M-e-e P-e-d

สน  เป็นเด็กกำพร้าและยายเป็นคนเก็บมาเลี้ยง

สนไม่รู้หรอกว่ายายอายุเท่าไหร่ รู้แต่ว่าเวลาที่ยายยกมือเหี่ยวๆ  มาลูบหัวสน

มาห่มผ้าให้สน  สนอบอุ่นมีความสุขไม่แพ้ใคร

เพิงไม้มุมจากท้ายหมู่บ้าน  คือศูนย์รวมของความอบอุ่น เป็นที่ซุกนอนยามอ่อนล้า

เป็นชายคาไว้หลบฝน และเป็นร้านอาหารชั้นดียามที่หิวโหย สนเรียกมันว่า  บ้าน  &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&..
สน  จบป.6  เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา  ยายเคยบอกว่าอยากให้สนเรียนต่อ ม.1

เพื่อที่จะได้จบออกมา และหางานทำได้เงินเยอะๆ  ไม่ต้องลำบากแบบยาย

วันก่อนสนยังแอบไปดูเพื่อนๆ  ที่โรงเรียนเดินเปลี่ยนห้องเรียน

หอบหนังสือหนังหาคุยกันสนุกสนานอยู่เลย

ที่สำคัญสนแอบได้ยินคุณครูประจำชั้นคุยกันอีกว่า

 โธ่ เรียนฟรีที่ใหนกันรัฐบาลก็ประกาศออกมาได้

 ครั้นเปิดภาคเรียนทีใหนจะค่าเสื้อผ้า ค่าหนังสือ จะไปหาที่ใหนทัน

สนเลยคิดว่าหากเป็นแบบนั้นสนไม่เรียนต่อดีกว่า  สนตัดสินใจเลือกที่จะหนีเข้าเมือง

แอบไปรับจ้างล้างจานในวันที่เปิดภาคเรียนนั่นเอง  ยายรู้ข่าวจากคุณครูประจำชั้นก็บ่นอยู่

สองสามวัน และก็เงียบไป ลึกๆ ในใจยายก็คงรู้ว่า  เราไม่มีเงิน

อย่างน้อยค่าล้างจานรวมกับค่ารับจ้างวิ่งหยิบผักให้แม่ค้าในตลาดรวบรวมไว้ทุกวัน

ก็ทำให้ยายได้มีเงินไปจ่ายค่ายาตอนสิ้นเดือน  มีบางครั้งเหมือนกันที่สนเจียดเงินค่าล้างจาน

ไปซื้อ  กุนเชียงดุ้นยาวสักดุ้น  กลับไปด้วยตอนเย็น  ซึ่งนั่นหมายถึงว่ายายของสนจะได้ไม่ต้อง

ออกไปหาผักหาปลา มาทำกับข้าวสัก 2-3  วัน  ระยะหลัง ยายมักจะเป็นลม และชักอยู่บ่อยๆ

มีอยู่ครั้งหนึ่งขณะที่นั่งกินข้าวอยู่  จู่ๆ ยายก็ชัก  สนทำได้แค่วิ่งไปหาช้อนมาให้ยายกัดไว้

ตามที่คุณครูเคยสอน เพื่อไม่ให้ยายกัดโดนลิ้นตัวเอง

ตอนที่สนเห็นยายชักแบบนี้หนแรก  สนอายุแค่  6  ขวบ และยังไม่เข้าใจว่ายายเป็นอะไร

สนได้แต่นั่งมอง  จนยายหยุดชักไปเอง  และยายก็ต้องไปขอยาที่อนามัยมาทุกเดือน

ถามยายที่ไร ยายก็มักจะบอกสนแค่ว่า

 คนแก่ก็แบบนี้แหละ  ลูกเอ๋ย   แล้วยายก็เอาแต่ยิ้ม

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ฝนตกหนักตั้งกะเย็นวาน แล้ว  แต่สนตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพราะกะจะแวะตลาดวิ่งหยิบผักให้แม่ค้าในตลาด

สักสองสามเจ้า ก่อนจะไปล้างจานที่ร้าน  เท่ากับว่าวันนี้สนจะได้เงินค่าจ้างรวมกันเพิ่มอีกตั้ง 50 บาท

สนไม่อยากให้ยายออกไปตากฝนอีก ตอนตั้งข้าวในครัว ได้ยินยายไอหนักๆ ติดกันหลายหน

เดี๋ยวเย็นนี้สนจะแวะซื้อกุนเชียงสักสองดุ้น  แวะร้านอาโก ซื้อยาแก้ไอดีๆ ให้ยายอีกสักขวด

สนล้างจานไปพลางนั่งอมยิ้มไปพลาง  เมื่อเช้าก่อนสนจะเดินออกมาจากครัว ยายยังตะโกนไล่หลังมาว่า

ให้สนกลับบ้านหัววันหน่อย  ยายจะแกงปลาช่อนใส่ใบอีออมให้กิน ค่ำนี้สนจะกินข้าวให้พุงกาง

แล้วนอนให้ยายร้องเพลงแม่กาเหว่าเอ๋ย ให้สนฟัง&. &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&..

