M-e-e P-e-d

กล่อมกรุง

๑). ๐      แผ่วโผยเพลงลมมาพรมเมฆ โยกเอ๋ยโยกเยกเจ้าเมฆขาว มาเยกโยกโกรกไม้จนไหวกราว ลูกของแม่จะเหน็บหนาวในราวเปล โอละช้าตาวาวหรือดาวดวง เจ้าพุ่มพวงเอ่ช้าโอละเห่ ยามศึกย่อมประจักษ์ทุลักทุเล อยุธยาร้างเล่ห์เสน่ห์เมือง พ่อของเจ้าถือดาบและหาบหอก กระชับปลอกเอ็นปูดไปปลดเปลื้อง เสียงก้องครึกกึกหล้าเมื่อฟ้าเรือง ไรแดดต้องผิวเหลืองเมลืองมัน ฝุ่นฟุ้งแต่บุรพาผลิอาทิตย์ เผชิญหน้าปัจจามิตรประชิดมั่น เออไพร่เลกเฉกกูจะสู้กัน โถมระส่ำห้ำหั่นประจัญบาน หนึ่งดาบที่วาบปลิดชีวิตศัตรู เถอะลูกกูจะกราบข่าวที่กล่าวขาน ทุกอณูเนื้อดินมีวิญญาณ ตราบอยุธยาอวสานลงกรานดิน ๒). ๐      วัดเอ๋ยวัดโบสถ์โตนดเจ็ด เจดีย์เพชรกร่อนสึกเมื่อศึกสิ้น สนธยาฟ้าคล้ำจนดำนิล วิเวกแว่วแผ่วยินทั้งติณ-พฤกษ์ ว่าหวนโหยโอยโอดทุกโสตสัมผัส เสียงดาบปะทะชัดในรู้สึก ประกายดาบประฟาดยังบาดลึก ให้อกขื่นสะอื้นอึกจารึกจำ อกเอ๋ยอกแม่ที่แผ่อก ให้เจ้านวลเนื้อกกสะทกพร่ำ มาได้ยากลำบากเป็นหนอเวรกรม ผีจะซ้ำด้ำจะพลอยจะร้อยตรวน มืดมนสนธยาทิวาราตรี พระเจดีย์ผีผลักจนหักด้วน อยุธยาระส่ำคว้างคระครางครวญ หนีเตลิดเปิดขบวนเถอะด่วนพลัน แผ่วโผยเพียงลมมาพรมเมฆ โยกเอ๋ยโยกเยกจนเมฆสั่น อยุธยาล่มแล้วให้แล้วกัน ประคองขวัญร่ำไห้หนีไฟกรุง! ๓). ๐      พ่อของเจ้ากรานดาบลงกราบดิน เลือดคลักทะลักริน-ดินสะดุ้ง สะท้อนวาบดาบพรายเป็นสายรุ้ง ปรากฏชัดระบัดทุ่งและคุ้งน้ำ คือธงชัยไสวเรืองในเบื้องหน้า อยุธยาจักชูมือให้ลือร่ำ มือแม่ที่ไกวเปลที่เห่คำ จะเปลี่ยนกำดาบลุกและปลุกพร เออ-หญิงไพร่ไทยอยุธย์จะลุกสู้ หนึ่งดาบกูพลิกพลิ้วจะพลิ้วว่อน เปลวไฟที่ไหวโถมที่โหมร้อน กูจะกร้อนฟ้อนหญ้ามาสุมไฟ! ๔). ๐      โอละเห่เอ่ช้าเอ่ช้าเอ่ อยุธยาร้างเล่ห์เสน่ห์สมัย แผ่นดินคว่ำลำเค็ญยากเข็ญใจ เพราะจัญไรทมิฬมันกินเมือง!


๒๕๔๐