน้าของอีกคน เมื่อมองดูแล้วเป็นภาพที่น่าหลงใหลเหมือนใบหน้าเขาโดนกรีดด้วยใบมีดโกน

ยังมีห้องที่เยื้องกันไปอีกไม่ไกล คือหญิงสาวอารมณ์เปลี่ยวเฝ้ารอการกลับบ้านของสามีกะล่อน เธอเองมักจะอยู่เพียงลำพังและเฝ้ารอเช่นเดียวกัน ผมชอบมองดูเธอ มองดูความงามที่ธรรมชาติสร้างเธอขึ้นมาจากมวลบุปผาแห่งสวรรค์ ผมของเธอยาวถึงกลางหลังมันพลิ้วไหวขับเน้นดวงตาของเธอให้เป็นประกาย ริมฝีปากของเธอเล่าอวบอิ่มและเปียกชื้นเวลาเธอเผยอปากมันดูงามนักเหมือนการเคลื่อนคลี่กลีบของดอกกุหลาบเพื่อรับหยาดน้ำค้าง ผิวนวลนั่นทำให้ความหิวโหยแห่งตัณหาปะทุขึ้นในแววตาของผม

ไม่อยากโฆษณารูปร่างของเธอนัก กลัวว่าพวกแมวมองจะมารับเธอไป ให้เสียจริตของตัวเอง นั่นเป็นสิ่งน่ากลัวคือความสูญเสียตัวของตัวเอง และไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผมไม่อยากให้สาวสวยแสนซื่อคนนี้เป็นเช่นนั้น มันโหดร้ายเกินกว่ารูปฆาตกรที่ผมติดเอาไว้ในห้องเสียอีก พอตกค่ำห้องของเธอมักเงียบ ไร้แสงไฟ ผมรู้ว่าเธออยู่ในห้อง แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องปิดไฟทุกดวงด้วย คุณคงรู้สินะว่าผมเลือกเธอเป็นเหยื่อ หึหึ

ลำไผ่ที่หักพาดผ่านมาถึงหลังคาห้องพักผมนั้น ตอนกลางดึกมักเป็นที่นัดพบของแมวป่าและนางแมวยั่วสวาทแถบนี้ มันจะวิ่งไล่กัดกันมาตามลำไผ่กระโดดลงมายังหลังคาบ้าน เล็บของมันจะขูดหลังคากระเบื้องฟังแล้วทำให้ขนลุกซู่ นอกจากมันจะวิ่งไล่หยอกล้อกันท่ามแสงจันทร์แล้ว มันยังนัดกันมาเสพสังวาสบนหลังคาห้องของผม ฟรีเซ็กส์กันให้จันทร์อาย คุณคงสิรู้สินะว่าผมนอนไม่หลับนัก เมื่อรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างมาวิ่งอยู่เหนือหัวตลอดคืน ผมได้แต่ทนฟังเสียงของแมวกัดกัน เสียงขู่ฟ่อ เสียงแมวระเริงสวาท

คนกลางคืนที่ต้องการความเงียบอย่างผม เมื่อถูกรบกวนความโกรธในอกก็เริ่มพอกพูน ชะเง้อตัวเปิดไฟที่หัวเตียง แสงไฟโคมสะท้อนผ่านไปหน้าของอาชญากรเหล่านั้น ดวงตาของพวกเขาจ้องมาที่ผม ริมฝีปากของคนเหล่านั้นเหมือนพูดอะไรสักอย่าง คล้ายมันสั่งให้ผม

ฆ่า ห้องหมุนวนเหมือนเกลียวน้ำ มือของผมสั่นกระตุกเส้นเลือดสีเขียวในร่างไหลเร็วขึ้นมันเพิ่มขนาดพาดไปตามลำแขนที่ซีด ดวงตาของอาชญากรมาอยู่ที่ดวงตาของผมแล้ว หน้าต่างถูกผลักออกให้เปิดกว้าง แสงจันทร์สาดผ่านเข้ามาอาบร่างผอมโซของผม กลิ่นเหม็นอับในห้องได้รับการระบายถ่ายเท มือของผมกระชับขวดเอ็มร้อยแน่น น้ำหนักของมันพอดีมือ สิ่งที่ดวงตาผมได้เห็น คือแมวดำตัวโตหมอบราบอยู่บนลำไม้ไผ่สีน้ำตาล มันจ้องมองมายังผมด้วยดวงตาสีเขียวเรืองรอง