หกโมง ห้าสิบสามนาที  ฝนยังคงเทลงมาไม่ลืมหูลืมตา

อาโกเจ้าของร้านยาบอกสนว่าน้ำป่าซัดเข้าท้ายหมู่บ้าน ให้สนรีบกลับไปดูยาย

สนไม่รู้ตัวหรอกว่าสนวิ่งกลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่

รู้แต่ว่าบ้านไม่เป็นบ้านอีกต่อไป เหลือเพียงเสาเรือน สี่ต้น  ไม่มีแม้แต่ก้อนหินสี่ขา

ที่สนก่อไฟหุงข้าวให้ยายเมื่อเช้ามืด

สนวิ่งตามหายาย  ล้มลุกคลุกคลานเพราะโคลนที่ถูกพัดมากับน้ำป่า

สภาพชุลมุนวุ่นวายที่เกิดขึ้น ไม่มีใครสนใจใคร  แม้สนจะเพียรวิ่งถามคนโน้นคนนี้

แต่ไม่มีคนตอบสนได้แม้สักคน  รู้แต่ว่าสนกระเซอกระเซิงมาจนถึงบ้านพ่อผู้ใหญ่

คนในบ้านเยอะกว่าปกติ  ทุกคนหันมามองสนเป็นตาเดียว

พ่อผู้ใหญ่ก้าวเท้าออกมาดึงสนไปกอดก่อนที่สนจะอ้าปากถามอะไรออกไป

 สนเอ๋ย  เอ็งไปใหนมา 

 ยายเอ็งรออยู่บนบ้านแนะ  ขึ้นไปหายายหน่อยไป๊ 

สนเดินตามพ่อผู้ใหญ่ขึ้นไปบนบ้านอย่างงงๆ  สนเห็นแล้ว  สนจำผ้าถุงที่ยายชอบนุ่งได้

ยายนอนอยู่บนเตียง  มือเหี่ยวๆ ที่เคยลูบหัวสนเวลาสนงอแง

ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป ยามสนก้มหน้าไปเกลือกกลิ้งที่ตัก

สายตาอ่อนโยนหลังเปลือกตาย่นๆ ของยายปิดสนิท

ผมขาวของยายถูกโคลนเกาะเกรอะกรัง

  ยาย  ทำไมไม่รอสนก่อน  สนซื้อกุนเชียงกับยาแก้ไอมาให้ยายด้วยนะ นี่ไง 

  ยายไม่ต้องไปหาปลาหาผักอีกแล้วนะ  เราจะทอดกุนเชียงกินด้วยกันไงจ๊ะยาย 

หลายคนบนเรือนผู้ใหญ่บ้าน ปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมากับภาพที่อยู่ตรงหน้า

ภาพเด็กชายตัวเล็กๆ ดึงแขนยายให้ลุกขึ้นมาโต้ตอบกับตนกับน้ำตาที่รินไหลเต็มแก้ม

สองมือกระหวัดพยายามยัดเยียด  ถุงอาหารให้ผู้เป็นที่รักดั่งเคยทำทุกเมื่อเชื่อวัน. &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ข่าวน้ำป่า ไหลหลากท่วมบ้านเรือนมีให้เห็นแทบทุกวันในช่วงฤดูฝนแบบนี้

อาจเพราะทรัพยากรธรรมชาติถูกทำลายมากมาย..

อาจเพราะความเห็นแก่ตัวของมนุษย์กลุ่มหนึ่ง

ที่สุขและสบายอยู่บนตึกหรู กลางเมืองสวรรค์

ใหนเลยจะรับรู้ซึ่งพิษภัย และความสูญเสียที่เกิดจากความเห็นแก่ตัวแห่งตน

และหากสิ่งที่สูญเสียไปมิใช่มีค่าเพียงทรัพย์สมบัติ แต่เป็นคุณค่าสูงสุดของจิตใจ

อะไรเล่าจะทดแทนสิ่งที่หายไป&&&