M-e-e P-e-d

ผมก้าวมาในโรงพยาบาลอีกครั้งตอนบ่ายวันจันทร์  4ปีแล้วสินะที่ผมมาที่นี่ทุกอาทิตย์  จะว่าไปผมผูกพันกับโรงพยาบาลมากเลยละ  เมื่อ4ปีที่แล้วผมอาเจียนเป็นเลือดที่โรงเรียน  หมอบอกว่าผมเป็นไตวายเฉยบพลัน  และกำลังจะกลายเป็นไตวายเรื้อรังระยะสุดท้าย  น่าแปลกนะที่ผมไม่ตาย  นับแต่นั้นผมต้องมาฟอกเลือดที่นี่อาทิตย์ละ2ครั้ง  ถ่ายเลือดออกจากตัวทางสายยางผ่านเครื่องกรองแล้วปล่อยมันกลับเข้ามาในตัวผมอีกที  ทุกวันจันทร์และพฤหัส  วันละ4ชั่วโมง  คุณคงคิดว่ามันทรมาน  แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วล่ะ  ผมอาจจะทรมานจนชินชาไปแล้วก็เป็นได้ ตลอดเวลาที่ผมมาถ่ายเลือด  แม่กับพ่อต้องทำงานหนักขึ้น  เพื่อหาเงินมาจ่ายค่ายาอาทิตย์ละ30000  ตอนแรกผมดีใจนะ  พ่อมาหาผมบ่อยมากช่วงที่ผมป่วยแรกๆ  เพราะตามปกติผมจะได้เจอพ่อแค่วันอาทิตย์เท่านั้นเอง  ผมเคยคิดว่าอาการของผมจะทำให้แม่กับพ่อได้มาอยู่รวมกันอีกครั้ง หลังจากที่ท่านแยกกันอยู่มาตั้งแต่ผมอยู่ประถม  น่าเสียดายที่หลังๆพ่อแทยบไม่ได้มาหาผมเลย  2-3 เดือนจะมาสักครั้ง  อาจเป็นเพราะท่านต้องทำงานหาเงินมาจ่ายค่ายาผมละมั้ง ผมมาฟอกเลือดครั้งสุดท้ายเมื่อประมาน 2 ปีก่อน  หลังจากนั้นผมก็ได้ไตจากผู้หญิงคนหนึ่ง  ผมเป็นหนี้บุญคุณเธออย่างสูง  ทุกวันนี้ผมอยู่ด้วยไตของเธอข้างหนึ่ง  ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงไม่ได้มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว  ผมจะได้ทิ้งวิถีชีวิตเดิมที่ทำมาตลอด2ปีเสียที  9โมงตรง ต้องกินยา  นอนนิ่งๆตลอด4ชั่วโมง  อาทิตย์ละ 2 วัน  มันน่าเบื่อสิ้นดี  แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาที่นี่อยู่ดี  เพราะเจนยังอยู่ที่นี่ ผมเจอเจนครั้งแรกในเกมส์ออนไลน์  เราอยู่กิลด์เดียวกัน  และเล่นธาตุเดียวกัน  เลยได้เจอกันบ่อยเวลาเก็บเลเวล  มันพัฒนาเป็นความสนิทสนมทั้งที่เราไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย  เราแบ่งของกันใช้  ช่วยเหลือกันตลอด  จนใครๆในกิลด์พากันแซวว่าเราเป็นแฟนกัน  จริงแล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง  ใครจะไปคิดอะไรกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าละครับ    ผมเชื่อเสมอว่า  ความรักในโลกออนไลน์น่ะมันไม่จริงหรอก
จนวันหนึ่ง  ผมบอกลาทุกคนในกิลด์ว่าจะไปผ่าตัด  คงไม่ได้เข้ามาเล่นนานสักหน่อย  ทุกคนก็ให้กำลังใจเป็นอย่างดี  แต่มีเพียงเจนที่ถามผมว่าผ่าตัดที่ไหน  จะผ่าเมื่อไหร่  เธอบอกว่าจะมาเยี่ยม
ผมเข้ามานอนโรงพยาบาลก่อนวันผ่าตัดประมาณ1อาทิตย์  ขณะกำลังเหงาๆเบื่อๆกับการที่ต้องนอนอยู่คนเดียวในห้อง  ก็มีเสียงเคาะประตู  ตอนแรกผมนึกว่าเป็นแม่หรือพ่อเสียอีกเลยร้องบอกออกไปว่าเข้ามาได้เลย  ประตูเปิดออก  พร้อมกับร่างสาวน้อยในชุดนักเรียนสีขาวที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับก้าวเข้ามาอยู่ในใจผมไปพร้อมๆกัน ผมมองเธอนิ่ง  ความรู้สกลึกๆมันบอกว่าเธอเป็นใคร  แต่ก็ไม่กล้าจะทักออกไปจนเธอถามว่า ตรินใช่ไหมคะ? ครับ  เจนเหรอ?ผมถามกลับ  เธอพยักหน้ารับ เราคุยกันไม่นานนักเพราะเธอต้องรีบกลับบ้าน  แต่เราก็แลกเบอร์โทรศัพท์กันเอาไว้  นับแต่นั้นเราก็โทร.