M-e-e P-e-d

ดอกกระถินริมรั้วกำลังบาน สายใยระโยงระยางของต้นตำลึงพันเกี่ยวเขียวชอุ่ม

กี่ปีมาแล้วนะที่ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้

ชีวิตมัวแต่วุ่นวายกับภาพของตึกรามบ้านช่อง และผู้คน

05.00 น. ผมรู้สึกตัวตื่นและเปลี่ยนชุดจ๊อกกิ้งที่ไม่ได้สวมใส่มาร่วม สามเดือน

และไม่ลืมหยิบเงินติดตัวออกไปด้วย เมื่อคืนผมหงุดหงิดแทบแย่ที่รู้ว่าบุหรี่ผมหมด

อีกอย่างผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะขับรถออกไปซื้ออีก จึงฝืนตัดใจนอนหลับไปซะแบบนั้น

ผมรวบเศษตังค์ 85 บาทยัดใส่กระเป๋ากางเกงด้านขวา

หลังคอนโดที่ผมพึ่งย้ายมาใหม่เป็นหมู่บ้านชื่อดังย่านงามวงศ์วาน

ฟ้ายังมืด ผมแว่วๆ เสียงไก่จากบ้านหลังใหนไม่รู้ โก่งคอขันเสียงเจื้อยแจ่ว

บรรยากาศเหมาะที่จะวิ่งออกกำลังกาย

หลายครั้งที่ผมเหยาะเท้าวิ่งผ่านบ้านหลายหลัง เจ้าหมาตัวโตบ้างเล็กบ้าง

ทำหน้าที่ของมันบางตัวเห่าดังลั่นจนผมตกใจกระโดดโหยงแทบไม่ทัน

บางตัวแค่นอนมอง เหมือนจะส่งสายตาเขียวๆ ว่า

นี่นายๆ ห้ามวิ่งเข้ามาในบ้านชั้นนะ กัดนะ

ผมเหลือบมองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงอาทิตย์สีส้มส่องลอดลงมาเป็นสาย

เริ่มเห็นฝูงนกบนท้องฟ้าบินทักทายซึ่งกันและกัน

บางบ้านมีโต๊ะเล็กๆ วางอาหารเพื่อรอใส่บาตร

แต่แปลกมั๊ยเท่าที่ผมสังเกตเห็น คนที่รอใส่บาตรอายุประมาณคุณยายผมทั้งนั้น

วัยรุ่นหนุ่มสาวและคนวัยทำงานแบบผม เรากำลังลืมอะไรไปเหรอเปล่า

ผมก็ได้แค่คิดบางครั้งตัวผมเองยังมัววุ่นอยู่กับอะไรต่อมิอะไรมากมายจนลืมเรื่องเหล่านี้

ผมวิ่งมาถึงแผงรถเข็นที่มีสารพัดของกิน

รถเข็นน้ำเต้าหู้สีขาวที่แม่ค้าคนสวยกำลังตักถั่วแดงและลูกเดือย ใส่ในถุง มือเป็นประวิง

หมูปิ้งไม้เล็ก บนเตาปิ้งที่กำลังเริ่มสุก ควันโขมง จนผมต้องขยี้ตาตอนที่เผลอจ้องมัน

เสียงฉี่ๆ จากน้ำมันหมูหยดลงบนถ่านแดงๆ ทำให้เกิดกลิ่นชวนน้ำลายสอ

หม้อกะเพาะปลาอลูมิเนียม ผมเห็นใข่นกกะทาลอยคู่กับเลือดไก่ก้อนโต

และโรยพริกไทยป่น ส่งกลิ่นเชิญชวน

 แป๊ะ เพาะปลาถ้วยหนึ่ง ไม่เอาหน่อไม้   ผมเอาบุหรี่ด้วยซองหนึ่ง 

ผมนั่งแปะลงบนเก้าอี้พลาสติกสีเขียว และสั่งของที่ผมตั้งใจออกมาซื้อ

ไม่ถึงห้านาทีถ้วยกะเพาะปลาถ้วยโตวางอยู่บนโต๊ะให้ผมได้ลิ้มลอง

พร้อมกับบุหรี่ที่ผมสั่งหนึ่งซอง

 แม่จ๋าหนูอยากกินกะเพาะปลาแบบนั้นบ้างจังเลย 

เสียงเล็กๆ ทำให้ผมชะงักและเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์

เจ้าของเสียงเป็นหนูน้อยร่างผอม ขี้มูกเกรอะกรัง

กำลังกระตุกมือผู้เป็นมารดาที่กำลังคุ้ยหาสิ่งของในถังขยะ และชี้มาทางที่ผมนั่ง

 อย่าไปชี้เขา 

ผู้เป็นมารดารีบดึงเด็กชายตัวน้อยให้เดินผ่านหน้าผมไปยังถังขยะที่วางถัดไป

ผมเห็นเธอเก็บก้านผักกาดขาวช้ำๆ จากถังขยะ ลงในถุงหูหิ้วที่เหน็บอยู่ข้างเอว

 วันนี้ได้กินผักกาดขาวผัดละลูก  เธอก้มบอกลูกน้อยของเธอ

ระแวกบ้านคนรวยแบบนี้ หากเธอโชคดี

เช้าๆ อาจจะมีพิซซ่า สักชิ้นสองชิ้น หรือว่าแอปเปิ้ล ช้ำๆ ให้ลูกน้อยของเธอได้กินบ้าง

ผมหันมาสนใจกับกะเพาะปลาตรงหน้า สองแม่ลูกยังไม่ไปใหน

ขณะที่ลูกน้อยยังคงจ้องมาทางผม ผมรีบก้มหน้าก้มตาจัดการกับกะเพาะปลาบนโต๊ะ

 แป๊ะ เอาทุกอย่างพิเศษอีกถุง  ผมคำนวนตังค์ในกะเป๋าเพื่อจ่ายให้แป๊ะ

กะเพาะปลา 20 บาท หนังสือพิมพ์ 10 บาท บุหรี่ 55 บาท หมดกะเป๋าพอดี

 เอาไปฝากแฟนเหรอ ?  อาแป๊ะหันมาแซวผมยิ้มๆ เพราะไม่คิดว่าผมจะสั่งอีก

แต่ตามประสาพ่อค้า มือแป๊ะยังคงตักกะเพาะปลาใส่ถุงจนเต็ม

และไม่ถามอะไรมากกว่านั้น

แป๊ะยื่นถุงหูหิ้วใส่กะเพาะปลาให้ผมและรอรับเงินค่ากะเพาะปลาที่สั่งเพิ่ม

 แฟนอยู่ไกล กินไม่ได้หรอก 

ผมตอบยิ้มๆ และควักเงิน 85 บาทจ่ายให้แป๊ะพร้อมกับหยิบถุงกะเพาะปลาติดมือมาด้วย

เอาละ ผมเห็นจะต้องรีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปผจญกับสิ่งยุ่งเหยิงในชีวิตประจำวัน

แต่ผมคิดไว้แล้วละว่าพรุ่งนี้ผมจะออกมาจ๊อกกิ้งอีกหากไม่ได้นอนดึกจนเกินไป

และแน่นอนมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมตั้งใจที่จะทำในเช้านี้&

ผมยื่นถุงกะเพาะปลาให้สองแม่ลูก พร้อมกับคืนซองบุหรี่ให้แป๊ะที่รับไปอย่าง งง ๆ

 แบ่งกันกินกับลูกนะ อร่อยดี