รักของชีวิตชนิดนี้
รักเธอด้วยใจอันใสซื่อ
และรักเท่าที่มือเธอยื่นให้
มิคาดหวังขอบฟ้าเกินกว่าไป
มิคาดหมายดาวดวงใดอันไกลเกิน
รักเท่าที่หัวใจจะให้รัก
เท่าที่เธอให้รู้จักหรือขัดเขิน
หอมไม้ดอกซอกสวนมาชวนเชิญ
หัวใจเธอหมางเมินเลยหรือไร
รักเท่าที่หัวใจที่ฉันมี
และเท่าที่ความรักจักรักได้
ในวิญญาณที่ซ้อนร่างอยู่ข้างใน
อาจรักใครก็ได้แต่ไม่รัก
สัมผัสรักรู้ได้ด้วยรู้สึก
เช่นสัมผัสประกายพรึกด้วยรู้จัก
เธอจะก้มดูทรายหรือทายทัก
หัวใจเธอย่อมตระหนักอยู่แก่ใจ
ฉันเพียงร้อยสร้อยรักถักศรัทธา
จะหลงเพ้อว่าเลอค่าก็หาใช่
รักจะถักจากชีวิตชนิดใด
ค่าอยู่ที่ผู้ให้และผู้รับ
รักฉันถักจากชีวิตชนิดนี้
ไมตรีเธอจะชื่นหรือยื่นกลับ
มิอาจหยั่งความรู้สึกอันลึกลับ
ที่เธอซ่อนซ้อนซับไว้กับทรวง
ฉันเพียงร้อยสร้อยรักถักศรัทธา
ยื่นให้ด้วยสิเนหาใช่เหนี่ยวหน่วง
เธอจะรับหรือไม่ได้ทั้งปวง
เท่าที่ดวงใจเธอรู้ค่ารัก
กุลสตรี ปักษ์แรก ฉบับที่ ๕๗๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๘