M-e-e P-e-d

ทั้งท่านแหละทั้งข้าพเจ้า


๑). ท่านกับข้าพเจ้า-

เราต่างสุมความเหงาความเศร้าสร้อย

ทุกรอยเท้าก้าวไปล้วนไร้รอย

ล่องลอยไปทั่วไร้ตัวตน

ท่านกับข้าพเจ้า-

เราต่างยิ้มแสนเศร้าแสนเหงาหม่น

เศษวิญญาณกระจัดกระจายทุรายทุรน

เกลื่อนกล่นว่อนเวี่ยลงเรี่ยราย

เรา- ฝุ่นเขม่าปีเดือนที่เปื้อนป้าย

ปกปิดความเบี้ยวบุบของรูปกาย

และพรางแผลพร่างพรายที่ลายพร้อย

๒).

ปีเดือนเคลื่อนลุปัจจุบัน

คืนวันงามงดยิ่งถดถอย

เราเหลือปฏิทินกี่มากน้อย

ที่คอยเวลาขีดฆ่าวัน

เวลาอายุที่ลุล่วง

เหลือเพียงดวงตาข้นเคยโชนฝัน

ท่านกับข้าพเจ้าที่เท่ากัน

คือความเหงาเท่าทันเท่านั้นเอง

ท่านกับข้าพเจ้า-

ไดโนเสาร์ชราผู้ก้างเก้ง

โดดเดี่ยว  สิ้นหวัง  วังเวง

แค่นเปล่งคำรามในลำคอ

เราเป็นสัตว์บาดเจ็บแห่งยุคสมัย

อุกาบาตลูกใหญ่นั้นไล่จ่อ

ข้าพเจ้าม้วนหดตัวขดงอ

เขานอเขี้ยวเล็บถูกเก็บไว้!

๓).

ลึกลงในดวงตาข้าพเจ้า

คือองศาแผดเผาที่ผ่าวไหม้

ค่อยค่อยมอดทีละนิดชีวิตวัย

กร่อนก้อนเนื้อหัวใจทีละน้อย

ท่านเดินสวนทางข้าพเจ้า

ดวงตาดวงเหงานั้นเศร้าสร้อย

อ้อนวอน  ร้องขอ  รอคอย

เปลี้ยง่อยใบ้บ้าล้าแรง

ลึกลงในดวงตาข้าพเจ้า

คือหลุมเปล่าลึกลับและอับแสง

ไร้เส้นศูนย์สูตรไร้รุ้งแวง

แห้งแล้งหนาวมืดอยู่ยืดยาว

ลึกลงในตาสองดวงของท่าน

ความดิบด้านยิ่งกลบยิ่งทบท่าว

จนที่สุด-เสียงเปราะกะเทาะร้าว

ก็แตกกราวเม็ดดวงลงร่วงพรู

ท่านสบสายตาข้าพเจ้า

ความว่างเปล่าพุ่งโถมเข้าโจมจู่

ข้าพเจ้าเขม้นเพ่งเขม็งดู

เห็นอยู่ชัดชัดนั้นสัตว์ร้าย!

๔).

เราตายไปแล้วสหายรัก

วิญญาณอัปลักษณ์เราแหวกว่าย

จากต้นทางถนนที่ฝนพราย

ยังสุดสายถนนที่ฝนพรำ

แล้วเวียนย้อนกลับไปทางสายเก่า

จากเช้าไปจบที่พลบค่ำ

ด้วยบทเพลงเศร้าเศร้าที่เราฮัม

เป็นประจำและแสนธรรมดา

เราตายไปแล้วสหายรัก

เห็นเพียงซากอัปลักษณ์ของดวงหน้า

ลมหายใจเน่าเหม็นนั้นเย็นชา

และวอมแห่งแสงตาไร้อารมณ์

เราเป็นสัตว์บาดเจ็บแห่งยุคสมัย

ข้าพเจ้าร้องไห้-ท่านร้องห่ม

มือที่กางกรงเล็บ-เราเก็บคม

เพื่อดิ่งจมความว่างอันว้างไร้

โดยมิเคยกระทำตั้งคำถาม

ไร้ความงุนงงความสงสัย

เราข้ามคืนข้ามวันเพียงทันใด

หัวเราะร้องไห้-เป็นไปเอง

ข้าพเจ้าดื่มอย่างหนักหน่วง

เพื่อเติมความกลวงให้เต็มเป่ง

ข้าพเจ้าเฆี่ยนสัตว์ร้ายในตนเอง

ได้โนเสาร์ก้างเก้งก็เปล่งคราง

๕).

เคว้งคว้างและเศร้าอย่างบัดซบ

เมาพลบแล้วสะดุ้งตื่นรุ่งสาง

ท่านคำรามลำคอตลอดทาง

พยักหน้าอ้างว้างอยู่รางเลือน

ท่านทักข้าพเจ้าอย่างเศร้าสร้อย

เผยรอยยิ้มชืดอันจืดเจื่อน

เราขีดฆ่าวันที่เป็นปีเดือน

โดยเลื่อนร่างซากเดินลากมา

กี่ครั้งแล้วที่ทักข้าพเจ้า?

ขณะข้าพเจ้าเมา-ท่านบ่นบ้า

กี่ครั้งแล้วที่พบเราสบตา

ไดโนเสาร์ชราทั้งสองตัว

เราคือสัตว์ไร้สีไม่มีชื่อ

ซึมกระทือโทรมทรุดกันสุดขั้ว

ข้าพเจ้าผ่านค่ำด้วยความกลัว

สะอื้นรัวร่ำไห้อยู่ดายเดียว

ที่สุด-ทั้งท่านแหละทั้งข้าพเจ้า

แค่สัตว์เชื่องเงื่องเหงาผู้เปล่าเปลี่ยว

เราจ้องหน้าเบี้ยวบิดดวงซีดเซียว


นั่นเขี้ยวสัตว์ดุเราผุแล้ว!

...............................

...................................

รอการสิ้นชีวิตอันซีดเซียว

กาลเวลาย่อยเคี้ยวเราเดี๋ยวใจ!


๑๒  กันย์  ๒๕๔๖