M-e-e P-e-d

แม่ทุ่ง


ด้วยเพราะเอ็งงามแท้เป็นแม่ทุ่ง

เป็นขวัญคุ้งคูเคี้ยวกูเชียวหนอ

ในแผ่นดินระแหงที่แร้งรอ

จะจิกซากลงคอคนต่อไป

ตีนเอ็งแปแผ่แบนย่ำแดนด้าว

ไปปลูกข้าวหว่านวาดไปคราดไถ

มือเอ็งหนาฝ่าเบอะและเปรอะไคล

ก็มือนี้หรือมิใช่ที่ใช้งาน

กลางลมแล้งแรงแดดก็แผดแรง

พรายแดดคว้างกลางแปลงทุกแหล่งย่าน

เหมือนจะขอดคุ้งคูทุกฤดูกาล

ให้กันดารดานดักด้วยแดดแดง

เอ็งเดินฝ่าเปลวแดดที่แผดพราย

บนระคายแห่งดินดั่งหินแง่ง

แม่ทุ่งกูทรงค่าราคาแพง

ค่าแห่งความแกร่งกร้าวของสาวนา

ว่าร้อนแล้งแรงร้ายแห่งพรายแล้ง

ก็เถอะแข้งและเท้าจะก้าวขา

ว่าแผ่นดินเดือดระอุกว่ากุลา

เหงื่อฉ่ำและน้ำตาจะบ่ารด

พลิกฟื้นพืชพันธุ์ธัญญา

ทายท้าชะตากรรมที่กำหนด

มือจะพลิกผืนดินแม้สิ้นรส

ตีนจะบดย่ำทางจนร้างแรง

บ้านนอกและคอกนาประสาเรา

ได้ฝังรกรากเหง้าเป็นเจ้าแหล่ง

แม้แร้งยิ้มเริงร่าประสาแร้ง

ค่าก็แพงเกินกว่าจะลาเรือน

ใจเอ็งเข้มสมค่าชาวนานัก

กูจึงรักเอ็งมั่นแม่ขวัญเพื่อน

แม้บางนี้บางทีนับปีเดือน

มันจะเหมือนบางร้างอยู่กลางแล้ง

เราจะตายด้วยกันแม่ขวัญทุ่ง

ตายในอุ้งมือบาปฟ้าสาปแช่ง

ในแผ่นดินทุกข์ท้อ-หวานคอแร้ง

เราจะแต่งชุดดำกอดกันตาย!

สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์