เพลงกล่อมกลางพายุ
เอ่เอ๊โอละเห่ เอ่ช้า
ผ้าขาวม้าผืนหม่นแม่จะห่มเจ้า
ในเรือนทับหับห้องที่หมองเทา
ดูขรึมเศร้าเซาซึมเงียบครึ้มนัก
ลมหนาวพัดหนักหน่วงมากราวกราว
ละระลอกบอกข่าวจะหนาวหนัก
ไม้ดอกแม่เพิ่งปลูกเจ้าลูกรัก
จะกระอักอายหมอกไหมดอกไม้
หนาวหมอกดอกลมระงมโบก
ระดมโกรกจนเหมือนว่าเรือนไหว
ผีเรือนเอยสิงสู่ไปอยู่ใด
วาตภัยน้ำป่าจะบ่าโจม
ลมจะเล็ดลอดร่องตามช่องแตก
หนาวจะแทรกแรงรื้อด้วยฮือโหม
และเมื่อป่าบ่าน้ำอยู่ครามโครม
ก็จะโถมแรงหลากเข้ากรากเรือน
เอ่ช้าโอละเห่ เอ่เอ๊
แม่จะเห่เพลงเข็ญอยู่เป็นเพื่อน
จุดตะเกียงส่องหาวหาดาวเดือน
คืนฟ้าเฟือนฝนบ้าด้วยพายุ
จะหนาวหนักนักหนาหรือว่าไร ?
ดินจะไหว ฟ้าจะพัง ลมคลั่งดุ
เรือนจะเหมือนเรือนร้างอยู่กลางพรุ
ลมทะลุแฝกฟากลอดจากเรียง
จะอุ้มลูกเดินฝ่ากลางพายุ
ทิ้งเรือนผุใกล้ล้มด้วยลมเหวี่ยง
ก่อนเชี่ยวกรากหลากน้ำจะลำเลียง
กระแทกเบี่ยงตอค้ำโค่นลำตอ
รักลูกจึงร่ำไห้อยู่ดายเดียว
รักแม่ก็อย่าเหลียวไปหาพ่อ
เหน็บหนาวผ้าขาวม้ามิหนาพอ
จะกอดห่ออกอุ่นให้หนุนอัง
หลับเถิดในอ้อมกอดอันอบอุ่น
แนบหนุนอกเพียงว่าเตียงตั่ง
คืนลมวนฝนบ้าฟ้าพัง
ผีเรือนคลั่งเตลิดลี้แล้วผีเรือน
เอ่เอ๊โอละเห่ เอ่ช้า
ผีเรือนบ้าอย่างไรก็ไม่เหมือน
เช่นพ่อเจ้าเตลิดลับมิกลับเยือน
ไปเป็นผีขี้เรื้อนอยู่เรือนลับ!!