M-e-e P-e-d

ถามหาคนกล้า ๑


๐จะสืบเท้าก้าวต่อก็กังวล

ถนนคล้ายมิใช่ถนนที่เคยย่าง

จะกลับหลังก็พะวงจะหลงทาง

จุดเริ่มต้นไกลห่างและเวียนวน

มันมืดมิดเปลี่ยวร้างหนทางรก

ไม้สุมทุมพุ่มดกปรกถนน

จะหวังแสงดาวเดือนจากเบื้องบน

เมฆหมอกดอกฝนก็บดบัง

จะกลับหลังก็พะวักพะวนหน้า

จะก้าวขาก็พะว้าพะวงหลัง

จะหยุดพักก็มิกล้า-ละล้าละลัง

ผวาหวาดขลาดคลั่งอยู่กลางทาง

ยืนอยู่มิรู้ทิศมิเห็นหน

ไร้คนแม้เพียงจะเคียงข้าง

ฝนฟ้ากระหน่ำพื้นดังครืนคราง

เบื้องบนเบื้องล่างต่างแปรปรวน

ม้วนเมฆฟั่นเกลียวเกรี้ยวโกรธฟ้า

ฝนกล้าดุดันยิ่งปั่นป่วน

พรมพื้นปรุพรุนจนนุ่มนวล

โอดโอยโหยหวนระงมดิน

เหลียวหาเถื่อนถ้ำกำบังภัย

เหลียวหาก็เปล่าไร้แม้โขดหิน

กฤชฟ้าฟาดเปรี้ยง-ไม้แตกชิ้น

ไฟลามตามกินทั้งพุ่มไพร

หวาดกลัวขื่นเข็ญเป็นฉะนี้

จะแล้งไร้ใครไยดีหรือไฉน

ใครที่เก่งกล้าพอ-ใครหนอใคร?

จะเบิกทางสว่างไสวถือไต้นำ!

กรุงเทพธุรกิจภาคใต้  ๒๕๓๔