M-e-e P-e-d

ผมจำได้ว่ารสชาดผัดกระเพรา + ไข่ดาวที่อร่อยที่สุด

คือ ฝีมือจากร้านเจ็กตง หลังบ้าน

เจ็กตงมีแขนข้างเดียว เวลาผัดต้องหยิบน้ำปลา น้ำตาล พริก และหมูสับด้วยมือข้างเดียว

เจ็กตงไม่มีญาติ และไม่มีภรรยา ไม่มีลูก ทุกอย่างทำเองหมด

บางครั้งผมคิดว่า เจ็กตงทำได้อย่างไร???

บางวันลูกค้าเต็มร้าน เจ็กตงขายผัดกระเพรา+ไข่ดาวคนเดียว

เสริฟ์อาหารเอง เสริฟ์น้ำเอง เก็บตังค์เอง และล้างจานเอง

ผมเคยแอบถามเจ็กตงว่าเหนื่อยมั๊ย

เจ็กตงตอบผมสั้นๆ

"เหนื่อยสิ แต่เราเกิดมาน้อยกว่าเค้าต้องทนให้ได้มากกว่าคนอื่น ไม่งั้นอยู่บนโลกนี้ได้รึ"

หลายครั้งที่ผมอยากทานผัดกระเพรา+ไข่ดาวราดข้าว ยามสิ้นหวัง และท้อแท้

ผมจะนึกถึงเจ็กตง คนมหัศจรรย์ในหัวใจคนนั้น

ผมจะยอมแพ้เจ็กตงได้อย่างไรกัน ทั้งที่มีอวัยวะครบมากกว่าเจ็กตงด้วยซ้ำ

ผมว่า บางทีสิ่งที่ทำให้ผมไม่ลืมเจ็กตง คงไม่ใช้แค่รสชาดอาหารที่อร่อยนักหนา

แต่คงเป็นความพิเศษและคำตอบของเจ็กตงประโยคนั้นมากกว่า ที่ทำให้ผมไม่เคยลืม

รสชาด ผัดกระเพรา + ไข่ดาว...