สัญชาติญาณ
ผมลุกขึ้นยืน เป้สีเขียวขี้ม้าถูกเหวี่ยงขึ้นสะพายบ่า
มันหมือนเป็นปฏิกริยาตอบสนองโดยอัตโนมัติ
ของร่างกาย ระบบสั่งงานผ่านเส้นประสาทจากก้านสมอง
บอกให้ทุกส่วนของร่างการทำตามคำสั่งที่ถูกประมวลผลแล้ว
ภายในระยะเวลาที่น้อยกว่า 1 ส่วนพันวินาที
บางทีผมก็บอกไม่ได้หรอก ว่ามันเป็นผลพวงจากการฝึก
สัญชาติญาณ
หรือสามัญสำนึก ...
ผมรู้แค่ว่า มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เสียงกัมปาทของแรงระเบิดดินขับหัวกระสุน ดังระงมไปรอบตัว
แปลกที่ผมกลับเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
ร่างกายเคลื่อนไหวหมือนไร้ตัวตนที่แท้จริง
ช่วงความห่างของวินาทีที่ดูจะยืดยาวในความรู้สึก
พอ ๆ กับหัวกระสุนที่วิ่งเฉียดข้างกายจนผิวหนังร้อนฉ่า
ผมวาดปากกระบอกปืนเข้าหาเงาร่างที่สวมเครื่องแบบสีกากี
ก่อนจะลั่นกระสุนแบบดับเบิ้ลแอ๊คชั่นออกไปอีก 2 ชุด
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เด็กหญิงคนนั้น ไหว้แบบทิ้งย่อ ก่อนจะส่งยิ้มนวล ๆ บนสองแก้ม
ผมใช้สายตาส่งเด็กหญิงในชุดเครื่องแบบนักเรียนประถมของ กทม.
ลงจากรถเมล์
อาซิ้มคนนึงรีบเดินเบียดซ้าย เบียดขวา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ว่าง
บนรถเมล์ร่วมบริการคันนั้น อย่างภาคภูมิใจ
ผมเหลือบหางตาไปมองอย่างเหยียด ๆ ผมอยู่ในเครื่องแบบอย่างนี้
ผมไม่แย่งที่นั่งซิ้มหรอก อีกอย่าง ตรงนี้ ผมนั่งมาก่อนตั้งแต่รถแล่นอกมาจาก
หมอชิตใหม่แล้ว แถมผมยังลุกให้เด็กผู้หญิงคนนั้นนั่งด้วย
อาซิ้มยังคงนั่งอย่างภาคภูมิใจ กับระบบสั่งงานผ่านเส้นประสาทจากก้านสมอง
บอกให้ทุกส่วนของร่างการทำตามคำสั่งที่ถูกประมวลผลแล้ว
ภายในระยะเวลาที่น้อยกว่า 1 ส่วนพันวินาที
ที่ส่งผลให้แกยึดครองที่นั่งบนรถเมล์ที่แสนจะเบียดเสียดคันนี้ได้
บางทีอาซิ้มแกก็คงไม่รู้หรอกหรอก ว่ามันเป็นผลพวงจากการฝึก
สัญชาติญาณ
หรือสามัญสำนึก ...
แกคงรู้แค่ว่า มันเป็นสิ่งที่แกต้องทำ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
แรงปะทะของหัวกระสุน ที่เจาะทะลุช่องอก
ก่อนจะควักคว้านเลือดเนื้อออกไปทางเบื้องหลัง
ส่งผลให้ผมหมุนคว้างไป
เสียงหัวกระสุนนับร้อยที่ทะยานจากปลายปากกระบอกปืน
ที่เล็งเป้ามายงตำแหน่งของผม ยังดังระงมอย่างต่อเนื่อง
ภาพต่าง ๆ ที่มองเห็น ดูจะลางเลือน
มัว ๆ .....
กลิ่นเลือดที่คุ้นเคย โชยเข้าจมูก
เหมือนตอนที่ผมอยู่กลางวงล้อม ที่ในป่าติดเขตชายแดนแม่สอด
ดูเหมือนช่วงเวลาและสถานที่มันไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมก้าวลงจากรถเมล์คันนั้น
ตรงหน้าธนาคาร
อาซิ้มคนนั้น .. ยังคงนั่นทอดสายตาชมวิวที่ผ่านไปจากนอกตัวรถ
เด็กผู้หญิงคนนั้น คงเดินเข้าบ้าน ไปทำการบ้าน
หรือไม่ ก็คงไปช่วยแม่ร้อยมาลัยส่งขายปากคลองตลาด
มันหมือนเป็นปฏิกริยาตอบสนองโดยอัตโนมัติ
ของร่างกาย ระบบสั่งงานผ่านเส้นประสาทจากก้านสมอง
บอกให้ทุกส่วนของร่างการทำตามคำสั่งที่ถูกประมวลผลแล้ว
ภายในระยะเวลาที่น้อยกว่า 1 ส่วนพันวินาที
บางทีพวกเขาคงก็บอกไม่ได้หรอก ว่ามันเป็นผลพวงจากการฝึก
สัญชาติญาณ
หรือสามัญสำนึก ...
พวกเขาคงรู้แค่ว่า มันเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องทำ
ผมล้วงปืน COLT ออโตเมติก สองกระบอกนั้น ออกมาจากเป้
ก่อนจะเดินเข้าไปในธนาคาร
. . . . .
มันหมือนเป็นปฏิกริยาตอบสนองโดยอัตโนมัติ
ของร่างกาย ระบบสั่งงานผ่านเส้นประสาทจากก้านสมอง
บอกให้ทุกส่วนของร่างการทำตามคำสั่งที่ถูกประมวลผลแล้ว
ภายในระยะเวลาที่น้อยกว่า 1 ส่วนพันวินาที
. . . . .
บางทีผมก็บอกไม่ได้หรอก ว่ามันเป็นผลพวงจากการฝึก
. . . . .
สัญชาติญาณ
. . . . .
หรือสามัญสำนึก ...
. . . . .
ผมรู้แค่ว่า มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำ