M-e-e P-e-d

อายุใกล้ ๔๐ ของผมในปัจจุบันนี้  นับว่ามันผ่านไปอย่างรวดเร็ว  และเหลือเชื่อเหลือเกินที่ยังชีวิตอยู่ได้  จากเด็กขี้แยไม่เอาถ่านสักเรื่อง  ขี้ฟ้องขี้ร้องและอ่อนแอเสียจนใครต่อใครเอือมระอา    ผมกลับเติบโตช่วงวัยรุ่นเต็มขีดในมัธยมปลาย    ด้วยพฤติกรรมและการมองโลกในอีกแง่มุม  มันค่อนข้างท้าทาย  โลดโผน  และชื่อเสียงที่นักเรียนด้วยกันกล่าวถึง    จนกระทั่งไปเรียนรามฯ  นั่นคือช่วงเวลาที่ผมรุ่งเรืองสุดขีด  พอๆกับตกต่ำสุดขีดในด้านของสังคม  ยังนึกอยู่เสมอมา  หากผมยังดื้อที่จะอยู่รามฯไม่กลับบ้านตามคำร้องขอของแม่  ผมจะมีสถานะใดในรามฯและหน้ารามฯ?  เปล่าเลย - ผมไม่ได้หมายถึงการได้เป็นแก๊งมาเฟียอันน่าเกรงขามเลืองนาม    ที่กลุ่มมาเฟียก่อนๆไำด้ปฏิบัติให้เห็นกันอย่างน่าขนหัวลุก    ผมไม่ได้หัวใจแกร่งกร้านปานนั้น  ผมยังรู้สึกรักรู้สึกอ่อนโยนต่อเพื่อนมนุษย์    ผมเป็นเช่นนั้นไม่ได้แน่  และไม่เคยคิดจะเป็นอีกด้วย  แม้ว่าครั้งหนึ่งเคยเดินเลียบๆกลุ่มเหล่านั้นอยู่บ้าง  โชคดี - ที่ผมยังเป็นคนภายนอกกลุ่ม

แล้วสถานะที่ผมว่านั้นมันคืออะไร?    ผมไม่ทราบ    แต่เชื่อได้ว่าต้องเป็นสถานะที่แม่และเตี่ยไม่ชอบใจนัก

ช่วงชีวิตโลดโผนช่วงนั้นนั้นนั่นแหละ  ที่ผมมักจะนั่งนึกถึงทบทวนอยู่เสมอ  ด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ  ด้วยความรู้สึกแปลกหน้า  และด้วยความรู้สึกอันปั่นป่วนมวนพุง    ขณะเดียวกัน - มันกลับสร้างกระแสบางกระแสขึ้นในหัวใจ  ให้ผมรับรู้ว่าผมผ่านอะไรๆที่ร้ายๆมาบ้างแล้ว  อย่างที่ผู้ชายสักคนควรจะได้ผ่าน  ตามมุมมองของผู้ชายที่มิได้เดินหนีบกระเป๋านักเรียน  เป็นความรู้สึกสองความรู้สึกที่ตัดกันอย่างสิ้นเชิงของหัวใจดวงหนึ่ง  ไม่น่าเชื่อใช่ไหม?  ที่ในขณะเดียวกันนั้น  เราพบว่าเราทั้งชิงชังและโหยหาในสิ่งนั้นอยู่อย่างสับสน

ผมว่านี่แหละคือชีวิตที่แท้  ชีวิตที่มิได้มีอะไร "เพียว"  มันมีองค์ประกอบมากมายขึ้นในแต่ละวินาทีของเรา


ต้องเอ่ยถึง ประดิษฐ์  เรืองดิษฐ์ กันทุกเมื่อ    ด้วยเพื่อนผู้นี้คือผู้ที่ผมไม่ควรจะลืมความทรงจำเล็กๆอันเนิ่นนานมาแล้วนั้น    ประมาณ ปี ๒ ของ รามฯ  เขายื่นหนังสือเล่มหนึ่ง  "ความรักของวัลยา" ของ "เสนีย์ เสาวพงศ์" (แต่ผมมักจะจำว่าเป็นหนังสือ - ปีศาจ - ของผู้เขียนคนเดียวกัน)  ผมรับไปอย่างเกรงใจ  ครั้นเมื่อได้อ่าน  โลกเก่าของผมก็พังทลายลงตรงหน้า  ผมมีจุดหมายปลายทางอย่างที่ ดอน  คอร์เลโอเน ได้กล่าวเสมอว่า คนเรามีจุดหมายชีวิตเพียงสิ่งเดียว    นอกจากหนังสือจะเปลี่ยนทัศนะต่อชีวิตต่อโลก    หนังสือยังทำให้ผมรู้ว่าผมต้องการเป็นกวี    แล้วผมก็ลงมือทำมัน!


กล่าวได้ว่าผมมีชื่อพอสมควร  อย่างน้อยคนในแวดวงก็รู้จักชื่อ  ผมมีความสุข  และผมพยายามเขียนรูปแบบอื่นๆ  แม้ว่าจะไม่คล่องมือเหมือนกับบทกวีก็ตาม


นิยายชิ้นนี้  ผมเริ่มเมื่อประมาณปี  ๒๕๓๙    และค้างเติ่งเนิ่นนานอยู่อย่างนั้น  จนมาต่อเติมในช่วงป่ ๒๕๔๖  ที่ผมประสบอุบัติเหตุเอ็นหน้าข้อเท้าขวาขาด  แล้วก็ต่อมันเรื่อยมาจนจบตอนที่ ๑

มันคงจะมีสัก ๔ ตอน
๑ - แป้งในถังนวด ๒ - การกระหน่ำตีของทุ่น ๓ - ลูกโม่ที่บดจนแป้งเป็นเนื้อเดียวกัน ๔ - บะหมี่หนึ่งก้อน

ใช่  มันเป็นเรื่องราวของผมเอง  ที่เอาอาชีพอันคุ้นเคยดีมาเดินเรื่อง  และเอาจุดจดจำของใครๆที่มีต่อผมมาเป็นแกน


ปานสีแดงบนเปลือกตาขวาของผมมันสร้างความเจ็บปวดมายาวนาน  หลายครั้งที่มันเป็นการตอบโต้สายตาแปลกๆของใครต่อใครด้วยพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง  กว่าผมจะสยบยอมต่อสายตานั้น  กว่าผมจะทำความรู้จักกับเปลือกตาสีแดงนั้น    อายุผมล่วงมาเกือบจะ ๔๐ ปี!

เป็นนิยายเรื่องแรก  และยังเขียนไม่จบ  ทีแรกผมตั้งใจจะเขียนให้จบทั้ง ๔ ตอนแล้วจึงจะโพสต์เก็บในเวบ  แต่เกรงว่าการเล่นเนตแบบซุกซนของผมมันเสี่ยงต่อเครื่องจะเดี้ยงเหลือเกิน  จึงตัดสินใจเอามาโพต์ก่อน  และเมื่อเขียนจบอีกตอนก็จะเอามาโพสต์อีกที

ผมเป็นนักเขียน    สิ่งหนึ่งที่นักเขียนต้องมีต้องเป็นคือ  การเขียน  เช่นที่ผมเป็นคนขายหมี่เป็ด  ที่ผมต้องเป็นต้องมีคือ  การค้าขาย  ไม่มีอะไรต่างกันเลย  ไม่มีอะไรน่าภูมิใจกว่ากัน  ผมรักชีวิตชนิดนี้!