M-e-e P-e-d

ณ ยามรัตติกาลครั้นห้วงสมุทรโอบกอดฉันไว้ และดวงดาวสลัวทอประกายแสงวูบวาบระยิบระยับ ทาทาบฉาบลงบนฝูงระลอกเกลียวคลื่นขจรกว้างไกล ฉันปลดปล่อยตัวเองอย่างอิสระเสรี  หลุดโพ้น จากมวลภารกิจและประดาความรักทั้งหลายทั้งปวง แล้วยืนสงบนิ่งเงียบและหายใจอย่างแผ่วเบาพิสุทธิ์ โดดเดี่ยว,โดยลำพังโอบอุ้มด้วยห้วงสมุทร ที่นั้น ตกอยู่ในบรรยากาศยะเยือกเย็นและสงัดวิเวกด้วยหนึ่งพันแสง ดังนั้น ฉันจึงหวนระลึกคนึงถึงมวลหมู่มิตรสหาย ในการเพ่งพิศฉันจ่อมจมลงในสายตาของพวกเขา ฉันได้เอ๋ยถามแต่ละสิ่งเหล่านั้น ความเงียบ ความโดดเดี่ยว เธอยังเป็นของฉันอีกไหม ความสลดของฉันคือหนึ่งความทุกข์โศกถึงเธอ ความตายหนึ่งความตาย? เธอรู้สึกถึงไหมจากความรักของฉัน จากความระทมทุกข์ของฉัน ฤาเป็นเพียงลมหายใจหนึ่งเท่านั้น ฤาเพียงหนึ่งเสียงสะท้อนก้องเท่านั้น? และห้วงสมุทรหันกลับมามองด้วยศานติท้น  เงียบ แล้วยิ้มล้นพลางตอบมาว่า : ไม่ และไม่มีความยินดีปรีดาใด และบัดนี้คำตอบนั้นมาจากทุกแห่งหน


ป.ล. แปลจาก At Night On The High Seas แปลเป็นอังกฤษโดย  James Wright