M-e-e P-e-d

ฉันยิ้มและไหว้ลาผู้ใหญ่ท่านนั้นอีกครั้งเมื่อประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิดเพื่อนำผู้มาเยือนลงสู่ชั้นล่างของตึก
มือสองข้างยังคงเย็นเฉียบอยู่ ฉันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานทั้งที่สมองยังคงเฉื่อยชา
ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก้มหน้าก้มตาเปิดแพลนเนอร์ตรงหน้าทั้งที่ยังมิสามารถเรียกสมาธิกลับมาหาตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย
ผ่านไปหลายนาที ตายังคงไล่ไปตามหน้ากระดาษในขณะที่ใจฟุ้งไปไหนๆ ฉันยังคงจมดิ่งอยู่กับวังวนของความคิดอยู่ดี

ปีครึ่งแล้วที่ย้ายเข้ามาทำงานที่นี่ งานใหม่ คนละแวดวง คนละทิศ ห่างไกลจากสังคมและผู้คนเดิมๆ โดยสิ้นเชิง
โปรเจ็คล่าสุดที่ได้รับมอบหมายคือการทำหลักสูตรบริหารโครงการ ร่วมกับผู้เชี่ยวชาญจากภายนอก
เช้านี้ ...ทีมงานประชุมร่วมกันเป็นครั้งแรก ฉันชะงักเล็กน้อย เมื่อนายแนะนำให้รู้จักกับที่ปรึกษาท่านหนึ่ง

-- การประชุมครึ่งวันเช้าดำเนินไปด้วยความราบรื่น ---

เมื่อทุกคนแยกย้าย ฉันเดินเข้าไปทักทายผู้มาเยือน
ท่านถามไถ่สารทุกข์ด้วยความเอ็นดูเหมือนเคยและไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่
โลกที่ว่ากลมอยู่แล้ว สำหรับฉัน วันนี้มันกลมยิ่งกว่าทุกวัน

"คุณเลิกสอนมานานแล้วเหรอ แล้วอาจารย์ธนะล่ะ เป็นไงบ้าง?" ท่านถามถึงเขาคนนั้นขึ้นมา

"ก็...สบายดีค่ะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ถ้าไม่ได้เค้าสักคน ป่านนี้ผมคงต้องกังวลเรื่องลูกน่าดู เค้ามากรุงเทพฯ เมื่อไหร่โทร. เข้ามือถือผมนะ ไปทานข้าวกัน ทั้งสองคนเลย" ท่านเชื้อเชิญอย่างอารี

" แหม....ดูท่าจะมาบ่อยล่ะสินะ ก็คุณอยู่ที่นี่ทั้งคน" ท่านกระเซ้าต่อ ฉันเริ่มสลด ร้อนผ่าวบนใบหน้า

" ขอบคุณค่ะ" ฉันสูดหายใจลึกก่อนตอบ ... น้ำเสียงยังคงราบเรียบดี "ดิฉันไปส่งที่ลิฟต์นะคะ"

ผู้มาเยือนยังคงพูดอะไรต่ออีกสามสี่ประโยค ฉันแค่ได้ยินลางๆ จับความอะไรไม่ได้เลย
ภาพใครคนหนึ่งที่หายไปนานผุดขึ้นชัดเจนในห้วงคำนึง....คนที่อยู่อีกทิศหนึ่งและฉันควรจะลืมเขาไปแล้ว
วันนี้เขากลับมาวนเวียนอยู่กับฉันแต่เช้า พร้อมๆ กับการมาเยือนของผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่เราทั้งสองนับถือ  ให้ตายสิ! เขาผู้ไม่ได้รับเชิญอยู่รบกวนฉันเรื่อยมา ทั้งในห้องประชุม ห้องกาแฟ หรือแม้แต่ตอนนี้
ยิ่งยามมีคนเอ่ยถึง ความรู้สึกขัดแย้งภายในยิ่งเพิ่มขี้นในสมองฉัน ทั้งสับสนและเคว้งคว้าง

ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย... ฉันไม่ใช่คนหวั่นไหว และจะไม่มีวันเป็น

ประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิดเพื่อนำผู้มาเยือนลงสู่ชั้นล่างของตึก
มือสองข้างยังคงเย็นเฉียบ ฉันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานทั้งที่สมองยังคงเฉื่อยชา
ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เรียกความสมดุลให้ตัวเองอีกครา
ฉันได้ส่งเขาคนนั้นลงลิฟท์ไปแล้ว พร้อมกับผู้มาเยือน
.......
......
ทอดสายตาผ่านกระจกใสจากชั้นสิบเก้าของตึกสูง รถรายังคงขวักไขว่อยู่บนถนนเบื้องล่าง ผู้คนบนสะพานลอยเดินสวนกันอย่างเร่งรีบในยามบ่ายคล้อยเช่นนี้ เหมือนทุกๆวัน

อีกครึ่งวันทำงานที่เหลือของฉันยังคงดำเนินต่อไป....ดังเดิม