M-e-e P-e-d

ที่สุดแล้ว... ความทรงจำโผยแผ่วกลับพลุ่งพล่าน ซ่อนสำนึกวัยเยาว์อยู่เนานาน ภาพลางลางโรยผ่านอยู่ไรไร     ลอยรอยเรืองเรืองอยู่เบื้องหน้า สะท้านทุกสายตาโดยพร่าไหว สะกิดทุกรอยเรียวของเสี้ยวใจ ประทับทิ้งรอยไหม้ด้วยไฟลาม     ภาพเก่าบิดเลือนเบือนรอย หาคำตอบเศร้าสร้อย : ถ้อยคำถาม คนรักของความรัก, สลักความ รำลึกโดยความงามของยามเยาว์
    วันเพ็ญ : วัยเยาว์ความรักที่ไร้เดียงสา

    คืนวันพระจันทร์อวดดวง ดิ่งห้วงใจฝันถึงวันเก่า ลมโลกโกรกโรยโชยเบา ลมเหงาพัดโชยโรยริน     เด็กน้อยยิ้มร่าตาเจ้า งามเงางดงามงามสิ้น เพลงเด็กยังพร้อมกล่อมยิน ปากยังอวลกลิ่นน้ำนม     เสียงลมเมื่อคลั่งยังกลัว เสียงฟ้าผ่ารั่วยังก้ม ปิดหูปิดตาระงม ขึงขรมคลอครืออื้ออึง     เฝ้าทักเฝ้าถามความรัก เดียงสาไม่ประจักษ์สักกึ่ง มิต้องคลอเคล้าเคลียคลึง ก็ถึงปลายทางความรัก     หลับฝันรอเพียงพบหน้า สนามหญ้าหลักฐานพยานหลัก วิ่งเล่นซ่อนหาท้าทัก ผมถักเปียปลายผูกสายโบ     เด็กหญิงใส่ชุดสีขาว เด็กชายเจ้าบ่าวใส่เสื้อโหล เด็กหญิงแก้มแดงคล้ายแตงโม เด็กชายแก้มโตโห่เกรียว     วิ่งเล่นในบ้านลานสวย ปูด้วยหญ้าบ่มพรมเขียว อิ่มด้วยเม็ดดินเม็ดเดียว สุขด้วยได้เทียวเล่นทาง       คือทางที่ท่องเราต่างเที่ยว คืนเพ็ญเป็นเคียวรอเกี่ยวร่าง สนามหญ้าปรกรกร้าง จึงนั่งอ้างว้างกลางจันทร์