M-e-e P-e-d

ฤดูฝนที่แสนธรรมดา

๑).

ฉับพลัน-โลกก็มืดด้วยพืดเมฆ

ฟ้าเสกสร้างสีดำคลี่สยาย

เป็นพวยไล่เสือกเป็นเทือกราย

ก่อนจะกลายเป็นแผ่นที่แน่นน้ำ

ลมหัวฝนกรูกราวมาหนาวชื้น

โลกก็ชื่นตื่นเต้นที่เย็นฉ่ำ

เขียวใบไม้โห่รับขยับรำ

แล้งกรำเกรียมกร้านนับนานเดือน

จึงฟ้าแลบแวบวาบปละปลาบแปลบ

แต่ละแลบแปลบเป็นหนึ่งเส้นเคลื่อน

ฟ้าคะคึกกึกก้องดั่งกลองเตือน

ฝนจะเยือนมาในอีกไม่ช้า

พอลมกราวใบไม้จนไหวริก

โลกก็พลิกฉากใหม่สดใสกว่า

ความระแหงแล้งเข็ญที่เป็นมา

ถึงครา-โลกจะตื่นจะฟื้นตน

๒).

ถึงเวลา----

ขานรับการกลับมาของหน้าฝน

รอยต่อฤดูกาลแล้งผ่านพ้น

เวียนวนว่ายวัฏฏจักรกาล

รออีกมินานดอก-ฝนดอกแรก

จะหยาดแทรกคมเหลี่ยมดินเกรียมกร้าน

แหละอีกหยดจะหยดให้ดอกไม้บาน

อีกหลายเม็ดจะเช็ดลานชะดานดิน

แล้วเห่โลกโชกชุ่มให้นุ่มนวล

ทั้งจะอวลหอมให้ซึ่งไอกลิ่น

จะสาด-เหยาะเคาะให้โลกได้ยิน

เพลงพรำกระหน่ำรินกล่อมวิญญาณ

เป็นเช่นนี้โดยธรรมชาติฝน

ครึ้มหม่นหนแห่งทุกแหล่งผ่าน

เป็นเช่นนี้โดยธรรมชาติกาล

ยังจะนานจะเป็นอยู่เช่นนี้

เป็นฤดูฝนที่แสนธรรมดา

เคลื่อนกาลผ่านมาโดยหน้าที่

เชื่อมฤดูบรรจบ-ครบปี

สานนาทีรอยต่อของล้อกาล

อีกประเดี๋ยว-เท้าเธอจะเอ่อนอง

สั่งสมหยาดละอองเป็นหนองน่าน

ท่วมทบท่วมซ้ำเป็นลำธาร

เป็นกว๊านเป็นบึงเป็นทะเล

ให้เธอและสรรพสัตว์โลก

สดับโศลกเสียงครืนที่คลื่นเห่

ให้ลมพัดใบพรูจนลู่เท

แล้วจะเพกิ่งกลับมารับลม

ชุ่มโลกโชกฉ่ำจนช่ำโลก

กร่อนโกรกดินก้อนที่ร้อนบ่ม

เหลี่ยมแข็งแง่งงบจะลบคม

เป็นตมเนื้อนิ่มอันอิ่มน้ำ

จะเคาะผิวผืนโลกเป็นบทเพลง

ระนาดคลื่นครื้นเครงประเลงร่ำ

ฟ้าลากเส้นเล่นสายจนวายลำ

ฝนจะปรายสายพรำ-ที่แสนธรรมดา!

๓).

แล้วกอหญ้ากอน้อยจะค่อยเหยียด

แทรกเบียดอกโลก-เลียดอกหล้า

จนรากเมล็ดตรึง-ก็ถึงครา

หน่ออ่อนต้นกล้าแห่งพืชพันธุ์

เป็นป่าเป็นมหาอาณาจักร

สานถักกิ่งไล่ไขว้หลั่น

พรึบใบรกชัฏสงัดงัน

พรั่งดอกสีสันพรรณราย

ให้เธอได้แวดล้อมด้วยหอมอวล

หอมทวนลมฝนถึงต้นสาย

กรุ่นรินกลิ่นรุดสู่สุดปลาย

ให้สืดหายใจหอมอายอ้อมอวล

ให้เธอและสรรพสัตว์โลก

ยินลมโกรกโตรกซ้อนสะท้อนสวน

ขรมฟ้าเมฆครึ้มตระหึ่มครวญ

เวียนหวนเสียงไหวอยู่ไปมา

แล้วพอฝนเม็ดแรกเริ่มแตกดอก

จะกระฉอกคลื่นริ้ว-น้ำผิวหน้า

ครั้นเหยาะหยดสะอาดร่วงหยาดฟ้า

จึงห่าพรมสานเป็นม่านตึง

เช่นนี้แหละธรรมชาติของธรรมชาติ

ภาพวาดใดเล่าจะเข้าถึง

ร่องหยักสมองลึก-อันลึกซึ้ง

หรือจะกลึงเกลาภาพเท่าภาพแท้

เป็นฤดูฝนที่แสนธรรมดา

ถึงเวลาก็มาเยือน-เมฆเคลื่อนแผ่

ฟั้นระลอกขนัดอยู่อัดแอ

แหละเพียงแค่พริบตา-เสี้ยวนาที

ทั้งเธอแหละทั้งสรรพสัตว์โลก

จะเปียกโชกกันล้วนกันถ้วนถี่

ยังจะนานจะเป็นอยู่เช่นนี้

ตราบที่ล้อกาลยังผ่านมา

เมื่อกอหญ้ากอน้อยค่อยค่อยเหยียด

จนแทรกเบียดอกโลกเลียดอกหล้า

เมื่อรากเมล็ดตรึงจนถึงครา

แตกหน่ออ่อนต้นกล้าแห่งพืชพันธุ์

ก็พรึบใบไม้ป่า-อาณาจักร

พรั่งพรักดอกคลี่หลากสีสัน

ชีวิตก็พรึบพรับในฉับพลัน

เมื่อกลองสวรรค์ลั่นย่ำ-เพลงธรรมดา

๔).

ฉับพลัน-ฝนก็เทมาเห่โลก

จนโชกจนชุ่มชอุ่มหล้า

คือล้อกาลเวียนผัน-ฝนผ่านมา

ครั้นเมื่อถึงเวลาย่อมมาเอง

……………………………. …………………………….

กล่อมสัตว์โลกและเธอเสมอมา

มิเลือกเธอหรือว่า---สัตว์หน้าใด!

  ฐานสัปดาห์วิจารณ์ เดือนมีนาคม  ๒๕๔๑