"ยุทโธปกรณ์ "
เงาของอากาศยานลำใหญ่ ลอยพาดข้ามหัวผมไป
ผมลดคันเร่งลง เส้นทางที่ใช้ตัดผ่านฐานทัพอากาศดอนเมือง
เพื่อเชื่อมเส้นทางระหว่างถนนพหลโยธิน กับถนนวิภาวดี-รังสิต
ทำให้ผมพบเห็นการเคลื่อนไหวของอากาศยานแบบนี้บ่อย ๆ
... แต่มันอาจจะตื่นตา ตื่นใจ สำหรับเด็กผู้ชายวัย 4 ขวบ ที่นั่งอยู่หน้าผมตอนนี้
เสียงที่ดังกระหึ่ม ปานเครื่องรถแทรคเตอร์สัก 10 เครื่อง ทำงานพร้อมกัน
ฉุดลาก อากาศยานลำโต ผ่านอากาศไปพร้อมกับความฝันของเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ
คนนั้น
" ลำนี้ .. เรียกว่าอะไรครับ "
" C 130 ครับ .. "
ผมไม่แปลกใจหรอก ที่เด็กคนนี้ จะแยกความแตกต่างระหว่างเครื่องโบอิ้ง
แอร์บัส C 130 หรือ F 16 ว่ามันแตกต่างกันอย่างไง
เด็กที่โตมาในพื้นที่ข้างรันเวย์ มองเครื่องอะไรเป็นอะไรไม่ออกก็น่าแปลก
แถมด้วยเหล่าหนังวีซีดีที่บ้าน นอกจากหนังประเภทยอดมนุษย์ทั้งหลายเหล่แล้ว
ยังอุดมไปด้วยหนังสงครามอีกนานับชนิด
" C 130 เอาไว้ทำอะไรลูก ? "
ผมก้มหน้าลงไปถามเขา เด็กน้อยส่งสายตาที่เริงร่าจนเป็นประกายทาบกับแสงแดดยามบ่าย
" เอาไว้ช่วยคนครับ .. "
ตอบเสร็จ ก็หยักหน้าหงึก ๆ อย่างมั่นอกมั่นใจ
" ฮิวอี้ ล่ะลูก ? "
" เอาไว้ช่วยคนครับ .. "
" อาปาเช่ ล่ะลูก ? "
" เอาไว้ช่วยคนครับ .. "
" สติงเรย์ ล่ะลูก ? "
" เอาไว้ช่วยคนครับ .. "
...
ผมซ่อนยิ้มไว้ในหน้า
ไม่ว่าเขาจะรู้จักยุทโธปกรณ์อีกสักกี่ร้อยกี่พันชนิด
ไม่ว่าเขาจะดูหนังสงครามมาอีกสักกี่เรื่อง
สิ่งนึงที่ผมมั่นใจในเด็กผู้ชายคนนี้ เกี่ยวกับเรื่องราวที่ผมเพียรบอกเขา
คือ .. อาวุธทุกอย่าง มีไว้
ช่วยคน .......
ผมยื่นนิ้วชี้ออกมา แทบจะเป็นเวลาเดียวกับเขา
" ถูกต้อง .. แล้วคร๊าบบบบบ "
แล้วเสียงหัวเราะที่ถูกประสานกัน 2 เสียง ก็ดังบนถนนสายเล็ก ๆ .. ที่พาดข้ามฐานทัพอากาศดอนเมือง