M-e-e P-e-d

เคยสงสัยเมื่อครั้งหนึ่งเห็นคนร้องไห้ระคนกับความมืดดำที่รายรอบ ถามตัวเอง ถามพ่อ ถามแม่ .. เค้าเป็นอะไรกัน ? - - เสียใจ - - แม้กระทั่งเสียงหวีดหวิวของใบไม้ก็บอกฉันเยี่ยงนี้ - - ความสูญเสีย - - พระพุทธองค์ทรงตรัสมิใช่หรือ ?   เราไม่เคยเป็นเจ้าของสิ่งใด รำคาญแต่ก็หวั่นไหวลึกๆ กับการเปลี่ยนแปลง - - ตอนนี้ จากที่เคยมี .. สูญ แม้วินาทีสุดท้ายจะเอื้อมมือตะกาย..ไขว่คว้า เพื่อที่จะรู้สึกว่า - -  เหมือนกับยังมีอยู่ แบมือ..เศษผงธุลี - - แรงหวิวไหวกลับพรากไปเสียสิ้น - - ว่างเปล่า - -
. . นาทีนี้ .. รับรู้อย่างเต็มแรงต่อวิถีแห่งความสูญเสีย  สละ ใครหนอ ? ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ความมืดดำเบื้องหน้าอันใด - - ปิดตาเธอไว้สิ้น เธอมองไม่เห็นแม้แววตาเศร้าหม่น .. ยอมแพ้ แต่ ใจสู้ .. เธอไม่ได้ยินแม้เสียงโหยไห้ - - คร่ำครวญของเด็กน้อย เด็กน้อย..พร่ำบ่นหา พ่อ  พ่อจ๋า .. พ่ออยู่หนใด พ่ออยู่ที่ไหน . ทำไมไม่กลับมา - - เธอได้ยินแล้วใช่ไหม ? ความเดียงสาที่เธอย่ำขยี้ . . ฉัน - - แม้นไม่ได้ยิน แต่รับรู้ ..
และ - - ไม่เข้าใจ

                            โต๊ะไม้ตัวแรก ใต้ตึก 7

                                                          17.50 น. วันศุกร์ 23 กันย์ 48