M-e-e P-e-d

พิกุลกรุ่นกลิ่นเหล้า


สาวน้อย-

มาดื่มเหล้าเฝ้าคอยแต่หัวค่ำ

ณ โต๊ะหน้าบ้านร้านเก่าเจ้าประจำ

พอเริ่มเมาก็บ่นงำงึมคำคอย

ลมค่ำพัดผ่านป้ายร้านสั่น

เหล้าเข้มนั้นโซดาเติมก็เริ่มกร่อย

เธอชงเหล้าคนแรง-น้ำแข็งลอย

ชรอยชะรอยที่คอยรอ

วัยสาวอันควรสงวนศักดิ์

มาดื่มเหล้าเมาหนัก-ลูกรักใครหนอ

เสียงเพลงกระหึ่มก้องเธอร้องคลอ

จวบดึกพรึกประกายทอที่รอก็มา

เป็นหนุ่มสาวคราวรุ่นพิกุลหอม

ลอยลมมารายล้อมกันพร้อมหน้า

รินเหล้าใส่แก้วแล้วสนทนา

ด้วยภาษาแรกผลิดอกพิกุล

โอบกอดคลอเคลียเวี่ยแขนกอด

อ้อนออดเนื้อแนบเพื่อแอบอุ่น

กลีบดอกพร่างพร้อยก็รอยพรุน

เมื่อสติคว้างหมุน-พิกุลเมา

ลอยลมมาจากไหนก็ไม่รู้

จู่จู่ก็ผ่านมาร้านเหล้า

เดือนต่ำดาวตุงจวนรุ่งเช้า

จะหอบเอาพิกุลหอมไปล้อมใด?

สาวน้อย-

รุ่งเช้าเจ้าจะลอยสู่หนไหน?

วัยสาวแรกผลิพิกุลวัย

หนอลืมต้นลืมใบลอยไล่ลม

ณ โต๊ะหน้าบ้านร้านเหล้าเจ้าประจำ

ทุกค่ำเธอเหงา-เอาเหล้าข่ม

เธอมาจากความขื่นเข็ญแห่งเลนตม

หรือมาจากสังคมล้มละลาย?


อาทิตย์รายสัปดาห์