M-e-e P-e-d

เช้านี้ตื่นมาพร้อม กับอากาศที่ชุ่มไปด้วยละอองฝน

บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกเศร้า หรือว่าสับสนกับอะไรบางอย่างในความรู้สึก

อดีตไม่เคยลบเลือน ความเจ็บปวดไม่เคยจางหาย

จำได้ว่าก่อนที่จะเคลิ้มหลับไป &..ได้กลิ่นดอกลั่นทมจากระเบียง ฝนตกอีกแล้ว..

แปดปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ฝนตกฉันอดที่จะนั่งมองดอกลั่นทมริมหน้าต่างยามฝนชะไม่ได้

มองมันด้วยความเศร้า ความระทมดั่งชื่อดอกไม้

ลั่นทม ดอกไม้สีขาวที่เปื้อนมลทิน

ดอกไม้ยามร่วงหล่นจากต้นเหมือนมันเสียใจที่ต้องจากลา

ได้หยาดน้ำฝนปะพรมกลีบดอก คล้ายน้ำตาของดอกไม้

ร้องเรียกว่า ทำไมต้องผลักไส ให้จากลา

ลึกๆ ในใจมันคงไม่อยากพรัดพรากหากทำได้

ความงามของดอกไม้ จะสวยก็ต่อเมื่ออยู่บนต้น และไม่โดนปลิดก่อนเวลาอันควร

ฉันคิดว่ามันเป็นแบบนั้น

เหมือนคุณค่าของหญิงสาวจะงามหากคงไว้ด้วยความบริสุทธิ์ตามวันเวลาเช่นกัน

หากเมื่อใดถูกทำร้าย& หรือยอมให้ใครสักคนเอื้อมมือมาปลิดโดยง่ายดาย

ใหนเลยจะเหลือคุณค่าคงไว้ในใจตน..ตราบชั่วนิรันดร์

ปล. รู้สึกเศร้าจริงๆ