เบื้องหลังมันนั่นเล่า ก็พระจันทร์กลมโตเหลืองนวลตา มันเคลียคลอกับแมวสาวสีขาวเอาร่างคลึงกันราวคนรัก อีกลำไผ่ยังมีแมวหลายสิบตัวบ้างยืน บ้างหมอบ ดวงตาเหล่านั้นจับที่ร่างของผม แล้วมันขู่ฟ่อพองขน เล็บแหลมคมขูดไปกับลำไผ่เหมือนมันได้กรีดผ่านร่างของผมด้วย ผมอยู่ระหว่างดวงตาของอาชญากรและดวงตาสัตว์ต่างเผ่าพันธุ์ เหมือนดวงตาทุกคู่ยึดผมเป็นศูนย์กลาง แมวตัวโตสีดำนั่นท่าทางจะเป็นจ่าฝูงมันคล้ายไม่สนใจผม และอีกเช่นกันบริวารของมันอาจลุกขึ้นหรือไม่ก็กระโดดมายังผมได้ทุกเมื่อ

ลมดึกวูบผ่านเข้ามาแสงจันทร์ไม่คล้อยตาม หัวใจผมสงบนิ่งงันยิ่งกว่าการหลับนอนของสายน้ำ ไป๊!!! กูจะนอนโว๊ยไอ้แมวบ้า
แมวแถบตัวลายสองสี วิ่งมาตามลำไผ่ที่ทอดผ่านมายังถึงหลังคา คล้ายมันจะกระโดดเข้าใส่ ผมยกมือป้องกันอย่างลืมตัว แต่มันกลับกระโดดผ่านไปบนหลังคา แล้ววิ่งกันพล่าน ลับเล็บแกรกกราก แมวตัวอื่นก็ร้องระงมบนลำไผ่ ขวดในมือผมกระชับแน่น จ้องมองแมวดำนั่น ขณะที่มันเผลอเลียขนให้แมวตัวสีขาว ขวดก็ลอยพ้นออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยอารมณ์แห่งโกรธและหยามเหยียดในเผ่าพันธุ์ ขวดแม่นยำเหลือเกินซัดเข้าซี่โครงได้ยินเสียงชัดเจน เสียงแห่งความเจ็บปวด แมวดำนั่นจนร่างพลิกตกลำไผ่

ผมหัวเราะในลำคอด้วยสบอารมณ์แม่นของตัวเอง ผมทำบาปขึ้นเสมอมาจริงๆ แมวตัวอื่นร้องระงมเซ็งแซ่ด้วยอาการแห่งความตระหนก มันวิ่งไปตามลำไผ่แล้วกระโดดลงเรียงตามกันเพื่อไปดูลูกพี่ของพวกมัน ไม่นานลำไผ่ก็ว่างเว้น แสงจันทร์ยังสาดผ่าน ผมสูดลมหายใจลึกๆเข้าปอด ฟังเสียงแมวที่ร้องห่างออกไปในราวป่านั่น หับหน้าต่างเข้ามา ปิดโคมไฟ แต่ตาของผมยังคงไม่หลับ แมวสามสีเพศผู้อีกตัวปรากฏขึ้น วิ่งกระโดดไปตามลำไผ่สีน้ำตาลด้วยอาการแห่งความคะนอง ร่างของมันผอมโซ แยกเขี้ยวคมร้องง้าว.....

ทอดร่างผยองเดินไปตามลำไผ่เพียงลำพัง ไม่นานมันได้ยินเสียงแมวอีกตัวร้องโต้ตอบกลับมาจากไผ่อีกลำ เป็นแมวตัวสีขาวขนราวสำลี มันกระโดดปราดไปยังไผ่ลำเดียวกัน แมวสีขาวกางเล็บขู่ฟ่อทำท่าจะตบจะข่วน แต่มันหาได้กลัวไม่ แมวสองตัววิ่งไล่กันบนลำไผ่ กระโดดไป-มา ระหว่างไผ่ที่หักพาด มันต่อสู้เชิงหยอกล้อกันสักพัก แมวตัวสีขาวคล้ายจำยอม แล้วมันก็เริงสวาทกันบนลำไผ่นั่นท่ามแสงจันทร์ที่อาบร่าง

