เงาสะท้อน ( บันทึกการฝึก ตอนที่ 1 )
บางที .. การต้องทำใจให้ยอมรับว่า
ตัวเองแก่แล้ว ก็เป็นความทรมานใจชนิดหนึ่ง
ภาพของการใช้ชีวิตโลดโผนโจนทะยาน
แบกเป้เดินป่า ห้อยแขวนตัวอยู่บนหน้าผาสูงชัน
ดูเหมือนจะเพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวันวาน
มันช่างเด่นชัดในมโนสำนึกกระไรปานนั้น ...
มันช่างเจิดจ้าในความทรงจำ .. กระไรปานนั้น
ความทรงจำที่เหมือนภาพถ่ายที่ยังคมชัด
ถึงแม้ขอบภาพนั้น จะเริ่มออกสีเหลือง ๆ ตามกาลเวลา
10 กว่าปี มาแล้ว ...
เราอายุปานนี้ แล้วหรือ ... ?
แต่ความฝันบางประการ ยิ่งนาน ยิ่งเด่นชัด ยิ่งฝังลึก
เหมือนรอยแผลดาบ ที่ลากผ่านผนังหัวใจ
แม้รอยแผลเป็นเบื้องนอก จะแลดูสมานสนิทจนเป็นเนื้อเดียว
แต่ยามหวนคำนึงถึง ยังปวดแปลบเช่นกาลก่อน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สองครั้ง สองครา ที่ผมเกือบจะได้เป็นตัวแทนนักกีฬาทีมชาติไทย
เกือบจะได้ติดธงไตรรงค์ที่หน้าอก
เกือบจะได้ลงชิงชัยในสนามการต่อสู้ที่ดุดันที่สุด ในอาเชียนแปซิกฟิก
สนามการต่อสู้ที่ต้องผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงหลายเดือน
เพื่อตัดสินผลแพ้ชนะ ... ใน 8 นาที
แต่มันก็เป็นได้แค่ เกือบ ...
เวลายังเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ ไม่มีหยุดยั้ง
ไม่มีใครสามารถหยุดเวลาไว้ได้
ผมต้องเดินทางไปกับกาลเวลา พร้อมทั้งแผลเป็นรูปกากบาท
ที่กรีดไขว้อยู่บนผนังหัวใจ และสำนึกถึงความเจ็บปวดในช่องอก
ทุกจังหวะการเต้นของมัน ...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมมองดูน้อง ๆ นักกีฬาปีนหน้าผาทีมชาติ กำลังถูกทรมานทรกรรมอยู่ในห้อง
เวทเทรน์นิ่ง
ลำแขนที่สั่นระริก ยามดันลูกเหล็กให้สูงเหนือบ่า
ลมหายใจที่กระชั้นถี่ เม็ดเหงื่อที่พากันผุดออกมาจนทั่วร่าง
และแววตาที่มุ่งมั่นของทุกคน
มันเป็นความเจ็บปวด .. ที่แสนหวาน
พวกเขายังเยาว์วัย พวกเขาต่างมีความฝัน
และพวกเขาเลือก เส้นทางการเดินทางสู่ความฝันด้วยตัวของเขาเอง
เวลาของการฝึกฝนที่หนักหน่วง ยังอีกยาวไกลนัก
และผมหวังว่า พวกเขาจะผ่านพ้นมันไปได้
ถึงแม้ผมจะรู้อยู่แก่ใจว่า
ผลสุดท้ายแล้ว บางคนในพวกเขา จะต้องมีรอยแผลดาบกรีดลงบนผนังหัวใจ
เช่นเดียวกับผม ...
มันเป็นความเจ็บปวด ที่เราเลือกเอง
และแน่นอน มันช่างเป็นความเจ็บปวด ที่แสนหวาน ... กระไรปานนั้น