น้ำตา ... ดาวหาง
" คิดถึง "
คำ ๆ นี้ สะกดด้วยตัวพยัญชนะ 4 ตัว สระ 2 ตัว
" ห่วงใย "
คำ ๆ นี้ สะกดด้วยตัวพยัญชนะ 4 ตัว สระ 2 ตัว เช่นเดียวกัน
สองคำนี้ สัมผัสทางความรู้สึกได้ไม่ต่างกัน
ถึงแม้โครงสร้างทางสัญลักษณ์ จะแตกต่างกันเล็กน้อย
ยังคงให้ความรู้สึก ไปในทางเดียวกัน
. . .
ในค่ำคืนที่เย็นเยียบ กลางราตรีดาว
ยามที่ดาวหางดวงนั้น กรีดตัวผ่านฟากฟ้าอันมืดมิด
ผมเห็นมันเหมือนดั่งการกรีดตัวของหยดน้ำตาที่สองแก้มของเธอ
มันกระชัดกระไรปานนั้น มันเยียบเย็นและอ้างว้าง ... กระไรปานนั้น
การพยายามหยุดยั้งเส้นทางของดาวหาง
กับการพยายามปาดน้ำตาของเธอ
กลับไม่แตกต่างกัน
มันเป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง
ไม่ว่าใครก็ห้ามมันไม่ได้ ไม่ว่าสิ่งใดก็หยุดยั้งมันไม่ได้
ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรู้ที่มาของดาวหางดวงนั้น
ยามที่มันเริ่มวาดวงโค้งที่ขอบฟ้า ... ไม่มีใครหยุดมันได้
นี่คือสิ่งเดียวที่ต่างกับเธอ
ผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน มันเหมือนใกล้แค่เอื้อม มันเหมือนจับต้องได้ทุกเมื่อ
แต่ผมไม่มีวันจับต้องเธอได้
ผมรู้ที่มาของหยาดน้ำตาหยดนั้น
แต่ถึงแม้ผมจะรู้ที่มาของหยาดน้ำตาหยดนั้น
ยามที่มันเริ่มวาดวงโค้งจากดวงตาดวงนั้น ไหลผ่านสองแก้ม
ผมไม่มีปัญญาหยุดมัน ...
. . .
การยืนมองคนที่เราคิดถึง และห่วงใย
เดินทรงตัวบนเส้นลวดที่แสนเบาบาง .. ดั่งโชคชะตา
ด้วยความหวังว่า เธอจะไม่ตกลงมาซะก่อนถึงฝั่งโน้น
ฝั่งที่เธอวาดฝัน ..
เส้นลวดที่แสนเบาบาง
ช่างเหมือนการนั่งมองดาวหาง
สองพฤติกรรมนี้ ถึงแม้จะต่างกันทางโครงสร้างพฤติกรรมเล็กน้อย
แต่ยังคงให้ความรู้สึกไปในทิศทางเดียวกัน
อย่างน้อย .. สิ่งนึงที่ผมมั่นใจ
ถึงแม้ผมจะไม่รู้ที่มา ของดาวหาง หรือหยดน้ำตา
ผมจะได้เห็นจุดจบของมันแน่นอน
.. ผมจะได้เห็น .......
แน่นอน ....
ถ้าผมไม่นอนไปซะก่อน ....