ผมมักชอบนอนกลางวัน ขังตัวเองในห้อง บางทีตื่นขึ้นมาก็เห็นหนูร่างเหวอะ หรือไม่ก็จิ้งจกที่ร่างขาดเพราะเล็บคม มันอาจเป็นแมวตัวใดตัวหนึ่งทิ้งเอาไว้ แต่บางทีกลิ่นก็เหม็นเน่าโชยออกมาจากใต้เตียงผมถึงรู้ว่ามีซากหนูตายอยู่ในห้อง สิ่งมีชีวิตในห้องดูเหมือนมีเพียงผมเท่านั้น ร่างของผมอ่อนเพลีย สมองยังคงมึนงง ผมฝันไปว่า ได้เสพสังวาสกับใครสักคนเธองามยิ่งนัก

หญิงสาวคนนั้นยังคงชอบมองมาที่ผม ด้วยดวงตาร้อนแรงหรือว่าเธอต้องการความโสดจากเรือนร่างของผม ผู้หญิงทุกวันนี้ใจกล้าขนาดนั้นเชียวหรือ ดวงตาของเธอเรืองรองหยาดเยิ้มเป็นประกายยามสบกัน ดาวบนฟากฟ้าคงอยู่ในดวงตากลมโตคู่นี้หมดแล้ว เธอท้าทายและเย้ายวน ระวังเถอะ หึหึ ผมเคยเห็นแฟนของเธอบางครั้งเขามักจะมาตอนกลางคืน เดินผ่านหน้าห้องพักผมไป และเขาก็อีกคนที่ชอบมองดูผมด้วยดวงตาที่ไม่เป็นมิตร คุณก็รู้นี่ใครเขาจะพอใจเมียสาวอยู่ห้องข้างๆ กับชายโสดและค่อนข้างหล่ออย่างผม ให้ตายเถอะคุณสมบัติทางเพศอยู่กับผมครบ ผมมันเหมือนม้าศึกไม่กลัวสงคราม

แฟนของเธอร่างสูงใหญ่ผิวสีดำเข้ม เมื่อเห็นผมมอง เขาถึงกลับจูบเมียต่อหน้าต่อตาผม คล้ายกลับว่าจงใจให้ผมดูละครฉากนี้หรือไม่ก็จะประกาศว่านี่เมียกูนะ มึงอย่ายุ่ง ผมปิดประตูห้องลงอีกครั้ง เขาทำไมต้องรังเกียจผมด้วยนะ

หลายคืนนี้แมวป่าเงียบหายไป...มันคงเปลี่ยนสถานที่นัดพบ แต่คืนวันไหนพระจันทร์เต็มดวงมันมักจะมาอาบแสงจันทร์อยู่บนหลังคาห้องผมเป็นประจำ แมวมันก็โรแมนติกเหมือนกันแฮะ ผมคิดจะตัดลำไผ่สีน้ำตาลที่แห้งหักนี้ทิ้งไปเสียให้หมด เพื่อตัดปัญหาเอาเข้าจริงผมก็ยังไม่ได้ทำอย่างที่คิด คงปล่อยมันไว้อย่างนั้น

คืนวันหนึ่งแมวร้องอยู่หน้าห้องของผม มันร้องอยู่อย่างนั้นเสียงของมันออดอ้อนและวิงวอนให้ผมเปิดประตู เล็บคมขูดไปกับประตูห้องราวการเคาะของหญิงสาวผู้เราปรารถนาจะพบ จนผมต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู มันเป็นแมวตัวสีขาวน่ารักดวงตาสีฟ้าของมันมองผมอย่างคุ้นเคยและเป็นมิตรยิ่งกว่า มันเดินเข้ามาราวกับตนเองเป็นเจ้าของห้อง ดวงตาของมันกวาดผ่านสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในห้องของผมหากมันพูดได้คงถามว่านี่ห้องหรือรังหนู รูปของอาชญากร เธอมองดูด้วยแววตาสงสัยครู่หนึ่ง ก่อนกระโดดขึ้นเตียงหมอบอยู่บนนั้น แล้วกลิ้งเกลือกตัวเองไปมา ดวงตาของมันยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของผม เสียงร้องของมันแผ่วเบาแหบปร่า เดินนวยนาดเอาร่างสีขาวเบียดไปกับขาของผม ผมอุ้มมันขึ้นมาแล้วจ้องมองผ่านดวงตา ก่อนอะไรจะเลยเถิด

แต่.....เสียงแมวที่ก่อไผ่นอกหน้าต่างนั่นร้องกันระงมเสียงดังกว่าคืนไหนๆ มันวิ่งมาตามลำไผ่กระโดดลงบนหลังคาไม่เกรงใจ เล็บของมันเริ่มขูดไปตามกระเบื้อง หลายตัวเข้าเสียงดังนั่นก็ทวีความน่าสะพรึงกลัว แมวสีขาวคล้ายเข้าใจความหมาย มันดิ้นหลุดจากมือของผมและเล็บก็กรีดผ่านข้อมือซ้ายแปลบมาถึงหัวใจ จนเลือดซึม ผมปล่อยมันลงเปิดหน้าต่างมองดูฝูงแมวป่า แมวสีขาวกระโดดผลุบขึ้นมายังขอบหน้าต่าง จ้องมองดูผมด้วยความอาลัยในท่าทีและมองไปยังแมวดำตัวโต มันร้องส่งเสียงถึงกันและกันโอดครวญชวนถวิล แล้วกระโจนลงหน้าต่างห้องไป วิ่งกระโดดขึ้นบนลำไม้ไผ่คล่องแคล่วว่องไว

มันใช้ขนสีขาวเบียดตามตัวแมวสีดำด้วยท่าทางประจบพลางเลียขนให้ แมวดำไม่สนใจ ดวงตาของมันยังมองมาที่ผมเขม็งอย่างแค้นเคือง เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มันกัดคู่รักสะบัดจนตกลำไผ่ อย่าบอกนะว่ามันหึงและไม่พอใจที่ยอดรักของมันเข้ามายังห้องชายโสดอย่างผม ไอ้แมวบ้าใครจะไปวิกลจริตปานนั้น ผมเชื่อว่ามันคิดอย่างนั้นแน่ เพราะอย่างไงเราก็เป็นเพศผู้เหมือนกัน

มันเคยถูกผมขว้างด้วยขวดมาครั้งหนึ่ง พอผมยกมือทำท่าจะขว้างมันถึงกลับกระโดดไปอีกลำ เสียงร้องของมันยาวและกู่ไกลไปในม่านความมืด ไม่รู้ว่าแมวมาจากไหนบ้างวิ่งขึ้นมาเต็มตามลำไผ่ ดวงตาสีเขียวเรืองรองนับนาทียิ่งเยอะขึ้น ทุกลำของไผ่หัก มีแมวอยู่เต็มไปหมด ผมแทบไม่เชื่อสายตาว่าจะเจอกับเหตุการณ์แปลกประหลาดแบบนี้ สาวกของมันตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้หน้าต่างที่สุดถึงกลับกระโดดกางเล็บคมเข้าใส่ผม มันคงคิดว่าผมเป็นหนูหรือจิ้งจกให้มันจับ ยังดีที่ผมปิดประตูทันท่วงที เล็บของมันจึงฝังลงไปกับหน้าต่างไม้ ลากเป็นทางยาวก่อนเสียงตุ๊บหนักหล่นลงพื้น

ให้ตายเถอะแมวมันจะฆ่าผมเพราะความหึงหวง เสียงร้องของมันคล้ายระเริงและดีใจที่ขมขู่ผมได้ บางตัววิ่งวนไปบนหลังคาและบางตัวมาถึงประตูห้องขูดเล็บเสียงขร่ม ผมรู้สึกเพียงว่าตัวเองตกอยู่ในวงล้อมของแมวจรยุทธ มันคงจะล้อมผมเอาไว้ตลอดคืนตัดขาดการติดต่อกับโลกภายนอก ให้ผมตกอยู่ในความกลัวจนกลายเป็นโรคประสาทหรือเป็นบ้า มันคิดผิดถนัด น่าเสียดายที่มันไม่ได้เข้ามาในห้องผม ไม่งั้นมันจะเห็นรูปอาชญากรที่ผมรัก หึหึ...

