ความกล้า...ต้นหญ้า
ชีวิตไร้ค่า...มีใครแลสนไม่
ผู้คนเหยียดหยาม..ชีวิตว่างเปล่า
ตาย เกิดใหม่...สร้างประโยชน์มากกว่า
เปลืองอากาศ...ไร้ความดี
จัญไรยิ่งกว่า...ไอ้ผีกาฝาก
....ผิดมากหรือไง...ชีวิตมิได้ขอเกิด...
กูนั้น...หาได้แบกทองออกจากท้องแม่
เจ็บแล้วจำ ขอเรียนจนหมดลม
ไม่แพ้ สิโรราบ...ความบ้ามนุษย์คน
สู้ดั่งใจนึก...สว่างจ้าในฝัน
ผงฝุ่งเคียงข้าง ขี้ดินเลอะหน้า
ปิดบังความงามของ สิ่งพระเจ้าสร้าง..
จดจำตัวกู....จะสร้างบุญคุณ..ภายในชาตินี้
ผลิตแรงกาย...ก่อเกิดแรงใจ
ขจัดความหนาว ต้อนรับไออุ่น
ของแสงช่วยส่อง..เกิดเป็นแรงใจ... ...กล้าสู้หน้า...ผู้คนต่อไป..
จิตแข็ง ใจกล้า...ไม่ขออ่อนไหว
เดินหน้าสู้ต่อ..เจริญเติบขึ้น...ขยายตัวตน
ปลูกต้นทรนง ให้อยู่ในกาย
ฝังรากในใจ เกิดเป็นดวงดาว
ในร่างของกู...
ส่วนตัวกูนั้น..ต่ำต้อยเพียงใด... จะนั่งจะนอน....ที่เดิมต่อไป....ไม่ขอย้ายร่าง ฝังรากลงลึก ยิ่งใหญ่ดั่งภูผา มาสิ มึงมา.....มาเหยียบตัวกู ...ย่ำกูให้แหลก..เป็นผงแค่กาย... หาใจร้าวตาม...