รอยยิ้มสุดท้าย
ประกายระยิบระยับของแสงดาว ทั่วท้องฟ้า...
ดั่งอัญมณี สุดขอบฟ้า ขอบน้ำ ขอบแผ่นดิน...
ทะเลสาบ เงียบสงบ...ผิวน้ำหายใจ สั่นสะเทือน
ไปทั่ว...บอกความในใจว่าชีวิตยังไม่สิ้น
ค่ำคืนนี้ ขอแรงใจ บันดาล ส่งสะท้อน
หมู่ดาวนับล้าน สร้างผืนฟ้าบนตัวเรา..
...ขอแสงไฟจุดประกายในใจ
ให้ชอกเหมือนดั่ง ตัวตน ต่อสู้ไปอีกลมหายใจ
ดวงไฟดวงน้อยสุดปลายเอื้อม ส่องบอกทางรอบกาย
แมลงน้อย ชีวิตเศร้า...ออกสังสรรค์
ลืมทุกข์..ลืมโศก..พุ่งตัวเข้าหา ดวงไฟ..
...หาที่คุ้มกาย อาศัยความอุ่นของแสง
เผาความเศร้า สูญสลาย....พร้อมจุดเทียนใจ
ให้สว่าง เป็นแสงนำทางในคืนต่อไป...
.
.
.
.
..หญิงสาวใจรวน ปวดร้าว ราวกับ ดอกไม้ไร้กลีบ
พักกายลงบน ม้านั่งเพื่อนรัก ที่ปกติจะมีความเหงามาเยี่ยม
พร้อมการรอคอยมาฝาก....
.
.
ใจเจ้าเหน็บหนาวมาจากหนใด...ใยจึงเป็นสีขาว...
.
.
ค่ำแล้ว คืนเล่า...ที่เจ้าหล่อนมานั่งพักข้างกายเรา
น้ำตาอาบแก้มแทบทุกคืนที่มา...
...สายลมเพื่อนแก้วช่วยบอก..ปลุกให้ตื่น..
ถึงกำลังใจรอบตัวที่เจ้ามี...
หม่นหมองไปใย...
....ขี้เถ้าในใจมิใช่ สิ่งร้าย...
เปิดใจ....เรียนรู้....เข้าใจ...รับฟังมัน....
.
.
.
.
......เถ้าถ่านก็สามารถติดไฟได้...... . . . เร็วเกินไปที่จะมา พรากจากสังคมเมือง... โปรดอย่าทำร้ายคนรักของเจ้า.... .... ยิ้มและเดินออกจากตัวข้าเถิด... ก่อนจะหลับ...ลืมตะวัน...