M-e-e P-e-d

เจ้าตะคอกตอกหน้ามารดาเจ้า

ชาติหมายังไม่เห่าใส่หน้าแม่

คำกล้าสายตาตวัดที่สะบัดแล

ดีหรือชั่วก็สุดแท้แต่จะคิด

เจ้าขึ้นเสียงตวาดมาฟาดพ่อ

บาปเจ้าก่อเวรกรรมอำมหิต

ปลายลิ้นคู่ขู่ฟ่อ-เจ้าอสรพิษ

คำขมคมจริตยิ่งกฤชคม

ผืนผ้าความเลวทรามอันต่ำช้า

ดิรัจฉานยังมิกล้าจะคว้าห่ม

เจ้าหมุนกายชายผ้ารื่นอารมณ์

เสพอาจมว่าทิพย์จากลิบฟ้า

เกลียดแม่มากหรือไรดวงใจเจ้า

เกลียดพ่อเท่าเกลียดแม่-หรือมากกว่า?

กรีดแม่แล่เนื้อแล้วเกลือทา

กรีดพ่อต่อว่าเพื่อสาใจ

เหตุใดหนอจึงเป็นได้เช่นนี้

หรือเหตุที่เจ้ารักจะมักใหญ่

แต่เท้าเจ้าจ้ำย่ำหัวใคร?

ความเป็นลูกรู้ไหม?-หรือไม่รู้?

จึงได้เห็น-มิเว้นแม่หรือแม้พ่อ

ลูกหนอเจ้าหลงเพลินจนเกินกู่

ทางหายนะนั้นคายหนาดล้วนลาดปู

ลูกเอ๋ยนั่นประตูสู่นรก

เวรกรรมหรือลูกที่ผูกตา

บาปหนาชีวิตเกินปิดปก

ดั่งมือเจ้าถือปืนแล้วขึ้นนก

พอสะทกนกลั่น-ก็ทันที

ไปถูกใครหรือลูก?-ก็ถูกเจ้า

ปืนเปรี้ยงใช่เสียงเห่าแล้วเงียบฉี่

ทั้งไตรภพจบจักรวาลประจานชี้

แต่คนที่อกอื้อนั่นคือใคร?

แม่พ่อเจ้ายังกล้าตวาดตะคอก

มีหรือกลัวคนนอกแห่งคอกใหญ่

จึงเท้าที่เจ้าจ้ำย่ำหัวใจ

เขาอาจจะมิให้อภัยเลย.


๑๕  กันย์  ๒๕๓๗