M-e-e P-e-d

เรื่องสั้น "หนุ่มน้อยผู้มีปีกสีขาวอันอ่อนแอ" สุภัท  สุวรรณมณี

หนุ่มน้อยผู้มีปีกสีขาวอันอ่อนแอ

1 สยายปีกสีขาวโบยบินสู่โลกกว้าง เคียงคู่ผีเสื้อสวย
ยอดหญ้าไหวเอน สายลมบรรเลงเสียงดนตรี
เมฆปุยขาว ตะวันใส
จันทร์กระจ่าง ดวงดาวสุกสกาว
หิ่งห้อยกระพริบแสงแต่งแต้มสีสันในค่ำคืนมืด
นางฟ้ากำลังเต้นรำหลังน้ำตาเหือดแห้ง ในบางทีความโดดเดี่ยวคือสิ่งเดียวที่กำลังโบยบิน
เพื่อค้นหาความหมาย ในคำถามความสงสัยที่ไม่มีคำตอบ
จุดหมายปลายทางอยู่ตรงเส้นขอบฟ้า
เป็นเพียงมายาสมมติไม่มีวันไปถึง
สักวัน คงได้หยุดกระพือปีกตรงเส้นขอบฟ้า ที่ตรงนั้น&

2 &คืนแห่งความรัก
หนุ่มน้อยรู้สึกคล้ายฝันเห็นตัวเองเดินคนเดียว ไปตามทางช้างเผือก
เพื่อไปหานางฟ้าที่รออยู่บนขอบเสี้ยวพระจันทร์
นางฟ้ายิ้มและกำลังรอหนุ่มน้อย
ให้ไปรับความรักที่นางฟ้าอยากมอบให้จากใจจริง ความรักสุกสกาวตามดวงดาวที่กระจัดกระจาย หากหมายอยากได้ ต้องเดินไปหา เอาความจริงใจเข้าแลกเปลี่ยน อย่าให้แสงแห่งรักมืดมิดชั่วนิรันดร์

3 ชายหนุ่มผู้มีปีกขาว บินอย่างอ่อนระทวย
ในมือมีดอกกุหลาบสีเหลืองแบบบางหนึ่งดอก
จะมอบให้นางฟ้าที่ร่าเริงกลางหมู่ดาวสกาว
เขาไม่กล้าเอ่ยทักนางฟ้า และยื่นกุหลาบสีเหลืองให้ ดอกกุหลาบสีเหลืองนำโชคดีมาให้ แต่หนุ่มน้อยผู้มีปีกขาวใกล้หมดแรง ไม่มีโชค นางฟ้ามองไม่เห็นเขา

4 ชายอยากบินผู้จินตนาการว่า ตนเองมีปีกสีขาว
นั่งพักบนเก้าอี้ไม้ หุบปีกสีขาวรองเป็นเบาะนุ่ม
อ่านหนังสือ เวลาหมุนผ่านไป
ใจของชายผู้มีปีกสีขาวโบยบินไปตามที่ต่างๆ ในชุมชนแออัดกลางเมืองวุ่นวาย ในชายหาดทรายขาวบริสุทร์ ในโบสถ์ที่พระกำลังเทศนาให้คนแก่นั่งฟังสัปหงก ในงานเลี้ยงเต้นรำของวัยรุ่นใจแตก ในทะเลทรายแห้งแล้ง ร้อนระอุ
ในอ้อมกอดของแม่ที่อุ้มลูกน้อยแนบอก ในหมู่ดาวที่รายล้อมดวงจันทร์คืนวันเพ็ญ จินตนาการกว้างไกลไม่มีขอบเขต
อาจเท่ากับจักรวาลที่บรรจุดาราจักรทั้งมวล
และขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

5 แค่ได้พูดคุย เพียงพอแล้วสำหรับวันพรุ่ง
หนุ่มน้อยเหงาใจ เก็บเวลาไว้ไม่อยากไปไหน
ในคืนแรม 2 ค่ำ พระจันทร์ยังใสงดงาม
ปล่อยใจให้โบยบินไปถึงนางฟ้าที่อยู่ไกลแสนไกล
ยิ้มหัวเราะพูดคุยเหมือนเธออยู่ข้างกาย เวลาเหมือนเดินทางเร็วกว่าแสง รู้ทั้งรู้มันเป็นเพียงแค่เพ้อฝัน สิ่งที่เสนอยังไม่หมด
เธอคงไม่เห็นเด็กน้อยขี้อาย ยืนแอบหลังเสาไม้ ชะเง้อเมียงมองโผล่เพียงตาดำๆนั้น เด็กที่หลงทางถูกทอดทิ้งไว้หน้าประตู เด็กที่มาจากที่ที่ไม่มีใครรู้ เด็กที่โบยบินไปในอวกาศอันว่างเปล่า เพียงกลัวบางสิ่งบางอย่าง ทั้งๆที่อยากแสดงตัว
ได้แต่แอบมองแววตาเศร้า อยู่ตรงนั้น หลังเสาต้นนั้น เธออยากเห็นไหม เดินไปดูสิ มิตรภาพจะต่อยอดมิตรภาพไปได้เรื่อยๆ เหมือนว่าเราไม่ได้อยู่ในโลกนี้อย่างโดดเดี่ยวเกินไป

6 ในผืนฟ้า ผืนใหม่
ชายผู้มีปีกสีขาวบินพลัดหลงเข้าไป ด้วยความตั้งใจที่จะพบเจอความแตกต่าง
หวังเพียงพบเพื่อนร่วมทาง ที่มีปีกสีขาวเหมือนกัน บางครั้งเกือบพลัดหลงตกลงสู่พื้นดิน บางครั้งบินสูงขึ้นไปเกือบสุดขอบฟ้า ก็เช่นนี้แหละ บินสูงและดำดิ่ง ดาวดวงน้อย กระพริบแสง โดดเดี่ยว ท่ามกลางฟ้าที่มืดมิด ให้ความงดงามแด่คนบนพื้นโลก แม้บางครั้งแสงดาวอาจลางเลือนบ้าง สุกสกาวบ้าง ดาวดวงน้อย ยังเป็นดวงดาว เมื่อแสงนั้นยังมีความหมาย รับการเฝ้ามองอย่างชื่นชมจากคนบนพื้นโลก เมื่อยังไม่แตกสลาย ดาวดวงน้อยก็ยังเป็นดวงดาว ยามท้องฟ้ามืด ได้อย่างเสียอย่าง พระจันทร์ทำให้ดาวมีน้อย หากไม่มีพระจันทร์ ดวงดาวจะสว่างเจิดจ้า.