M-e-e P-e-d

ข่าวการจากไปของพ่อเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่ง

ก่อให้เกิดกระแสความคิดหลายอย่างในห้วงสำนึกของผม

ตลอดหลายชั่วโมงของเช้าวันนี้

ความจริงแล้ว ผมก็พอทราบข่าวการใช้ชีวิตเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล

ของพ่อตุ๊ยมาหลายหน ตุ๊ยเป็นเจ้าของร้านขายต้นไม้ที่ผมเข้ามาเซ้งต่อกิจการ

ด้วยเหตุผลที่ว่า ตุ๊ยต้องไปดูแลร้านขายต้นไม้ร้านใหญ่แทนพ่อที่ไม่ค่อยสบาย

ผมคุ้นเคยกับพ่อของตุ๊ยพอสมควร

เหตุผลที่สำคัญนอกเหนือจากการที่ผมเป็นเพื่อนสนิทของลูกชายแกแล้ว

ผมกับพ่อของตุ๊ยพูดภาษาเดียวกัน ... เรื่องต้นไม้

ก่อนหน้าที่ผมจะเข้ามารับช่วงต่อกิจการร้านขายต้นไม้ของตุ๊ย

ผมเคยไปนั่งคุยกับพ่อตุ๊ย ที่ร้านขายต้นไม้ร้านใหญ่ของแกเสมอ ๆ

มันเป็นการส่งผ่านประสพการณ์ตรง ของคนที่ใช้เวลาไปกว่าค่อนชีวิต อยู่กับต้นไม้

ปัญหาบางอย่างที่ผมเคยสงสัย กับสิ่งมีชีวิตสีเขียว ๆ จะได้รับคำตอบที่ดีจากพ่อตุ๊ย

ความการุณย์ที่ถ่ายทอดมาทางสายตา

ทำให้ผมอบอุ่น จนบางครั้ง ...

ผมเผลอคิดไปว่า ผมเป็นลูกชายอีกคนหนึ่งของแกด้วยซ้ำ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมกลับมาคิดถึง ... พ่อของผมเอง

ปีนี้ พ่ออายุ 65 แล้ว ชีวิตปัจฉิมวัยที่อยู่กับการดูแลกิจการห้องเช่าย่านบางพลีใหญ่

ในขณะที่ผมอยู่ดอนเมือง

ดูจะถ่างให้ผม กับพ่อ มีระยะห่างกันอยู่ช่วงหนึ่ง

มันเป็นพื้นที่ว่างทางกายภาพ ถ้าวัดกันถึงระยะทางข้ามกรุงเทพ ฯ ทั้งจังหวัด

แต่ลึก ๆ ในใจ ผมไม่ปฏิเสธตัวเองหรอก

ว่าจริง ๆ แล้ว ผมมีช่องว่างทางใจระหว่างผม กับพ่อของผม อยู่ระยะหนึ่ง

ผมไม่แน่ใจหรอกว่า ระยะห่างนี้ มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ความทรงจำในวัยเด็กของผม ...

ผม กับพ่อ ใกล้ชิดกันมาก

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมยังจำตอนที่พ่อ พาผมไปดูการแข่งขันฟุตบอลภายใน ระหว่างหน่วยงานของ

องค์การอุตสาหกรรมทหาร กระทรวงกลาโหม

พ่อผมลงเตะด้วย ในตำแหน่งเซ็นเตอร์ฮาลฟ์ ขององค์การแก้ว

ภาพผู้ชายผิวคล้ำแดด ในชุดนักฟุตบอลที่มีเบอร์ 7 อยู่กลางหลัง

วิ่งสกัดบอลจากปีกขวาขององค์การฟอกหนัง

สะกดความรู้สึกของเด็กผู้ชายอายุ 6 ขวบคนนั้น ให้ตื่นตะลึงกับภาพของชายที่เขาเรียกว่า พ่อ..

พ่อที่เข้มแข็ง พ่อสวนเข้าหาฝ่ายตรงข้าม ...

พ่อ .. เก่งที่สุด

...

แบ๊คซ้ายทีมองค์การฟอกหนัง โยนลูกเข้ามาจากทางริมเส้น

พ่อกระโดดขึ้นเบียดแย่งบอลกลางอากาศกับผู้เล่นอีกคนหนึ่งของทีมองค์การฟอกหนัง

...

ลูกลอยออกไปทางขวา พร้อมทั้งพ่อที่ตกลงมาทรุดกับพื้นสนาม

หูผม ... ได้ยินเสียงนกหวีดยาวของกรรมการ

ตาผม ... มองเห็นเลือดไหลทะลักออกมาจากหางคิ้วซ้ายของพ่อ

...

ผมวิ่งแซงหน้าอากำพลเพื่อนของพ่อ ที่หิ้วกระเป๋าปฐมพยาบาล

ผมวิ่งเข้าไปหาพ่อ ทั้ง ๆ น้ำตานองหน้า

...

