M-e-e P-e-d

จึงเมื่อดวงตาเธอได้เพ้อพร่ำ

ถ้อยคำแห่งความทุกข์ก็สุกปลั่ง

มาคลอตาวาววับระยับประดัง

แล้วร่วงหลั่งรินรอยจนพร้อยปราง

น้ำตาเธอเสมอพรายประกายเพชร

อันก่องเก็จแก้วผลึกที่ดึกสร้าง

ที่คืนกลึงคลึงเกลาจนเงาราง

ประยอดหญ้าคาค้างจนพร่างพราย

ยินบ้างไหมหัวใจอีกหนึ่งดวง

ที่ขับท่วงเพลงหมองทำนองสลาย

เห็นบ้างไหมรอยร้าวอีกดาวประกาย

อันวับรายวาวแต้มจนแวมตา

เช่นที่ดาววาวงามอันวามแวม

มาแตะแต้มแก้มน้ำที่ฉ่ำหญ้า

วอมดาววาวแวมที่แต้มฟ้า

นั่นสะท้อนดวงหน้าในดวงน้ำ

หากผกายพรายเพชรอันเก็จก่อง

ที่ไหลร่องล่องปรางจนพร่างฉ่ำ

ถ้อยคำแห่งความทุกข์ทุกทุกคำ

คงไหลหลั่งถั่งช้ำจนก่ำตา

บางที-เธออาจเลือกการเกลือกทุกข์

จึงคำปลุกปลอบใจดูไร้ค่า

บางที-ความว้าเหว่บางเวลา

เธออาจปรารถนาบางนาที

เช่นที่น้ำค้างแก้วพรายแววเศร้า

โดยให้เหงาโอบอายสยายคลี่

เธอเก็บความเจ็บร้าวเท่าที่มี

คงไว้แต่สายตาที่แสนปวดร้าว

เช่นที่ดาววาววามอันงามแวว

นั้นพรายแพร้วแพรวพรึกเมื่อดึกหนาว

ฉันปล่อยให้แพรวทาบกับภาพพราว

ของแสงดาวที่ครวญคร่ำผิวน้ำค้าง

ยิ่งเมื่อดวงตาเธอยิ่งเพ้อพร่ำ

ถ้อยคำแห่งความทุกข์ยิ่งรุกพร่าง

ฉันป้ายนิ้วแล้วเช็ดซึ่งเก็จราง

สะท้อนอกสะทกครางระหว่างเช็ด

ยินบ้างไหมหัวใจอีกหนึ่งดวง

ที่ขับท่วงเพลงหนึ่งอันอึงเอ็ด

ในอกซึ่งเสียงพรอดได้ลอดเล็ด

กล่อมน้ำค้างพร่างเม็ดซึ่งเก็จวับ

เมื่อตาเธอเพ้อพร่ำแต่คำเศร้า

ตาอีกเงาก็เหงาร่ำในดำขลับ

หยาดน้ำค้างพร่างหญ้าคณานับ

แสงเศร้าแห่งดาวซับได้ไหมเธอ?..