ข้าพเจ้าชวนเขาแล้ว---แต่เขาไม่มา
๑).
เขาไม่มา
ยังหลบซ่อนวงหน้า--ดวงตาเหงา
แหละคล้ายคล้ายหลายครั้งที่ยังเมา
เมาค้างมิสร่างเหล้าสักเท่าใด
เขาไม่มา
ย่อมหมายว่าอย่ารู้เขาอยู่ไหน
หลังแก้วเหล้าเศร้าขรึมหรือครึ้มใจ
เขาไม่อนุญาตให้ใครสนใจรู้
ข้าพเจ้าพบเขาในเช้าหนึ่ง
เช้าซึ่งเขาเมาแต่เช้าตรู่
เขายิ้มทักพยักเพยิด--เปิดประตู
ให้ข้าพเจ้าก้าวสู่บ้านหลังน้อย
เขาขอเวลาฟัง--ดีทูบี
ในนาทีจิบเหล้าอยู่บ่อยบ่อย
จวนเวลาผ่านเคลื่อน--เขาเลื่อนลอย
ภวังค์คล้อยเคลิ้มฝัน--ยากบรรยาย
ครั้นข้าพเจ้าชวนเขามาที่นี่
แต่ดูทีแล้วเขายังเมาหลาย
ที่เอิบอิ่มยิ้มรับก็กลับกลาย
เป็นพูดว่า GOODBYE--กลับได้แล้ว!!
๒).
เขาเป็นกวีคนสุดท้าย
แต่ใช่จะมาง่ายง่ายปิดท้ายแถว
เขามิเชื่อ--รัตนโกสินทร์จักสิ้นแวว
ซึ่งพงศ์แก้วพันธุ์กวีศรีนคร
เขาจึงไม่มา
สิ้นปัญญาข้าพเจ้าจะกล่าวอ้อน
ทั้งเขาปิดประตูไล่แล้วใส่กลอน
สำทับว่าถ้าข้าพเจ้าย้อน--มิต้อนรับ
จึงยังไม่มีกวีคนสุดท้าย
ต่อรัตนโกสินทร์ล่มสลายหรือตายดับ
ด้วยมนุษย์กวีมากมวลจำนวนนับ
และเขาก็เมาพับ--หลับไปแล้ว....