ทุกข์ที่ปักอก
๑). นมัสสการะพระคุณเจ้า ลูกน้อมเอาบารมีเป็นที่พึ่ง ในขณะอกกระอีกราวปักตรึง โดยหอกขึ้งโกรธเครียดและเกลียดแค้น แต่ปางใดก็ไม่รู้-ธนูกรรม ขมกระหน่ำคมขื่นเป็นหมื่นแสน ทุกเท้าที่ก้าวทอดตลอดแดน ทุกข์จะแข้นข้นเคี่ยวจนเหนียวเท้า เจ็บกว่าหอกโมขศักดิ์-พระลักษณ์เจ็บ และหนาวเหน็บเกินจะอุ่น-พระคุณเจ้า ฟ้าคระครึกครึกคลั่งเมฆตั้งเค้า อกลูกราวถูกเร้าด้วยเงาร้าย ทุกภาพในดวงตาที่ปรากฏ ล้วนพร้อยผดพรายแผลความแพ้พ่าย ทุกหยดน้ำตาพร่างสะพรั่งพราย ลูกเคืองคายยามป้ายปาดทุกหยาดเม็ด ฉะนั้น-ในดวงตาภาพปรากฏ ภาพทั้งหมดล้วนแต่บาดแผลสะเก็ด หยาดน้ำตาพรางม่านรอการเช็ด มือที่แสนเหนื่อยเหน็ด-ลูกเช็ดเอง
๒). พระคุณเจ้าขอรับ คืนเดือนดับดาวหาย-ใดพรายเปล่ง? หรือชีวิต ณ ทิศคว้าง ณ ทางเคว้ง จะดุ่มเพ่งเดินจ้องทิศท้องฟ้า? ทุกข์ที่หอกโกรธขึ้งมาตรึงอก ครั้นนรกหมกผลาญ-สะท้านกว่า เค้าทมิฬทะมึนเข้มอยู่เต็มตา ยิ่งโชนไฟไสวจ้ามาฆ่าตน เกลียดโลก-แต่โศกตนซ้ำหม่นตัว จะยิ้มหวัวยั่วโลก-ยิ่งอกหม่น จะก้มหน้ารับกรมยอมจำนน แต่ละหนลืมคลั่ง-ยิ่งฝังแค้น ฝังลึกเป็นผลึกตะกอนที่นอนอก โอนรกหอกคลั่งนี้ฝังแน่น อกกระอักฝาดเฝื่อนใดเหมือนแม้น มองตนยิ่งข้นแคลนยิ่งแข้นทุกข์!
๓). พระคุณเจ้าขอรับ คืนเดือนดับดาวหาย-ใดพรายสุก? ลูกฝ่าราตรีมืดอันชืดยุค มากราบคุกเข่าก้มประณมกร ประณตน้อมค้อมเกล้า-พระคุณเจ้าขอรับ ทุกข์ที่ทับอกอัดคอยกัดกร่อน มาเห็นเหลืองเรืองร่มยามล่มรอน ชายจีวรพลิ้วนุ่มเหนือขุมอวิจี โปรดเถิดขอรับ-พระคุณเจ้า แผลเน่าวิญญาณหม่นใกล้ป่นปี้ ร่างสากที่ซากทรงดังผงคลี แห่งอนุสาวรีย์กลีกรรม พระคุณเจ้าขอรับ ลูกยอมแล้วย่อยยับหากโลกย่ำ ชีวิต-หากพิษแผลยังแผ่ย้ำ ลูกจะซ้ำชีวิตด้วยพิษยา!