บนรางเหล็กคู่ขนาน
บนรางเหล็กคู่ขนานที่ทอดเหยียดยาวไกล
ความสิ้นหวังยืนเหม่อลอยหมองหม่นเศร้า
กับความหดหู่เพื่อนเก่าซึ่งกำลังคิดฆ่าตัวตาย
ทั้งสองเฝ้ารอการมาของขบวนรถไฟเที่ยวสุดท้าย
คงจะหวังให้ล้อเหล็กบดขยี้ร่างจนแหลกเหลว
วินาทีแล้ววินาทีเล่า
มีแต่ความเงียบที่ดังก้องกังวาน
ดุจเดียวกับความสงัดในหลุมฝังศพ
ความมืดที่โรยตัวด้วยหมู่ดวงดาว
กำลังรูดขยับม่านสีดำออกจากเวหา
แสงสีเงินยวงระยับขลิบขอบฟ้าสีทอง
แล้วทั้งคู่กอดคอกันเดิน
ไปยังเนินลาด
หลังชุมสายสถานีปลายทาง
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก