M-e-e P-e-d

๑).

ในความอึกทึก-มีความเงียบ

อันราบเรียบเงียบเหงาและเบาแผ่ว

นุ่มนวลอ่อนโยนราวขนแมว

ล่องแล้วลอยอยู่มิรู้ลง

ในความฝันสีดำ-มีความขาว

เป็นจุดดาวพราวพุ่งอยู่สูงส่ง

เพื่อทอความงามงดเป็นกลดทรง

ทอดวงแสงวาดอยู่ดาดฟ้า

แหละในความเติบใหญ่-มีวัยเยาว์

ผุดเงาร้อยเรียงความเดียงสา

ในดวงใจหนักหน่วง-มีดวงตา

เพรียกหาหัวใจแห่งวัยเยาว์

๒).

คล้ายคล้ายกลิ่นทะเลได้เพพัด

แหละคลื่นซัดสะท้อนวันก่อนเก่า

ลำสนสูงยอดนั้นทอดเงา

ลมเป่าหาดทรายฟุ้งฟายมา

คล้ายคล้ายดอกไม้ขาวกลีบเบาบาง

อวดร่างรูปทรงอยู่ตรงหน้า

ในฤดูเมฆขาวเริ่มเทาทา

รอเวลาแตกเกล็ดเป็นเม็ดน้ำ

แห่งสิงหาคม------

สายลมหมาดชื้นเริ่มชื่นฉ่ำ

เธอมาคืนที่ฝันสีดำ

ฝันซึ่งซากซ้ำประจำมา

ในความเจ็บปวด-ความรวดร้าว

ความหนาวเหน็บหนักนั้นนักหนา

มือเบาเย็นชื่นเธอยื่นมา

ดวงตารอยยิ้มเธอเยี่ยมเยือน

เสียงสนวู่ไหวในสายลม

สิงหาคม---ดวงตาที่ฝ้าเฝื่อน

จับจ้องใบหน้าเธอไว้เพ้อเตือน

ก่อนการเคลื่อนสติสู่ภวังค์!!

๓).

ไกลโพ้น------

ปุยอันอ่อนโยนอยู่โพ้นฝั่ง

ระเบียงที่ดาวละดวงยัง

ระยับปลั่งเปล่งสุกอยู่ทุกดวง

ห้วงแห่งการหลับใหลตามลำพัง

ฉันเพรียกขานความหลังอันลับล่วง

เพ่งอยู่ในความกว้างที่ว้างกลวง

ทั้งปวง---ที่ไร้ที่ไม่มี

ในความเงียบอันมิรู้ตัว

กับความกลัวการหลับอยู่กับที่

ช่วงแห่งนาฬิกาต่อนาที

ลมหายใจที่ช่างแผ่วเบา

ห้วงแห่งการหลับใหลอันยาวนาน

คืบคลานดิ่งดำสู่ความเศร้า

สูญเสียการหวังคาดและวาดเดา

แห่งเค้าดวงหน้าเมตตานั้น

ไกลโพ้น------

ดั่งลอยโกลนเรือร้างอยู่กลางฝัน

เบื้องเหนือดาวดื่นนับหมื่นพัน

พรางแสงเงียบงันอยู่ระยับ

แล้วดอกไม้ก็ร่วงจากดวงดาว

กลีบขาวแสนงามในยามหลับ

แอมโมเนียฉุนจัด-สัมผัสรับ

และดวงตาดำขลับจ้องจับมา

๔).

ฉันมองโลกด้วยตาเพียงข้างเดียว

โน้มเหนี่ยวจักรวาลด้วยควานหา

อธิบายสิ่งสรรพเพียงหลับตา

เยียวยาความบอดใบ้มอดตน

จึงรู้---ในความงามมีความเศร้า

ครึ่งค่อนวัยเยาว์ช่างเหงาหม่น

ผิวทะเลที่แดดได้แผดปน

เสียงลมหวิววู่สนลู่ใบ

ปิดตาข้างหนึ่ง---ข้างหนึ่งเปิด

ดูเถิด-เส้นระที่จะไต่

แนวราบระนาบตลอดที่ทอดไกล

แบ่งน้ำกับฟ้าไว้อย่างชัดเจน

โอวัยเยาว์------

การเติบโตแสนเศร้า---และล้อเล่น

กาลเวลาอัดหนีบซ้ำบีบเค้น

หลอมเป็นชีวิตเบี้ยวบิดทรง

ในความฝันสีขาว---มีเงาดำ

ซ่อนงำรอกาลจะสานส่ง

ค่อยเล็มแสงรอบประกอบองค์

เพื่อถล่มล่มลง ณ ตรงนั้น

ตรงที่ดอกไม้ขาวกลีบเบาบาง

อยู่ระหว่างความจริงกับความฝัน

ในความมืดที่เงียบอย่างเฉียบพลัน

และการตื่นที่อันตรธานวัย

๕).

ไกลโพ้น------

ปุยอันอ่อนโยนอยู่โพ้นไหน?

สิงหาคม---คลื่นเดิ่งสนเริงใบ

อึกทึกอยู่ในความวังเวง

เอื้อมคว้าดาวสักดวงจักร่วงมา

ดวงตาแม้ข้าง---ก็ยังเปล่ง

มิติราบโล่งอันโคลงเคลง

ยังเขย่งเหยียดเงื้อมยังเอื้อมคว้า

ฉันมองโลกด้วยตาเพียงข้างเดียว

วิ่นแหว่งบิดเบี้ยวมาเชี่ยวกล้า

จึงดวงใจบอบช้ำ---มีน้ำตา

สูญเสียเค้าหน้าเมตตาใด

ในความเงียบมีความอึกทึก

เสียงหัวใจเต้นตึก---รู้สึกได้

ฉันหลับตาอีกดวงดิ่งทรวงใน

เลื่อนไหลสู่การหลับ---มิรับรู้

ในความฝันสีขาว---มีเงาดำ

ล่มซ้ำซากพื้นที่ยืนอยู่

ระเบียงดาวดาดที่หยาดอณู

จึงปูแสงลาด ณ หาดทราย

แหละในความเติบใหญ่---มีวัยเยาว์

เติบโตมาโง่เขลาและสูญหาย

เบื้องหน้าเธอยืนอยู่---คือผู้ชาย

ผู้ทำลายเด็กน้อยลงย่อยยับ!!

๖).

แห่งสิงหาคม------

กระแสลมพัดหวนเพื่อทวนกลับ

ถ่างความฝันความจริงเพียงนิ่งนับ

กี่คราหลับ? กี่วามหยาดน้ำเกลือ?

เธอผู้มีรอยยิ้มในดวงตา

ผ่านมาเพื่อคุณการอุ่นเอื้อ

มิรับรู้หน่วยตาที่พร่าเครือ

ของชายผู้เลือดเนื้อ---มิเหลือใด!!


รพ.รามาธิบดี สิงหาคม    ๒๕๔๔


ตีพิมพ์ครั้งแรกที่ เนชั่นสุดสัปดาห์