Topic List
ชายชราบนเก้าอี้โยกชรา๑).๐ ชายชรานั่งเก้าอี้โยกชราดวงตามองเบื้องหน้ายามฟ้าหม่นลมพัดมาแผ่วผิวแล้วพลิ้ววนใบไม้บางใบหล่นร่วงบนลานชายชราโยกเก้าอี้โยกชราอย่างซึมเซื่องเชื่องช้าอยู่หน้าบ้านหมากที่อยู่ในปากเป็นกากชานเอื้องนานจนด้านรสด้วยบดเคี้ยวตราบแม่ผีขึงฟ้าตากผ้าอ้
ความรื่นรมย์สุดท้าย๑).๐ หอมไหมกลิ่นหวานแห่งบ้านชายภูณ ฤดูเมฆคลุ้มฟ้าอุ้มฝนหอมโมกไม้ละลายหอมมาล้อมวนหอมกล่นเกลื่อนโลกหนอโมกไม้หวานไหมรสหอมหมอกห้อมเรือนชื่นเหมือนเต็มตาตื่นเต็มคืนไหมเมื่อคืนฝนลงดอก-เช้าหมอกไอคลี่สไบแตะตื่นด้วยผืนบางแผ่วเพลงฮาร์โมนิกามา-หลับตาสิ
การมาเยือนของเพื่อนเธอ๑).สร้อยเพลงแผ่วเบานั้นเศร้าสร้อยอิ่งอ้อยลอยมาช้าเชื่องฟ้าเอยค่ำพลบจะกลบเรืองแห่งดวงตะวันเขื่องยทุกเบื้องทิศสร้อยเพลงเพ้อพร่ำเป็นคำสร้อยเรียงถ้อยร้อยสอดอยู่ออดอิดอลังการความเศร้าอันร้าวพิษฟังเถิดมิตรยเพลงโผยลมโชยมาดอกสร้อยเพลงเศร้าสีเทาทึมมืดครึ้มขรึมคลุ
การกลับมาของฉัน๐ กอดฉันไว้เถิดกอดให้แน่นฟังเถิดคำคับแค้นอันแข้นข้นฉันกลับจากเส้นทางสายวกวนรู้รับเพียงสับสนทุกหนทางฉันกล้าเดินฝ่าฝนด้นฝ่าแดดผิวย่อมแปดเปื้อนทุกข์เข็ญมิเว้นว่างภาพทุกภาพผ่านตาล้วนฝ้าฟางมิรับรู้ระยะทางวันเวลาหนาวเหน็บเจ็บไข้ในชีวิตซ้ำหลงทิศทางแพร่งแสวงหาฤ
ชีวิตตายซาก๐ กลับจากการเดินทางพาร่างเซโซโผซบอกสะอื้นเสียงพร่าสั่น-งันงกในโลกอันรกเรื้อแผลเรื้อรังมาพร้อมกับดวงตาแสนเศร้าหยาดน้ำตาคลอเบ้าพร้อมจะหลั่งเหงื่อสาปคราบเกลือเกรอะเสื้อกรังมาอย่างคนสิ้นหวัง-พ่ายแพ้ซุกหัวใจป่วยไข้ไว้ในย่ามบรรจุความเหงาเงียบมาเพียบแปล้
โอ! เพื่อนมนุษย์๑).เรายิ้มให้-หากบังเอิญต้องเดินผ่านและยิ่งยิ้มหวานหากบังเอิญต้องเดินหนีเราบอกรักและทักว่าเราปรารถนาดียามพบว่าชีวิตนี้มิมีใครเรามีคำพูดงามและความเพราะมีประโยคเสนาะปะเหลาะประโยชน์ได้มีดวงตาล่อลวงว่าห่วงใยเราจึงมีหัวใจมิใช่คนเรามักตั้งคำถามที่แสนยากเพื่อต่อปากถากถ
โลกนี้คนดีตายง่ายเหลือเกิน๐ ที่สุดแล้ว&น้ำตาที่เราหลั่งก็ร่วงหยดรดยังหลุมฝังศพก่อนตะวันผันวารไปพานพลบเพื่อจะจบบทสุดท้าย-วายทิวาที่สุดแล้ว&ดอกไม้ที่รายกลบเรารายคลุมหลุมศพเพื่อพบว่าสายเกินการฟูมฟายแม้สายตาสายเกินกว่าสวดมนต์หาคนดีคนดีคนสุดท้ายตายไปแล้วไปต่อแถวแนวเ
ถามหาคนกล้า ๒๐ เจ้าคนกล้า&เจ้าหมายใดในฟ้าที่ว่างเปล่าคืนนี้ไร้แม้หนึ่งซึ่งดวงดาวสายลมร้ายบอกข่าวมาแต่ไกลโลกนี้วิปริต-วิปลาสบาดแผลโลกฉีกขาด-บาดแผลใหม่ที่พวยพุ่งคือหมอกควันมหันตภัยคนเสียจริตจุดไฟขึ้นนำทางนกแสกแหกปากร้องก้องป่าลึกน้ำค้างตกผลึกเพราะดึกสร้าง
ถามหาคนกล้า ๑๐จะสืบเท้าก้าวต่อก็กังวลถนนคล้ายมิใช่ถนนที่เคยย่างจะกลับหลังก็พะวงจะหลงทางจุดเริ่มต้นไกลห่างและเวียนวนมันมืดมิดเปลี่ยวร้างหนทางรกไม้สุมทุมพุ่มดกปรกถนนจะหวังแสงดาวเดือนจากเบื้องบนเมฆหมอกดอกฝนก็บดบังจะกลับหลังก็พะวักพะวนหน้าจะก้าวขาก็พะว้าพะวงหลังจะหยุดพักก็มิกล้า-ล
ขุนทอง ๒๐๐๐๐ เมื่อเริ่มจับดินสอเขียน ก ไก่กูก็ใส่แว่นหนาเพราะตาสั้นพอเริ่มเรียนเอบีซีมิกี่วันความฝันกูก็สิ้นทุกจินตนาการแบกกระเป๋าตัวโก่งไปโรงเรียนคร่ำเคร่งเร่งเพียรเขียนอ่านเป็นขุนทองกร้อนลิ้นจนบิ่นบานเป็นตุ๊กตาไขลานวิญญาณไร้มีนตื้อบื้อขรึมซึมเซื่องเหงาเงื่อ