M-e-e P-e-d

บางซาก ก็อาจตกเป็นทาสด้วยเช่นกัน

อ่านแล้ว งง หน่อย ๆ
จะบอกว่าไม่บวชเพราะกิเลสหนา แต่ชอบวัดสวย  แบบนี้รึเปล่า?? แหะ ๆ

บ่เข้าใจจ้ะ...

นานๆจะเห็นมุสลิมเอ่ยถึงสิ่งที่นับเป็นพุทธสักครั้ง


มันมีความแตกต่างของศาสนาจนกลา่ยเป็นเรื่อง "ต้องห้าม"ไปเสียแล้ว    ยิ่งในประเทศที่มีศาสนาอื่นเป็นศาสนาประจำชาติ  ด้วยชนส่วนใหญ่นับถือ  ชนกลุ่มน้อยในศาสนาอื่นก็ยิ่งจะมีโอกาสวิพากษ์และพูดถึงได้น้อยมาก    ยิ่งเกิดเหตุการณ์รุนแรงที่รัฐพยายามอย่างยิ่งยวดว่าเป็นเรื่องแตกต่างของศาสนาอันดับมอดไปนานแล้วนั้น  ยิ่งทำให้เกิดความประหวั่นพรั่นพรึงต่อความละเอียดอ่อน    ยิ่งเห็นรัฐพูดปาวๆว่ามิใช่เรื่องความแตกต่างของศาสนาในเหตุการณ์หมาดๆ  แต่นั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำจากรัฐเองว่า-ใช่! และทั้งหมดนี้ยิ่งทำให้คนศาสนาอื่นที่ร่วมแผ่นดินเดียวกัน  มีโอกาสพูดถึงพุทธได้ยากยิ่ง  แม้บางทีการพูดถึงจากคนนอกศาสนาพุทธ  มันจะเป็นดั่งกระจกกรอบทองคำก็ตามที

งานชิ้นนี้ของปุถุชนมาแปลก  มีฉันทลักษณ์กำกับอยู่  แม้ไม่เคร่งอะไรมากมาย  แต่ก็เห็นได้ถึงสัมผัสบังคับ  การใช้ฉันทลักษณ์จึงเป็นการนำมารับใช้เนื้องานได้เหมาะเจาะ

กวีมุสลิมในประเทศนี้  เท่าที่รู้มาจะเขียนแต่กลอนเปล่าทั้งสิ้น    จะด้วยเพราะเหตุผลใดก็ตามที  มันเป็นการบอกเราว่า  เขาคิดถึงฉันทลักษณ์ในแง่ของ "ขนบ"  ไปแล้ว  และมันเป็นขนบในทางวัฒนธรรมเสียด้วย

การเขียนด้วยฉันทลักษณ์ในชิ้นนี้  จึงเป็นการนำมารับใช้เนื้อหาที่มีวัฒนธรรมแตกต่างจากที่ปุถุชนเป็นอยู่  เรามองได้สองทาง หนึ่ง-เขากำลังเสียดเย้ยกับวัฒนธรรมอื่น  สอง-เขากำลังพยายามทำความเข้าใจกับความเป็นศาสนาอื่น


องค์รวมของเนื้องาน  บ่งบอกชัดเจนว่าไม่ได้พูดถึงในเชิงแรกเลย  ดูได้จากบทแรก...

"กูคงไม่บวชเป็นพระดอก
ไอ้หอกมึงไม่เห็นหรือไร กิเลสตัณหาสารพัดจัญไร
บานตะไทในจิตกูคิดคำนึง"

"กู" กำลังบอกว่า เขาบวชเป็นพระไม่ได้แน่  เพราะในใจเขายังคงสิเนหาอยู่กับกิเลสทั้งปวง  หนาเกินกว่าจะขัดเกลาได้  เมื่อย่างเข้าบทที่สอง  เขาก็ใช้ "กู" ในความหมายของ "พระ"  ที่กำลังสวดเทศน์ธรรมะแก่ญาติโยม  โดยไม่ได้เข้าใจหลักธรรมลึกซึ้ง  และสรุปในสองบทสุดท้ายว่า  สถูปเจดีย์  พัทธสีมา  โบสถ์วิหาร  ซุ้มประตู  และจิปาถะที่ประกอบขึ้นมาเป็นวัดนั้น  เป็นวัฒนธรรมที่เราเข้าใจเอาเอง  โดยใช้หลักการของปรัชญาเรเนซองด์  ปรัชญาคลาสสิคที่ชาติตะวันตกได้ถ่ายเทมาให้เราเรียนรู้


แต่เมื่อดูทั้งหมดของเนื้องาน    ยังพบว่าปุถุชนยังขาดความเข้าในในเรื่องของ"วัฒนธรรม"ของ "ศิลปะ"  และขาดความเข้าใจในวิถีพุทธอยู่พอสมควร

มุสลิมจะพูดถึงพุทธได้ไหม?  คำตอบคือ ได้แน่นอน  เช่นที่เราพูดถึงอิสลาม  ฮินดู  คริสต์    พุทธนี่แหละที่ควรหันมาตรวจสอบดูสังคมพุทธว่าจริงดั่งที่คนศาสนาอื่นพูดถึงหรือไม่    และคนศาสนาอื่นก็ควรจะทำความเข้าใจในศาสนาอื่นที่ตนจะพูดถึงเสียก่อน  มันจึงจะกลายเป็นเรื่องดีงาม

เออ..ท่านบ.ก.หนวดงามครับ
วรรคแรกโอเคครับ แต่วรรคสองที่ท่านตีความนั่นอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะครับ จากที่รู้จักพี่ปุ...เขาไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นนะครับท่านบ.ก.ครับ เขาไม่ได้พูดถึงหรือพูดผ่านพระครับ เขาพูดถึงคนสองคนคุยกันธรรมดาครับ คนหนึ่งว่าวัดสวยเจดีย์สวย อีกคนว่าเออ...แต่ก็เห็นคนส่วนมากยังหลงใหลได้ปลื้มกับวัฒนธรรมต.ต.มากกว่านี่...(คำว่าเรเนซองซ์กับคลาสสิคเป็นเพียงsymbolicที่อ้างถึงความเป็นต.ต.เท่านั้นครับ) เออ...บทนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการจาบจ้วงศาสนาอะไรแต่อย่างใดครับ แต่ก็เป็นสิทธิโดยชอบธรรมสำหรับการตีความอันเปิดกว้างซึ่งเป็นสเน่ห์ของกวีอยู่แล้ว แสดงความคิดเห็นด้วยมิตรนะครับท่านบ.ก.

กวีมุสลิมที่เน้นฉันทลักษ์ก็หลายคนนา อาจมากกว่านิยมในกลอนเปล่าด้วยซ้ำ

มะเนาะ ยูเด็น วันเนาว์ ยูเด็น พจนาถ พจนาพิทักษ์ มูฮำหมัดฮารีส กาเหย็ม