M-e-e P-e-d

ผมกำลังพยายามนับ .. ความผิดพลาด

ความผิดพลาดทั้งหลายทั้งปวงในชีวิตของผม

ใช่ .. ผมจดมันเอาไว้ ผมจดมันเอาไว้ทุกครั้ง

ผมจดมันเอาไว้ เพื่อจะได้กลับมานับจำนวนมันใหม่

ทุกครั้งที่ผมกลับมานับมันใหม่ ตัวเลขมันมักจะมากขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว

และครั้งก่อนโน้น

มันมากขึ้นเรื่อย ๆ ..

ผมไม่เคยจดความถูกต้องในชีวิตผม

มันน้อยเกินไป มันไม่น่าสนใจ

มันไม่น่าจดจำ เพราะมันมักเป็นสิ่งบังเอิญ ส่วนใหญ่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผมไม่เคยทำสิ่งที่ถูกต้องแบบตั้งใจเลย

แต่ผมทำสิ่งที่ผิดพลาดแบบตั้งใจเสมอ

[ ... ตั้งใจที่จะออกไปเล่น ไม่อ่านหนังสือทั้งที่พรุ่งนี้มีสอบ แล้วมันก็สอบตก ]

[ ... ตั้งใจไปซ้อมดนตรี เพื่อที่จะได้กินเหล้าต่อ หลังซ้อมเสร็จ ]

[ ... ตั้งใจชกโครมเข้าไปบนใบหน้าไอ้หมอนั่น ก่อนจะเข้าไปเตะซ้ำที่ชายโครงหลังจากที่เขาล้มลงไปแล้ว ]

[ ... ตั้งใจลูบไล้นิ้วไปทั่วร่างสั่นระริกของแฟนเพื่อน ในขณะที่ประกบปากทาบทับไปที่เนินอกอันอ่อนนุ่ม

ก่อนที่จะมีเซ็กส์กับเธออย่างเร่าร้อน ]

[ ... ตั้งใจรับเงินที่ผู้รับเหมาก่อสร้างใส่ซองยื่นมาให้ เพื่อให้ผมเซ็นรับงาน ]

[ ... ตั้งใจเซ็นใบหย่า ปล่อยให้ภรรยาตัวเอง เดินออกไปจากชีวิตพร้อมกับลูกน้อย ]

[ ... ตั้งใจรินเหล้าลงไปครึ่งค่อนแก้ว แล้วกรอกมันลงปาก ]

[ ... ]

[ ... ]

ผมมองรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ที่ปลายนิ้วชี้ข้างซ้าย

มีดเล่มนั้น บาดนิ้วผมนานมาแล้ว มันเป็นความผิดพลาดครั้งแรกที่ผมตั้งใจ

เสียงแม่บอกออกมาจากในครัวว่า อย่าเล่นมีด มีดมันคม เดี๋ยวบาดมือ

ผมยกนิ้วชี้ข้างซ้าย ขึ้นจรดกับคมมีด ก่อนจะลากนิ้วตามคมที่เบาบางของมัน

ผมยังจำความรู้สึกเสียวแปล๊บนั้นได้

เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากรอยแผล พร้อมกับเสียงอุทานอย่างตกใจของแม่

ที่วิ่งเข้ามาห้ามเลือด ทำแผลให้ผม

ผมรู้สึกดี .. เวลาที่แม่ทำแผลผมไปทั้งน้ำตา

ทุกครั้งหลังจากนั้น ที่ผมทำบางอย่างที่ผิดพลาด ผมจะกรีดมีดลงไปตามเนื้อตัวของผม

1 ครั้ง สำหรับการจดบันทึกสิ่งที่ผิดพลาด 1 หน

เพื่อที่ผมจะได้กลับมานับความผิดพลาดที่มากขึ้นทุกครั้งได้โดยไม่ลืมเลือน

ผมจำรอยแผลได้ทุกรอย

ยิ่งนานวัน รอยแผลบนร่างของผมยิ่งมากขึ้น มากขึ้น มีใหญ่ มีเล็ก แตกต่างกันไป

จนผมกลัวว่า บนร่างของผม จะไม่มีที่ให้จดบันทึกความผิดพลาดอีก

...

ผมกดปลายมีด เข้าไปที่ชายโครงด้านซ้าย ก่อนจะดันให้มันทะลุผ่านช่องอกเข้าไป

ความรู้สึกเสียวแปล๊บที่ผมคุ้นเคยแล่นไปทั่วร่างอย่างรุนแรง

เลือดสีแดงไหลทะลักตามออกมา เมื่อผมกระชากมีดออก

ผมเอนตัวลงนอน หน้าครัวตรงที่แม่เคยวิ่งมาห้ามเลือด ทำแผลให้ผม

ผมยังคงจำหยดน้ำตาของแม่ ตอนที่ทำแผลให้ผมได้

ถ้าแม่ยังอยู่ ตอนนี้แม่คงกรีดร้อง แล้ววิ่งมาทำแผลให้ผมแล้ว

ผมคงได้เห็นน้ำตาของแม่อีก มันทำให้ผมรู้สึกดี

แต่แม่ไม่อยู่แล้ว แม่จากไปกับความผิดพลาดของผม

ความผิดพลาดที่ผมตั้งใจ

ภาพฝ้าเพดานยิบซั่มบอร์ดสีขาวที่ผมนอนมองอยู่ ดูจะออกเป็นสีขาวขุ่น ๆ ..

แล้วเปลี่ยนเป็นสีเทา

ก่อนที่ผมจะเห็นมันเป็นสีดำ ... ผมว่า ผมเห็นหยดน้ำตาของแม่ตรงนั้น

ผมว่า .. ผมเห็น ...