M-e-e P-e-d

เกวียนฉันและไม้เธอ

๑).

จึงเมื่อเปลือกตาเธอเผยอเปิด

รับรู้เถิดความเฉิดฉันบรรเจิดฉาย

ยังปรากฏภาพงามอร่ามพราย

คอยท้าถามความหมายแก่สายตา

ว่าใช่ไหม?-ในความทุกข์มีปลุกปลอบ

ใช่มิใช่-ใบไม้กรอบย่อมตอบว่า

พลันที่ร่วงใบทิ้งจากกิ่งคา

ยังอกดินถวิลหาคอยอ้ารับ

ใช่ไหม?-แต่ละสิ่งที่ทิ้งท่วง

ย่อมทิ้งทวงท้วงติงทุกสิ่งสรรพ

จึงทุกข์เธอที่ประสบกี่ทบทับ

ขอเพียงรับด้านดีจากผลลบ

๒).

ฉันเพียงผู้ผ่านมาจากฟ้ากว้าง

ที่คั่นกลางระหว่างเรา-เงาบรรจบ

มาพบเธอที่หมายจะได้พบ

จนเงาทบซ้อนร่างระหว่างเรา

จนเมื่อเงาเราจึงเป็นหนึ่งเดียว

ก็รู้รับเธอขับเคี่ยวกับเปลี่ยวเหงา

ใจดวงโศกใครกันที่สั่นเทา

ใจดวงเศร้าใครหนอที่ท้อแท้

สัมผัสใดได้หรือชีวิตมนุษย์?

ที่รู้สึกลึกสุดแห่งทุกข์แปล้

ผิวอันเรื่อเนื้ออันเนียนเธอเปลี่ยนแปร

เสียงหัวใจไห้แงเธอแซ่อึง

เงาฉันกอดเงาเธอ-ฉันเพ้อจูบ

มือฉันลูบเงาผมเธอ-ฉันเพ้อถึง

บางสำนึกผลึกตะกอนที่ซ่อนซึ้ง

คล้ายว่าครึ่งอายุฉันผุพัง

จากฟากฟ้าอีกขอบที่ครอบฟ้า

ฉันหวังหาฟ้าฝากสักฟากฝั่ง

เกวียนชีวิตออดเอียดคลอนเสียดดัง

วิญญาณโคโง่งั่งฉันนำทาง

เรียนรู้ความเจ็บช้ำแห่งน้ำใจ

ด้วยหยาดใสน้ำตาที่พร่าพร่าง

เรียนรู้หนทางเดินที่เพลิงพราง

เมื่อชีวิตหยาบกระด้างบนทางไฟ

จนที่สุดจุดหนึ่งก็ถึงจุด

เมื่อร่างร่วงล้มทรุด-วัยรุดไล่

ก่อนที่ไฟไหม้อ้าวจะผ่าววัย

ฉันร่ำไห้ไร้เพื่อนช่วยเคลื่อนล้อ!

๓).

มนุษย์สัมผัสได้ด้วยสิ่งใด?

ทั้งร่ำไห้และเสียงรัวแห่งหัวร่อ

มนุษย์มีความแปลกที่แตกกอ

กอแห่งแขนงหน่อที่ต่อตา

จึงทั้งเสียงหัวร่อและร้องไห้

มนุษย์สัมผัสได้แม้แปลกหน้า

เธอผู้เก็บความเจ็บช้ำกักน้ำตา

ก็ทรงค่าแห่งมนุษย์ที่สุดแล้ว

เงาที่ฉันกอดเธอ-ฉันเพ้อจูบ

มือที่ลูบผมเธอ-ฉันเพ้อแผ่ว

หวังอันงามของมนุษย์ย่อมผุดแพรว

หลังหยาดแก้วหยดฉ่ำของน้ำตา

มนุษย์ย่อมมีความรู้สึก

หยาดน้ำตาเพียงผลึกก็เลอค่า

ความทุกข์ทุกแขนงหน่อที่ต่อตา

เป็นพันธุ์กล้าไม้ดีของชีวิต

ฉันเคลื่อนล้อผ่านมาจากป่าไฟ

แผลพุพองหมองไหม้หายสนิท

ยังหวังหาฟ้าฝากสักฟากทิศ

ฟังเถิดมิตร-ก่อนฉันเคลื่อนผันล้อ

๔).

จึงเมื่อเปลือกตาเธอเผยอเปิด

รับรู้เถิดเกวียนไพรต้องไปต่อ

แต่ไม้เธอต้องแตกให้แปลกกอ

กอแห่งหน่อต้องแตกให้แปลกตา

เห็นบ้างไหม?-ในความทุกข์มีปลุกปลอบ

เห็นมิเห็น-ใบไม้กรอบย่อมบอกว่า

พลันที่ร่วงใบทิ้งจากกิ่งคา

ยังอกดินถวิลหาคอยอ้ารับ

ใช่ไหม?-แต่ละสิ่งที่ทิ้งท่วง

หยาดน้ำตาแต่ละดวงที่ร่วงขยับ

จะผ่อนคลายทุกข์โศกที่โลกทับ

เพียงแค่เธอรู้รับการปรับแปร

เธอเป็นมนุษย์-ที่รักเธอย่อมมีความรู้สึก

แต่แผลลึกก็รสชาติแห่งบาดแผล

จะยิ้มรับขลับตาว่ากล้าแท้

หรือร่ำไห้อ่อนแอ-แล้วแต่เธอ.. . . .


ดอกเบี้ยการเมืองรายสัปดาห์