ผมหยิบมีดออกมาจากใต้เตียงมันเป็นมีดปลายแหลมเล่มเล็กยาวประมาณหนึ่งคืบพอที่จะแทงผ่านเข้าไปยังหัวใจของแมวให้ตายได้ ถ้าเกิดการตะลุมบอน ผมเปิดหน้าต่างอีกครั้ง แมวอีกตัวก็กระโดดเข้ามาทันที ผมแทบปิดไม่ทัน เสียงร้องของพวกมันดังยิ่งขึ้นกว่าคราแรก มันคงคิดว่าลงมือสองคราก็ได้ชัยสองครา ให้ตายเถอะแมวจองหอง

แมวดำตัวโตลุกขึ้นแล้วมันเดินอาดๆ มาตามลำไผ่ ท่าทางหยิ่งทะนงและมั่นใจในเขี้ยวเล็บ ผมแง้มหน้าต่างออกกว้างเผชิญหน้าแบบลูกผู้ชาย มันหมอบตัวลงบนลำไผ่ในท่าเตรียมพร้อมตะครุบเหยื่อ มีดในมือผมกระชับแน่นเข้ามาเถอะ แมวตัวอื่นๆ สงบนิ่งและเฝ้ามองหัวหน้าของพวกมัน มันอ้าปากร้องเผยเขี้ยวคม เท่านั้นเองถึงกลับกระโดดกางเล็บมายังใบหน้าของผมมันต้องการให้ผมเสียโฉมเชียวรึไอ้แมวขี้อิจฉา

ความเจ็บจากคมเล็บแล่นผ่านเข้าไปยังสมองและขยายอาณาเขตไปทั่วร่าง แก้มซีกซ้ายถูกเล็บที่คล้ายใบมีดโกนนั่นกรีดผ่านเป็นล่องยาวจรดปลายคาง ปากของมันก็งับมายังลำคอฝังเขี้ยวลงไป กล้ามเนื้อทั่วร่างของผมกระตุกมือข้างซ้ายบีบที่คอของมันแน่นเข้า แน่นเข้า เล็บของมันยังคงข่วนบนใบหน้าของผมเลือดสีแดงไหลเป็นทางยาวพร้อมชิ้นเนื้อที่หลุดตามเล็บนั่นออกมา

มีดในมือขวาของผมค่อยๆ กดผ่านลำตัวของมัน คิดถึงดนตรีจังหวะเนิบนุ่มหรือการระบำบนปลายเท้าอันพริ้วไหวงดงาม มีดจมลึกผ่านเข้าไปช้าๆ กระทบกระดูกซี่โครง มันดิ้นและตะเกียกตะกาย เล็บของมันจึงกรีดหน้าผมนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดแถมยิ้มให้มัน แทงมีดเข้าไปอีกแผลผ่านหัวใจที่ยังเต้นตุบๆ เสียงเต้นของลมหายใจผ่านมายังมีด ฟังดูอ่อนล้าเต็มทน ผมบิดมีดในมือแล้วดึงออกแผ่วเบาเนิบช้าเพื่อฟังลมหายใจของอีกฝ่ายเลือดสีแดงข้นไหลปรี่ออกมา สาดใส่ลำตัวผม และมีดก็จ้วงแทงเข้าไปอีก&

มันยังคงหอบหายใจฟืดฟาด ปากของมันเต็มไปด้วยเลือดของผม ส่วนมีดของผมเต็มไปด้วยเลือดของมัน ผมฟาดร่างแมวใกล้ตายลงพื้นเสียงดังสนั่น มันพยายามลุกขึ้นยืนแต่ดูเหมือนไร้ผล เล็บของมันตะกายไปกับพื้นดินแห้งดิ้นรนจนถึงวินาทีสุดท้าย แมวตัวอื่นๆ กระโดดลงมาจากลำไผ่จ้องมองหน้าผมอย่างอาฆาต หน้าต่างปิดลงผมฆ่ามันได้แล้ว...

