ในกาแฟของเขาเช้านี้มีน้ำตา
อย่าฟังกวี ในกาแฟของเขาเช้านี้มีน้ำตา
อย่าฟังฉัน โปรดอย่าฟัง ในกาแฟของฉันเช้านี้มีหยดเลือด* แดงเดือดกลั่นมาจากดวงใจที่ปวดร้าว อย่าตำหนิฉันเลย เพื่อนเอ๋ย เพราะฉันมิอาจกลืนสิ่งใดได้ นอกจากเจือผสมด้วยหยดเลือดและหยาดน้ำตา
โอ้...มาตุภูมิของเรา นับแต่วันที่พวกเขาเปิดแผลออก เพื่อเบิกม่านให้รุ่งอรุณแก่ท่าน บาดแผล ณ ที่ซึ่งยามพลบค่ำกำลังแหวกว่ายอยู่ ในความเงียบงันมันได้แตกตัวออกเป็นดอกไม้ตูม และช่อใบแห่งความหวัง ความรักและสันติภาพ ตัวอักษรของฉันกลายเป็นเศษเสี้ยวของขวดแก้ว ที่คอยทิ่มแทงตำความสำนึกของเราให้มีความละอาย
แต่ฉันเกรงว่า บาดแผลของเรา
ในไม่ช้าจะหลับใหลในหัวใจของเราเหมือนตุลาพฤษภาก่อน
*จากบทกวีที่ชื่อ 'มุทรา' ของท่าน ทิช นัท ฮันห์