ความรื่นรมย์สุดท้าย
ความรื่นรมย์สุดท้าย
๑).
๐ หอมไหมกลิ่นหวานแห่งบ้านชายภู
ณ ฤดูเมฆคลุ้มฟ้าอุ้มฝน
หอมโมกไม้ละลายหอมมาล้อมวน
หอมกล่นเกลื่อนโลกหนอโมกไม้
หวานไหมรสหอมหมอกห้อมเรือน
ชื่นเหมือนเต็มตาตื่นเต็มคืนไหม
เมื่อคืนฝนลงดอก-เช้าหมอกไอ
คลี่สไบแตะตื่นด้วยผืนบาง
แผ่วเพลงฮาร์โมนิกามา-หลับตาสิ
แผ่วจะผลิเพลงโผยมาโรยสาง
สรรพส่ำสำเนียงจะเรียงราง
ทอดเส้นเป็นทางให้วางเท้า
บนบรรทัดห้าเส้น-เธอเห็นไหม
เสียงใจอึงขรมที่ลมเป่า
แล้วเปิดตาเพ่งร่างหมอกบางเบา
ฟังเงาไม้โมกที่โบกใบ
๒).
๐ แตะแสงแห่งเช้าสักคราวครู่
แตะอณูตรู่สางรางชางสมัย
หมอกกำลังหมาดเรื่อมาเอื้อไอ
เพียงใดหอมฟุ้งหนอรุ่งเช้า
รักเธอที่รัก-ฉันรักเธอ
แอบเอ่อน้ำตาจนบ่าเบ้า
สูดกลิ่นอายหอมว้างจากร่างเงา
เวิ้งหอมกล่อมเหงาอยู่เนานาน
นานพอจะร้องไห้มิให้เห็น
อยู่ในเส้นบรรทัดลมพัดผ่าน
รักเอยรักหนอทรมาน
พล่านพลุ่งฟุ้งซ่านในการคิด
หอมหมอกโศกโมกเศร้าในเช้าสวย
หอมมวยผมศกเธอปรกปิด
อยู่ใกล้เพียงมือเงื้อมจะเอื้อมชิด
เพียงเคลื่อนที่ชีวิตสักนิดน้อย
หากลมบางหว่างกั้นสัมพันธภาพ
ไร้รูปไร้ระนาบ-ผงะถอย
ย่ำเช้าเท้าย่ำเธอย่ำรอย
เหลือร่อยรอยย่ำจนช้ำเช้า
เผลอจูบรอยนิ้วชี้-ริมฝีปาก
เธอฝากรสแตะแต่ก่อนเก่า
เผลอกระทั่งหวังเพ้อละเมอเคล้า
จูบเงาไหวโบกของโมกไม้
สัมผัสฉันสักครู่-ฟังบลูส์ดิบ
กระซาบกระซิบฟังสิ-คอร์ดคีย์ใหม่
ฮัมคลอฮาร์โมนิกาเศร้า-ฉันเข้าใจ
สะอื้นไหวขับเค้นทุกเส้นบรรทัด
ยังเนียนรสนิ้วชี้-ริมฝีปาก
ยังค้อนฝากวงหน้าอยู่หลัดหลัด
ฝากรอยก้อยเกี่ยวเธอเหนี่ยวรัด
ฝากชัดจัดแจ่ม-ก่อนแรมลา
๓).
๐ นานพอจะร้องไห้มิให้รู้
ฉันผู้หวังวาดปรารถนา
เสียงสักเสียงเรียงร่วงจากดวงตา
ขลับกะพริบขลิบพร่ากล่อมฟ้าเช้า
ฟังสิ-ฮาร์โมนิกาคีย์อี
ความขมขื่นที่มี-แสนเศร้า
นานช้าที่อิดออดโอบกอดเรา
บางเบาแต่สัมผัสอยู่ชัดเจน
นานเนิ่นที่เผินผิวที่พลิ้วไล้
นานพอจะร้องไห้มิให้เห็น
กดน้ำตาซึมพรากแสนยากเย็น
ยิ้มเค้นเร้นขื่นลวงคืนวัน
ลวงทุกสรรพสิ่งที่ติงไหว
ลวงแม้ลมหายใจที่ไหวหวั่น
เพ่งพิศพินิจตรู่-ดูมัน
หัวร่อล้อหยันวันคืน
ฉันคนเดียวเท่านั้น-ฉันคนเดียว
ขับเคี่ยวความตรอมตรมความขมขื่น
คือความรื่นรมย์อันกลมกลืน
กับเสียงสะอื้น-และอื่นใด
๔).
๐ หวานไหมรสหอมหมอกห้อมเรือน
ชื่นเหมือนเต็มตาตื่นเต็มคืนไหม
เมื่อคืนฝนลงดอก-เช้าหมอกไอ
คลี่สไบผืนหมอกทุกซอกทาง
ห่มความหนาวเหน็บให้เจ็บไข้
ดูเหมือนว่าอยู่ใกล้-แท้ไกลห่าง
แหละเท้าเธอที่ย่ำหยาดน้ำค้าง
ก็จะร้างรอยหมาดทุกหยาดน้ำ
ฉันอยู่กับความรื่นรมย์อันขมขื่น
ชื่นชมรมย์รื่นความกลืนกล้ำ
เข้าใจดีโมกไม้จะร่ายรำ
ตามท่วงทำนองเป่าที่เช้าพรม
เป็นบรรทัดห้าเส้น-เธอเห็นไหม
โหยไห้อึงมี่อึงขรม
คีย์อี-ฮาร์โมนิกาใครที่ไล่ลม
กลับระงมรัวรัวในหัวใจ
หอมไหมกลิ่นหวานแห่งบ้านชายภู
ณ ฤดูตรู่สวยนี้ป่วยไข้
คือการลวงสุดท้าย-ลมหายใจ
ฉันกำลังร่ำไห้มิให้รู้
สัมผัสลมหายใจ-อุ่นไหมเธอ
แหละเออนิ่งฟังสักครั้งครู่
รสหอมกล่อมเช้าอยู่กราวกรู
โมกลู่ยอดเอนระเนนราย
แตะแสงแห่งเช้าอีกคราวครู่
ก่อนอณูตรู่สางรางชางสลาย
อำลาเถิด ฟ้าจะพร่างสว่างพราย
ความรื่นรมย์สุดท้าย-ทลายแล้ว!
ฐานสัปดาห์วิจารณ์ ๒๕๔๓