M-e-e P-e-d

กวีหนึ่งผู้สร้างโลกนฤมิต


๑).

๐จากฉันคือดวงใจอาลัยเธอ

ผู้งามคำล้ำเลอเสมอเสนาะ

ท่วงทำนองของคำพรำละเมาะ

ฝนกวีหลั่งและเลาะเซาะและซัด

ละเมาะชื่นระรื่นหญ้าระย้าห้อย

ทุกฝนฝอยวอยลมพรมระบัด

หยาดน้ำใสสร้างไม้เขียว-ธารเลี้ยวลัด

หนึ่งคำคัดเป็นกวี-คือชีวิต

หมื่นคำจึงสร้างป่าอาณาจักร

มหานทีแสนวรรค-เธอประดิษฐ์

ล้านความจึงคือโลกนฤมิต

โกฏิความคิดท่วงถ้อยรอร้อยคำ

๒).

๐หลับนิรันดร์แล้วหรือกวีหนุ่ม

หลับ ณ มรสุมเริ่มชุ่มฉ่ำ

มวลเมฆอึมครึมดูครึ้มดำ

ฝนฟาดซัดกระหน่ำปะรำชีวิต

โลกหลับเธอกลับตื่นมาขื่นไข้

โลกฟื้นใหม่เธอกลับหลับสนิท

ตื่นตามาพบภาพฉาบยาพิษ

หลับตาก็มืดมิดนิจนิรันดร์

เปียกฝนชั่วชีวี-กวีหนุ่ม

เหน็บหนาวเร้ารุมจนคลุ้มคลั่ง

ทางทอดที่เธอเดินเพียงครึ่งนั้น

โลกมีเพียงความเงียบงันกำนัลกวี

โลกอาจลืมเธอได้ในวันหนึ่ง

ป่วยการม่านตึงมาขึงคลี่

ห่มศพสู่เมรุ-ห่อธุลี

เขียนม่านจารความดีวลีลา

โลกมิเคยรับรู้การอยู่เป็น

เมื่อตายหรือจะเร้นมาเห็นค่า

ขณะเท้าเธอทอดตลอดมา

โลกมิเคยห่วงหาสักคราเดียว

เหน็บหนาวมามากแล้ว-กวีหนุ่ม

แนบหนาวมรสุมมาเปล่าเปลี่ยว

ทางทอดยังยาวโยชน์โค้งคดเคี้ยว

เธอขับเคี่ยวไปถึงเพียงครึ่งทาง

๓).

๐เถิดสงบ ณ ภพสงัด  หลับให้สนิท

โลกที่เธอนฤมิตยังกระจ่าง

ปล่อยโลกมรสุมให้คลุ้มคว้าง

เมื่อไม่เคยเข้าข้าง-ก็ช่างมัน!

รำลึกถึง  ปราศ  ราหุล , ประเสริฐ  จันดำ  ,โกศล  กลมกล่อม ,จเรวัฒน์ เจริญรูป

ไรเตอร์แมกกาซีน