M-e-e P-e-d

ขุนทอง ๒๐๐๐


๐      เมื่อเริ่มจับดินสอเขียน ก ไก่

กูก็ใส่แว่นหนาเพราะตาสั้น

พอเริ่มเรียนเอบีซีมิกี่วัน

ความฝันกูก็สิ้นทุกจินตนาการ

แบกกระเป๋าตัวโก่งไปโรงเรียน

คร่ำเคร่งเร่งเพียรเขียนอ่าน

เป็นขุนทองกร้อนลิ้นจนบิ่นบาน

เป็นตุ๊กตาไขลานวิญญาณไร้

มีนตื้อบื้อขรึมซึมเซื่อง

เหงาเงื่องเหว่ว้าบ้าใบ้

มองผ่านแว่นกระจก-กูตกใจ

เยาว์วัยโดดเดี่ยวกูเดียวดาย

จมอยู่ในถ้อยคำแห่งตำรา

ศาสดาตาบอดทอดถ่าย

วัยที่ตัวเล็กเล็กเป็นเด็กชาย

กูอธิบายสรรพสิ่งผ่านแว่นตา

กูเชื่อเท่าที่กูจะรู้เห็น

กูเป็นเท่าที่กูจะรู้ค่า

สูตรชีวิตกูจำจากตำรา

เป็นวรรคอาขยานทองกูท่องจำ

ยอมเป็นนกขุนทองสมองฝ่อ

โก่งคอสำเนียงเสียงส่ำ

ตามเสียงที่มีผู้ชี้นำ

พร่ำน้ำลายพรูกูภูมิใจ

กูเรียนเพื่อสอบไปตอบครู

ทื่อทู่ดินสอก็ ก ไก่

ผ่านขั้นตอนงี่เง่าของเยาว์วัย

เป็นเด็กในหลักสูตรขี้ทูดเรื้อน

เรียนเพื่อสอบ-สอบเพื่อเอาตัวรอด

บ้าบอดเบื้อใบ้ไร้เพื่อน

สั่งสมมาเช่นนี้นับปีเดือน

จนเหมือนเหมือนหัวใจกูไร้แล้ง

โตขึ้นกูจึงเครียดและเกลียดโลก

ใครทุกข์ใครโศก-ช่างแม่ง

ต้นทุนกูเรียนมาราคาแพง

ศาสดาตาแดง-แม่งสอนกู


อาทิตย์ข่าวพิเศษ  ๒๕๔๐