Topic List
นางแบะ๐ เป็นแบบอย่างที่ดีเถอะนะเจ้าแม้ผมเผ้ามิเกล้ามวยก็สวยสมแม้มิใช่ยุคสมัยสไบนิยมเจ้าก็ควรนุ่งห่มให้สมนวลหัวจรดเท้ายาววาและหนาคืบมีนูนหนอกซอกหลืบให้สงวนอีกทรวดทรงโค้งเว้าที่เย้ายวนอย่าให้ลวนลามได้แม้สายตานี่เพียงไฟพร่าพรายมาฉายส่องพอเห็นกล้องก็กระแดะทำแบะท่า
กล่อมกรุง๑).๐ แผ่วโผยเพลงลมมาพรมเมฆโยกเอ๋ยโยกเยกเจ้าเมฆขาวมาเยกโยกโกรกไม้จนไหวกราวลูกของแม่จะเหน็บหนาวในราวเปลโอละช้าตาวาวหรือดาวดวงเจ้าพุ่มพวงเอ่ช้าโอละเห่ยามศึกย่อมประจักษ์ทุลักทุเลอยุธยาร้างเล่ห์เสน่ห์เมืองพ่อของเจ้าถือดาบและหาบหอกกระชับปลอกเอ็นปูดไปปลดเปลื้องเสีย
เพลงเรือสามหาว๐ พี่แจวเรือพ่ายพี่พายเรือแพ้แว่วเสียงปี่แตรมโหรีเพลงเรือกำปั่นเพลงรำพันสำเภากระโดงเรืองามเงาน่ะเขามีข้ามน้ำข้ามฟ้าข้ามมหาสมุทรฟองพรายปุดปุดชะไอ้ปุรีบรรทุกสินหมั้นมากันสินสอดเรือพายกูต้องจอดท้าตีมาเหวยไอ้กันมาพลันไอ้ยุ่นเหอะวางสมอทุ่นไอ้เกาหลีก
โลกาภิวัตน์นิพพาน........(โหลโหล นะโมนะโมเทสต์) ๐.โยมเอ๋ยอันบุญบริสุทธิ์.ย่อมเกิดแต่มนุษย์ผู้ผุดผ่อง.ต้องมีศีลยึดมั่นตามครรลอง.และมีธรรมต่างโคมทองส่องทางเดิน.ผู้ให้ควรบริสุทธิ์ด้วยจิตสะอาด.จึงควรแก่ฆารวาสสรรเสริญ.ผู้รับควรบริสุทธิ์ด้วยจิตเจริญ.ควรเหลือเกินแก่เถร
โลกาภิวัตน์๐ เหวี่ยงกูมาสู่เมืองฤ จะเปลื้องกูเป็นไทขื่อแอกกูแปลกใจไฉนหนอระดมโถมฟ้ามัวสลัวหม่นคำรามรณและฝนโลมลมเชี่ยวฟั่นเกลียวโหมปิดบังทางสว่างเลือนแอกขื่อที่ถือแบกคือขื่อแอกกระแทกเตือนทุกข์ยากยังจักเยือนหากถือแอกแบกขื่อคาโลกาภิวัฒน์แจ้งดั่งลิ่มแทงแดงเ
เทวรำพึง๑).๐ เอ๊ะนี่เกิดอาเพทเหตุอันใดศาลกูเป็นไฉนจึงไหวถี่แล้วหัวหมูใครวะ-ถวายฟรีเหล้ามีโซดาพร้อมให้ย้อมใจเออดีโว้ย-ใครวะกตัญญูทั้งปลาปูหมูเห็ดแลเป็ดไก่นั่นธูปเทียนข้าวตอกอีกดอกไม้ทั้งแป้งร่ำน้ำอบไทยพร้อมใส่พานและนางรำร่ายรำอยู่เบื้องหน้าเปลื้องผ้าตั้งจิตอธ
สยามขณะขยะสมัย๐ อ้าองค์พระสยามเทวาผู้ทรงฤทธาคุ้มฟ้าคุ้มดินถิ่นไทย๐สยามขณะขยะสมัยปะทุประลัย....พุไฟพุเพลิงเริงเรือง๐ นั่นคนวิกลจริตเคืองสวบก้นนั่งเมือง.. ..ปลดเปลื้องความใคร่แห่งตน๐ ส
กำสรวลรัตนโกสินทร์๐รัตนโกสินทร์ชะลอสรวงดารดาษดวงบุผาลดาหอมเทพทวยรวยร่ำขึ้นรำล้อมอ้าอ้อมกล่อมอัปสรเชิญฟ้อนเพลงแต่ละบาทยาตรเยื้องทุกเบื้องบาทแต่ละยาตรนั้นกรุงสะดุ้งเด้งเนตรชะม้ายชายชะม้อย-ช้อยเช้งเสียงละเบ็งอึงอื้อแต่ฮือฮาแลเวียงวังวัดวาอารามล้วนงดงามอร่ามศักดิ์เป็นนักหนาทั้งสถูป
ปทุมรตนขมา๐ ประจงจีบกลีบแก้ว ประพาฬ ปทุมทิพย์ประจงจิตประดิษฐ์พานประดับหิ้งปทุมรตนตระการตระสักบวรมาลีพริ้ง
คำนำผู้เขียนข้าพเจ้าเป็นคนทำบะหมี่โถมแรงทั้งมวลเพื่อแปลงแป้งกับไข่เป็ดให้เป็นเส้นหมี่เหลืองหอมนุ่มเวลาแต่ละวันข้าพเจ้าขลุกตัวอยู่แต่ในห้องแป้ง ด้วยเรือนร่างขาวโพลนและผิวที่มันเลื่อมด้วยเหงื่องานในโพรงจมูกและปอดป่านนี้คงจุอยู่ด้วยละอองแป้งที่จ