M-e-e P-e-d

. . . การรู้ความลับบางอย่าง ก็เหมือนถือระเบิดไว้ลูกหนึ่ง . . .

ผมจำไม่ได้หรอก ว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้

แต่ผมมักจะเก็บประโยคนี้มาเตือนใจตัวเองเสมอ

คนเรามีสิทธโดยชอบธรรม ที่จะพิทักษ์ความลับของตน

แต่บางหน การเก็บงำความลับบางอย่างไว้ในใจ

เหมือนการอัดลมเข้าไปในลูกโป่งที่อยู่ในช่องอก

อัดเข้าไป ... อัดเข้าไป

การได้ถ่ายเทความอัดแน่น ออกไปให้ใครสักคน

อาจจะทำให้แรงอัดในอกเบาบางลง

แต่มันคือการผลักระเบิดเวลาไปให้คนนั้นโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะระเบิดเวลาไหน หรือใครจะเป็นคนจุดระเบิด

ผมหลีกเลี่ยงการที่จะต้องรับรู้ความลับของใครเสมอ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

น่าแปลก ที่ความลับบางอย่าง ถึงแม้จะถูกเก็บงำมาเนิ่นนาน

มันก็ยังถูกขุดคุ้ยขึ้นมาโดยง่าย

หลักฐาน มักปรากฏกายให้เห็น มันมักถูกถ่ายทอด

มันถึงเป็นที่มาของประโยคที่ว่า " ความลับ ไม่มีในโลก "

พระราชบิดาของกษัตริย์สเมนกาเร และตุตันคาเมน

นาม " อัคนาตัน "

ถูกนักประวัติศาสตร์กลุ่มหนึ่ง สืบสาวราวเรื่องไปจนถึงกับรู้ว่า

พระองค์มีสัมพันธ์กับพระมารดาของพระองค์เอง คือ พระนางตี

จนมีบุตรสาวออกมา คือ เบเคตาเตน

แถมยังยกพระมารดา เป็นเอกอัครมเหสี

แล้วยังไปมีสัมพันธ์กับลูกสะไภ้ คือ อังเคสเสนปาเตน

ซึ่งภายหลัง กลับมาเป็นชายาของลูกชายคนเล็ก คือ ตุตันคาเมน

น่าขำ ที่ระเบิดเวลาที่ถูกฝังมานับพันปี

โดนกดชนวนระเบิดออกมาโดยกลุ่มคนที่ทุกวันนี้เราเรียกว่า " นักประวัติศาสตร์ "

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

มีการกดระเบิด ใส่กลางบอร์ดหลุดโลก

โดยเหยื่อของเหตุการณ์ คือคนที่ถือลูกระเบิดลูกนั้น

ผมเคยบอกเธอแล้ว .. การรู้ความลับของใคร ก็เหมือนการถือระเบิดไว้ลูกหนึ่ง

เธออาจจะไม่เคยคิดที่จะกดมัน

แต่ไม่ได้หมายความว่า คนที่ส่งระเบิดลูกนั้นให้เธอ จะไม่กดระเบิดเสียเอง

ผมยืนมองดูซากความเสียใจในมิตรภาพของเธอ กระจัดกระจายไปทั่วบอร์ด

มันแหลก มันเละ .. ดูเหมือนมีชิ้นเนื้อของหัวใจเธออยู่ด้วย

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่ แต่ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียด

ของเหล่าชาวบอร์ดมุง

เธอตายไปพร้อมกับความเจ็บช้ำ แต่ยังยืนหยัด ที่จะเก็บความลับบางอย่างไว้จนตาย

ผมเดินไปที่ผนังบอร์ด ปาดนิ้วมือไปที่คราบน้ำตาบาง ๆ ที่กระเซ็นมาติดตรงนั้น

ก่อนจะเดินจากไปเงียบ ๆ

... ศพต่อไปอาจจะเป็นผม

... เพราะผมก็เก็บระเบิดเวลาที่เธอฝากไว้

มันยังนอนนิ่งสนิท รอการจุดระเบิดอยู่ในเป้สีเขียวขี้ม้า ที่ผมสะพายอยู่

ผมกำลังตัดสินใจ

ว่าผมจะเป็นคนกดมันเอง หรือจะรอให้ใครสักคนเสือกเข้ามากด

ผมมองเห็นภาพชิ้นส่วนความรู้สึกของตัวเอง กระจัดกระจายไปทั่วบอร์ด

และหยดน้ำตาผมจะกระเซ็นไปติดตรงไหน

ใต้ฝ่าเท้าของใครรึเปล่า ...

.

.