M-e-e P-e-d

นางแบะ

๐      เป็นแบบอย่างที่ดีเถอะนะเจ้า

แม้ผมเผ้ามิเกล้ามวยก็สวยสม

แม้มิใช่ยุคสมัยสไบนิยม

เจ้าก็ควรนุ่งห่มให้สมนวล

หัวจรดเท้ายาววาและหนาคืบ

มีนูนหนอกซอกหลืบให้สงวน

อีกทรวดทรงโค้งเว้าที่เย้ายวน

อย่าให้ลวนลามได้แม้สายตา

นี่เพียงไฟพร่าพรายมาฉายส่อง

พอเห็นกล้องก็กระแดะทำแบะท่า

หรือเงินง้างถ่างงอตะขอบรา

ปลดง่ายเพียงเงินง้า-อนาจาร

หนั่นเนื้อนูนเนินเพียงเงินเปลื้อง

เนื้อเหลืองเจ้าเต้ากลมเจ้านมป้าน

ทำบุญใดจึงใหญ่โตมโหฬาร

แล้วใดดาลให้เป็นอยู่เช่นนี้?

มิอับอายทั้งสิ้นแม้ดินฟ้า

เจ้ากล้าทำสิ่งชัดว่าบัดสี

ฉันเป็นฉันหวั่นใครทำไมมี?

เต้างามใช่ฝาชีครอบสำรับ(เออเว้ย)

เนื้อเนียนดั่งเทียนคลึงเทพกลึงเกลา

ใช่ของเน่าควรเร้นเพราะเหม็นอับ

เนื้อฉันถันตนใช่ย่นยับ

เพียงสายตาจ้องจับตะกละตะกลาม

เงินย่อมง้างเหล็กได้เพียงให้เงื้อ

นี่เพียงเสื้อบางบางหรือจะห้าม

โคตรกอก็มิเคยจะเอ่ยปราม

ซอกง่ามของฉันจะหวั่นใคร?(อ้าว!)

ก็ซอกง่ามของเจ้าแหละผู้เขลาคิด

จึงชีวิตคุณค่าจะหาไม่

ไฟแฟลชแวบฉายประกายไฟ

คือฉายในใจเขลาของเจ้าเอง

อือม์…สิทธิสตรีชวนหงี่เงี่ยน

ง่านง่ามเนียนอกอูมตูมเต่ง

โลกเหวยโลกโยกโคลงจนโคลงเคลง

ดิรัจฉานโทงเทงมาครือกัน..

อาทิตย์ข่าวพิเศษ  ๒๕๓๙