คุยกันทุกวัน  เราเริ่มเรียนรู้กันในชีวิตจริงทางโทรศัพท์  เธอเด็กกว่าผม1ปี  แต่เพราะเรียนเร็วเลยอยู่ชั้นเดียวกัน  จริงแล้วเจนต่างกับผมลิบลับเลยทีเดียว  เธออยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น  เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่  ที่มีรายได้ดี  ชีวิตเธออบอุ่นมากทีเดียว  แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าใจคนที่ครอบครัวไม่เคยอยู่กันพร้อมหน้าอย่างผมได้  ครั้งหนึ่งเจนเคยบอกผมว่าผมโชคดีที่ได้มีโอกาสผ่าตัด  ได้ใช้ชีวิตต่อไปอย่างคนปกติ  ผมสงสัยว่าทำไมเธอพูดอะไรแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอ ผมมารู้ความจริงเอาวันที่ไปตรวจหลังการผ่าตัดนัดสุดท้าย  ขณะที่ผมนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ  ผมเจอเธอกับพ่อแม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว  ดูเธอหน้าซีดๆแต่ยังร่าเริงอยู่  เธอแนะนำผมให้พ่อกับแม่เธอรู้จัก  ผมแปลกใจที่ท่านทั้งสองดูจะรู้จักผมดีทีเดียว  มารู้เอาทีหลังว่าเจนเล่าเรื่องผมให้ท่านฟังบ่อยมาก ตอนที่เจนเข้าไปตรวจ  ผมได้คุยกับพ่อของเธอ  ถึงได้รู้ว่าหัวใจเจนไม่ดี  มันมีแรงส่งน้อยกว่าปกติ  ทำให้เลือดเคลื่อนตัวได้น้อย  ซ้ำร้ายเส้นเลือดที่ส่งขึ้นไปสมองเธอยังค่อยๆตีบลงเนื่องจากเลือดไหลไม่เต็มหลอด  ผมอึ้งไปนาน  ไม่คิดว่าเจนจะโชคร้ายขนาดนี้  พ่อของเธอฝากให้ผมดูแลเธอด้วย  เพราะดูเจนจะให้ความสำคัญกับผมมาก  ท่านบอกว่า พ่อก็ไม่รู้ว่าเจนเขาจะเป็นอย่างทุกวันนี้ได้นานอีกเท่าไหร่  ยังไงก็ฝากตรินช่วยดูเจนด้วยนะลูก นับจากวันนั้น  ผมก็กลายเป็นเหมือนสมาชิกใหม่ของครอบครัวเจน  ครอบครัวเธอจะไปดูหนังกันทุกวันศุกร์  แล้วเธอก็จะชวนผมไปด้วยเสมอ  มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยจริงๆ
อาการของเจนไม่ดีขึ้นเลย  หมอบอกว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา  พ่อแม่เธอจึงตัดสินใจให้เธอผ่าตัด  ช่วงนั้นผมไปเยี่ยมเธอทุกวัน  เธอบังคับให้ผมเล่าเรื่องในเกมส์ให้ฟัง  เธออยากรู้ว่าเพื่อนๆข้างในเป็นอย่างไรกันบ้าง  เธอบอกผมว่า เจนเล่นเกมส์ผ่านตรินไง ก่อนเธอจะเข้าห้องผ่าตัด  เธอให้ผมสัญญา  ว่าพอเธอออกมา  ผมตจ้องมาเล่าให้เธอฟัง  ว่าทุกคนในกิลด์เป็นอย่างไรกันบ้าง  ผมรับปากเธอ ลิฟท์เคลื่อนขึ้นมาถึงชั้น 7  ผมเดินตรงไปที่ห้องพักของเจน  เคาะประตู2ครั้ง  ชั่วครู่พ่อของเธอก็เปิดประตูออก  ผมทำความเคารพท่าน
อ้าว  ตริน  เข้ามาสิลูก  จะอยู่นานไหม? ผมว่างตลอดละครับผมตอบไป งั้นพ่อฝากดูเจนสักพักนะ  ต้องไปธุระเสียหน่อย ครับ  ได้ครับ พ่อของเธอ  ออกจากห้องไป  ผมเดินไปที่เตียง  เจนยังคงหลับอยู่ที่นั่นเหมือนเมื่อ 6 เดือนก่อน  ที่เธอออกจากห้องผ่าตัดมา  ผมทรุดลงนั่งข้างเตียง  จับมือเธอเอาไว้แล้วก็ทำสิ่งที่ผมทำมาตลอด 6 เดือน เจน  ตรินมาเยี่ยมเจนนะ  มีเรื่องมาเล่าให้เจนฟังอีกแล้วล่ะ  เมื่อวันเสาร์น่ะ  มีกิลด์วอร์  พวกกิลด์สปิริตมาตีบ้านเราด้วยละ  มากันเพียบเลย  ตรินฆ่าไอ้ Dragoon  ที่มันเคยแอบ pk  เจนให้เจนด้วยนะ  ตั้ง3รอบแนะ  พวกอ๊อฟคิดถึงเจนมากเลย  ไม่มีเจนคอยฮีลแล้วตายง๊าย ง่าย  แล้วตอนนี้ตรินเลเวล102แล้วนะ  ถ้าเจนเข้าไปเล่นได้  ตรินจะพาเจนไปเที่ยวให้ทั่วเลย  ดีไหม  ตรินไปหาที่เที่ยวมาเยอะแล้ว  รอเจนอยู่คนเดียวเลย  เจนต้องรีบกลับมานะ..... ใครว่า ควมรักในโลกออนไลน์ไม่มีจริง

//ถ้ายังไงอยากจะรบกวนขอคำแนะนำจากน้าหน่อยนะน้าหมี่^^ ตอนนี้เขียนไม่ค่อยออกเซงมากๆเลย ไม่มีที่ระบายอารมณ์