M-e-e P-e-d

บ้านของเรา

หลังคาบ้านกำลังจะพังครืน

ฟากพื้นจะทรุดลงสุดเสา

ลมโหมฝากระดานมารานเร้า

บ้านเรากำลังจะพังทลาย

เธอร้องไห้สั่นเทากอดเข่าตน

สวดมนต์มิได้สรรพศัพท์ทั้งหลาย

ฟ้าตั้งเค้าเงามืดก็ยืดกาย

แล้วปลาบแปลบแลบฉายโชนสายฟ้า

เป็นทางเป็นทางลงกลางดิน

ได้ยินปร้างเปรี้ยงด้วยเสียงผ่า

แต่ละสายแต่ละสายเต็มสายตา

ดวงพร่าตระหนก-เธอตกใจ

กรีดเสียงแหลมยาวอันหนาวเยือก

ซานเสือกมุมห้องไปร้องไห้

ดั่งดวงตาลุกโพลงเห็นโหงไพร

ทยอยไล่เกรียวกราวกันเข้ามา

บ้านของเราใกล้จุดสิ้นสุดแล้ว

ทรุดแนวตอม่อไปต่อหน้า

ชั่วฟ้าฟาดวาบวิบเพียงพริบตา

หลังคาก็ปลิวไปลิ่วลับ

ขวัญเธอเปิดเปิงกระเจิงลม

ลั่นขรมหวีดไหวมิได้ศัพท์

ประสาทเส้นเต้นกรูมิรู้รับ

โผจับกอดเสาต้นร้าวเนื้อ

ฟูมฟายทุรายก่นทุรนอึง

หวาดกลัวถึงสติก็มิเหลือ

ลนลานเหลือกลานเสียงสั่นเครือ

มือเงื้อคว้าไขว่ขึ้นฟายลม

กำลังเป็นสุสานแล้วบ้านนี้

นาทีต่อนาทีทลายล่ม

ต้นเสานี้มีมอด-เธอกอดกลม

เขี้ยวมอดกรอดจมจนล้มพื้น

ยวบลงทีละนิด-อนิจจา

ดวงตายิ่งตระหนก-ตกตื่น

วาระสุดท้ายทลายครืน

กลบกลืนชีวิต-อนิจจา

อาทิตย์ข่าวพิเศษ