น่าแปลกที่เรื่องราวนี้ ผ่านชีวิตผมมาเป็นเวลานานมากแล้ว

แต่ผมกลับจำเหตุการณ์วันนั้นได้ เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

จะได้แม้กระทั่ง ตอนที่ผมชี้หน้าผู้เล่นทีมองค์การฟอกหนังคนนั้น

" มึงศอกพ่อกู ..... มึง ............ ไอ้ .. #@$&*!  .................."

ก่อนที่อากำพล จะอุ้มผมออกมาที่ข้างสนาม

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ถึงจะใกล้ชิดกันแค่ไหน มันก็ยังมีช่องว่าง ระหว่างเราสองคนพ่อลูกเสมอ

และยิ่งเด่นชัดขึ้น เมื่อผมพยายามพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่า

ผมโตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้แล้ว

ด้วยการเดินออกมาจากบ้าน มาอยู่กินกับผู้หญิงที่ผมรัก โดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน

ผมคงเป็นเด็กดื้อคนเดียว ที่หนีออกจากบ้านตอนอายุ 24 และทำงานเป็นข้าราชการ

พ่อไม่แม้แต่จะโทรศัพท์หาผม

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน

ผมเองก็เลือกที่จะไม่โทรศัพท์หาพ่อ

ทั้ง ๆ ที่เบอร์พ่ออยู่หน้าแรกในสมุดจดเบอร์โทรศัพท์ในกระเป๋าตังค์

2 ปีเต็ม ๆ กับการขาดการติดต่อกับพ่อ มีเพียงการส่งข่าวคราวไปถึงแม่บ้าง ผ่านทางน้องสาวของผม

เขาว่ากันว่า .. เด็กผุ้ชาย มักจะติดแม่ แต่พยายามทำตัวเป็นคู่แข่งกับพ่อ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

จนกระทั่ง ผมตัดสินใจซื้อบ้านทาวน์เฮาส์หลังเล็ก ๆ

เพื่อลงหลักปักฐาน และเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกับผู้หญิงที่ผมรัก ( ยังเป็นคนเดิม และยังเป็นมาตราบทุกวันนี้ )

ผมถึงกลับบ้าน ... ไปหาพ่อ

เพราะเมื่อรวมรายได้ต่อเดือนของผม กับเธอแล้ว มันยังไม่พอที่จะยื่นขอกู้ซื้อบ้านกับแบ๊งค์

ผมกลับไปขอให้พ่อ .. กู้ซื้อร่วมกับผม

พ่อยังมองผมในสายตาแบบเดิม เหมือนกับตอนที่ผมอายุ 9 ขวบ

แววตาที่มองเด็กดื้อคนนั้น ที่เดินเข้ามาหา แล้วขอให้พ่อซื้อวงล้อรถจักรยาน BMX ให้เขา

ด้วยเหตุผลที่ว่า ความอดทน ในการอดค่าขนมเกือบ 3 เดือน เพื่อเก็บเงินไปซื้อส่วนประกอบ

ของรถจักรยานมาทีละชิ้น ทีละชิ้น มันหมดลงพร้อมกับจานดูดชิมาโน่ ( สเตอร์หน้า )

ทุกอย่างถูกประกอบเข้าด้วยกัน เป็นรถจักรยาน BMX ที่เต็มคันแล้ว ขาดเพียงแต่ล้อ

รถ BMX คันสวยที่ไม่มีล้อ .. ความฝันที่วิ่งไม่ได้

...

พ่อลงชื่อในสัญญากู้ซื้อบ้าน

เหมือนกับตอนที่พ่อกลับมาเติมความฝันของผม

ด้วยการหิ้ววงล้ออลูมิเนียมเงาวับที่ซื้อมาจากวรจักร มาส่งให้ผม

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

จนบัดนี้

ผมยอมรับความจริงบางอย่างของชีวิต

ผม กับพ่อ มีระยะห่างกันเสมอ ไม่ว่าผมจะพยายามวิ่งไล่ให้ทันพ่อสักเท่าไหร่ก็ตาม

มันเป็นอย่างนี้มานานแล้ว และมันจะเป็นอย่างนี้ต่อไป

ตราบเท่าที่ลมหายใจของเราสองคนยังมีอยู่

มันเป็นระยะห่าง .... ที่ติดตัวผมมา ตั้งแต่เกิด

...

พอผมเกิด พ่ออายุ 32

พอผมอายุ 5 ขวบ พ่ออายุ 37

ตอนนี้ ผมอายุ 33 พ่อไปรออยู่ที่ 65

ถ้าวันไหนที่พ่อจากผมไปนั่นแหละที่อายุของพ่อจะหยุดนิ่งอยู่กับที่

แล้วผมก็จะเข้าใกล้พ่อเข้าไปเรื่อย ๆ .. เรื่อย ๆ ...

ถ้ามันเป็นเช่นนั้นแล้ว

ผมจะภูมิใจมั้ย ... ถ้าวันหนึ่ง ผมวิ่งไล่พ่อทัน

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมอยากให้มันมีระยะห่างระหว่างผม กับพ่อ ต่อไปอย่างนี้อีกนาน ๆ .. จะดีกว่า

พรุ่งนี้.. ผมว่า

ผมจะไปหาพ่อ ...