ขอผมระบายหน่อยเหอะ ... [ " การดิ้นรน ... ของคนเขียนเรื่อง " ]
"...หนอนไหม ทุรายทุรน จนสิ้นใจ
ตราบใยไหลทะลัก ทอถักเป็นเส้นสาย
ถีบกระแทก แดกดัน..อัดอั้นใจกาย
จวบชีวาวาย ใต้ซากฝัน วันโบยบิน "
โกวเล้งเคยประมาณความกดดันของคนเขียนเรื่องไว้ประมาณนั้น
คนที่ดิ้นหนี เส้นใยที่ตัวเองเป็นคนถักทอ ... มุ่งหวังให้งานเขียนของตน
โบกโบยอย่างไร้ขีดจำกัด
... แต่จะมีสักกี่คน หิ้วปีกบอบช้ำไปได้ถึงปานนั้น ....................
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
การหาเส้นทางเดินในถนนงานเขียน ดูช่างยากเย็น
แม้จะรู้แก่ใจตนว่า เป็นคนประเภทสุขนิยม
แต่ก็ไม่วายมีคนเอางานไปเปรียบเทียบกับคนนั้น .. คนนี้
... กลายเป็นว่า ทุกย่างก้าวที่พยายามค้นหา
เหยียบย่ำรอยเท้าคนอื่นอยู่ทุกเมื่อ ...
เขียนแนวนี้ ก็มีคนเคยเขียนแล้ว เขียนแนวนั้น ก็ดันไปตามแนวคนอื่น
... หัวสมองอึงอื้อ อยากจะสตารท์เครื่องตัดหญ้า ปั่นรอบสูง ๆ
แล้วกดหัวตัวเอง ให้กระโหลกปั่นใบมีด ดูมันสมองที่ฉีดกระเด็นตามแรงฉุดกระชาก
จะได้กวาดสายตาดูว่า ... มันต้อยต่ำกว่าคนอื่นขนาดไหน
.......
มันถึงหาความเป็นตัวของตัวเองไม่เจอ ถึงต้องเขียนอะไร ใต้ฝ่าตีนของคนอื่นอยู่ร่ำไป
....
เคยเอานิ้วจิ้มขี้ตัวเอง แล้วยกขึ้นดม ถามตัวเองยามสัมผัสกลิ่นเศษอาหารที่ถูกบดย่อย
ว่าขี้ตน เหม็นเหมือนคนอื่นมั้ย
วันที่ไปกดจมูกจ่อจรดในก้อนขี้ของคนอื่นถึงได้รับรู้ ...
ขี้ของคนอื่นก็เหม็นเยี่ยงเดียวกัน
...
ขี้ของใคร เหม็นปานไหน ย่อมมาจากคน ๆ นั้นกินอะไรเข้าไป
ความทรงจำ .. อดีตที่ปวดร้าว .. ความคาดหวัง .. การหลอกลวง และทั้งปวงที่เจ็บปวด
...
ดูจะเหมือนการดูถูก แต่งานเขียนคือขี้ของความคิด ที่ถูกขับถ่ายจากกากของการบริโภคประสพการณ์
...
ของใครก็ของมัน ถ้าขี้ของผมจะดันไปเหม็นเหมือนขี้ของคนอื่น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
อย่างน้อยทุกตัวอักษรของเรา ก็ถูกขับถ่ายจากความอัดอั้นทางความคิด
เหมือนขี้ของคนอื่น .... มิใช่หรือ