M-e-e P-e-d

คุณเคยเสียใจกับคำพูดของตัวเองบ้างมั๊ย  วันนี้ผมทำมันอีกแล้ว
อาจจะเพราะอารมณ์สับสน และว้าวุ่นกับเรื่องต่างๆ ที่ประดังเข้ามา

จะว่าไปผมอารมณ์เสียมาตั้งแต่เย็นวันเสาร์แล้ว ไม่รู้ว่ามันเป็นวันมหาวิปโยคหรือเปล่า

มีเรื่องมากวนอารมณ์ผมมันแทบทำให้กำแพงออฟฟิตพังเป็นแถบๆ

แน่นอนมือผมก็ป่นปี้ไปด้วย สงสารกำปั้นตัวเอง  (อารมณ์ผมร้อนได้ขนาดนั้น)

บวกกับสายฝนที่ตกเปาะแปะตอนที่ผมนั่งรอรถจากที่บ้านมารับ

ระหว่างกลับบ้านในรถเงียบสนิท เพราะทุกคนในรถรู้ว่าผมกำลังบ้าด้วยเรื่องที่ทุกคนเป็นสาเหตุ

ดีเหมือนกันหากมีใครสักคนพูดอะไรออกมาตอนนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะอาละวาดอะไรออกไป

แต่คุณเชื่อมั๊ย  ?? ผมมีสิ่งหนึ่งที่เป็นเหมือนกำลังใจสุดท้ายยามที่ผมนั่งอยู่หน้าคอมฯ

คนใกล้ตัวของผมเอง    ผมยิ้มและอารมณ์ดีขึ้นทันทีหลังจากได้คุยเพียงคำแรก

แน่นอน  ผมไม่ลืมเรื่องราวที่เลวร้ายเมื่อเย็นหรอก ผมแอบเก็บมันไว้ลึกสุดใจ

ผมสรรหาเรื่องราวมาคุย มาเล่าให้เขาหัวเราะ ผมอยากเห็นเขามีรอยยิ้ม
ผมดีใจและมีความสุขเวลาเขาหัวเราะ  ความสุขของผมอยู่ตรงนั้นนั่นเอง

และผมก็ยินดีที่จะทำแม้แต่ในเวลาที่ผมกำลังทุกข์อย่างสุดแสนแบบนี้

และผมจะให้เขารู้ได้อย่างไงว่าผมกำลังไม่สบายใจ  ผมกำลังอยากจากลาโลกเบี้ยวๆ ใบนี้

เพราะเมื่อไหร่ที่ผมไม่สบายใจ เขาจะทุกข์ใจมากกว่าผมด้วยซ้ำ  ผมรู้ว่าเขารักผมเช่นที่ผมรักเขา

แต่ความสุขมันอยู่ไม่นานใช่มั๊ยครับคุณ

เราทะเลาะกันหลังจากคุยกันได้แค่  ไม่ถึง 3 ชั่วโมง  ด้วยเรื่องเล็กน้อยๆ

แต่เขาคงไม่รู้ว่าตอนนี้หากมีเรื่องอะไรก็ตามมาสะกิดแม้เพียงเล็ก ผมก็พร้อมจะระเบิด

ผมเริ่มปวดหัวอีกแล้ว  แผลจากกำปั้นเมื่อเย็นเจ็บแปลบๆ เพราะผมซ้ำมันลงที่แผลเดิม

เลือดไหลซิบๆ  ดีให้มันสะใจ  ผมคิดแบบนั้นจริงๆ

เหล้าวอดก้า 2 ขวดโต ช่วยทำให้ผมหลับสนิทได้ในเวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมงถัดมา

เช้าวันอาทิตย์  5 ก.ย 47  เวลา  10.48 น . ผมทำสิ่งที่ผมต้องเสียใจเป็นครั้งที่สอง

ผมบอกเลิกเขา  หลังจากเคยบอกเขาไปแล้วหนหนึ่ง ก่อนหน้านี่

เราเลิกกัน พอเหอะ

ผมพิมพ์ออกไปประโยคสุดท้ายและ offline  ทันทีด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านถึงที่สุด

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง..

13.10 น.  เขาให้อภัยผม  เขาไม่โกรธผม เขาเข้าใจผม ว่าผมเป็นอย่างไร

เราไม่ต้องเลิกกัน แบบที่ผมคิด
แต่ผมรู้ว่าเขาเสียใจ เสียใจกับคำบอกเลิกง่ายๆ ของผมถึงสองหน

เขาเสียใจ เขาดื่มหนักยิ่งกว่าที่ผมดื่ม แต่เขาไม่พูดอะไรให้ผมเสียใจสักคำ

เขายังคงปลอบโยนผมด้วยน้ำเสียงที่เข้าใจผมมากกว่าใคร

หากเป็นไปได้ตอนนี้ ผมอยากจะชกหน้าตัวเองแรงๆ สักหลายหน

ให้คนโง่แบบผมหายโง่ สักที
นี่ผมทำอะไรลงไป ผมทำร้ายจิตใจคนที่ผมรักได้ขนาดนี้เลยเหรอ

ผมสมควรจะทำอะไรสักอย่างให้สาสมกับความโง่แบบนี้

เอาละ ผมพบทางออกแล้ว ผมจะไม่ต้องว้าวุ่นและสับสน

กับเรื่องราวไร้สาระต่างๆ ในชีวิตอีกต่อไป

รวมทั้งเขาจะไม่ต้องเสียใจกับการกระทำโง่ๆ ของผมอีก

19.41 น.  ผมคงจบบันทึกหน้านี่เพียงแค่นี้  กระสุนเต็มแม๊กซ์  และผมตัดสินใจลั่นไก
 ผมรักคุณนะ