ผมร้องเพลงที่ฟังสมัยเด็กๆ จบลงด้วยอารมณ์ที่เบิกบานยิ่ง ล้มตัวลงนอนขณะร่างโชกเลือด ผมฝันถึงการฆ่าแบบนี้มานานแล้ว ต่อไปต้องเป็นใครสักคน ตอนนี้ผมขอนอนก่อนเถอะ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นตอนเที่ยงวัน ..ยิ่งมายิ่งแรงใครกันหนอมาเยี่ยมผมเอาเวลานี้ หรือว่าเป็นหญิงสาวคนข้างห้องคิดถึงเธอขึ้นมาหัวใจผมสั่นพร่า เท่านั้นเองลุกขึ้นเปิดประตูโดยไว เสียงกริกของนกปืนทำให้ผมต้องหยุดชะงัก
มอบตัวเสียโดยดี เจ้าหน้าที่ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว
จับผมข้อหานอนตื่นสายหรือผู้หมวด
เปล่า&ฆาตกรรม
ผมบริสุทธิ์
นั่นไงหลักฐาน

ตำรวจมองมายังมีดเปื้อนเลือดที่ผมวางเอาไว้ข้างเตียง ตำรวจเข้ามาล็อคผมด้วยกุญแจและมองดูรูปฆาตกรในห้องผมด้วยดวงตาอันสะพรึงกลัว ลากผมลงไปหลังกอไผ่ไม่ถนอมมือ ผู้คนไม่รู้หลั่งไหลมาแต่ไหนกันบ้างดวงตาเหล่านั้นมองผมยังกะสัตว์ ปากของพวกเขาสาปแช่งและร้องด่า ผมมองร่างของชายผิวคล้ำที่นอนเหยียดยาวจมกองเลือดนั่นมันสามีกะล่อนของผู้หญิงห้องข้างๆ อกข้างซ้ายของเขามีรอยมีดหลายแผลด้วยกัน ผมไม่ได้ฆ่าเขา ผมฆ่าแมว ผมฆ่าแมว ผมโดนปรักปรำ
เสียงโพละ..ที่ท้ายทอยของผมเท่านั้นเองสติผมก็สูญสิ้น ผมบริสุทธิ์&..

ตอนนี้ผมอยู่ในคุก รูปที่ตัดแปะไปรอบผนังคุกนั่น เป็นรูปของผมเองทั้งหมดในกริยาบทต่างกันจากช่างภาพมือหนึ่งของประเทศ คุณคงรู้สินะว่าผมยิ่งปฏิเสธเท่าไหร่พวกคนเที่ยงธรรมทั้งหลายยิ่งปักใจเชื่อว่าผมทำ ให้ตายเถอะมันโง่ขนาดนั้นเชียวหรือ แผลที่เกิดจากรอยเล็บข่วนหายแล้ว แต่มันยังคงเป็นแผลเป็นอันน่าสะพรึงกลัว คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ผมได้ยินเสียงแมวร้องผ่านเข้ามาในคุกดังสะท้อนแว่วเข้ามาราวระลอกของคลื่นเสียง ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของแมวสีขาว

พลัน&แมวสามสีตัวผอมโซก็กระโดดออกจากคุกวิ่งไปคลอเคลียผู้คุม เขาก็ใจดีอุ้มมันขึ้นมาลูบหัวด้วยความเอ็นดู เปิดประตูให้มันออกไปสู่อิสรภาพ คุณก็รู้นี่ขี้แมวเหม็นอย่าบอกใครเชียว ผู้คุมมองดู แก้มซีกซ้ายของมันที่มีรอยแผลเป็นขีดผ่าน
ไปทำอะไรมาล่ะเอ็งยกพวกตีกันหรือไง คุกเขามีไว้ขังคน ไม่ขังแมวออกไปซะอย่าเข้ามาอีกกูเกลียดแมวยิ่งกว่าฮิตเล่อร์เกลียดยิว ผู้คุมปล่อยมันลง แมวสามสีวิ่งไปตามทางที่นำไปสู่แสงสว่างเบื้องนอก

แมวสีขาวอยู่เบื้องหน้าของมันไม่ไกลนัก เสียงมันร้องขานรับซึ่งกันและกันด้วยอารมณ์แห่งรัก เธอมาตามผมกลับบ้านแล้ว.......