M-e-e P-e-d

๑). เชิญเธอเลือกเปลือกหอยฝอยสาหร่าย ในคลื่นฟองฟ่องทรายซึ่งรายฝั่ง ลึกรอยเท้าราวทรายทลายพัง ลึกและร้าวราวแอ่งวังจะฝังกาย เย็นฟองคลื่นคืนจันทร์แห่งวันเพ็ญ ซัดหาดและสาดเซ็นฝากเส้นสาย เพ็ญที่คลื่นครืนโครมมาโซมทราย นั่นเปลือกหอยฝอยสาหร่ายอยู่ใต้เท้า

๒). ดึกน้ำลงเธอจงเลือกบางเปลือกหอย สาหร่ายฝอยร้อยถักสลักเสลา มือที่เนียนดั่งเทียนคลึงให้กลึงเกลา ใจที่เหงาให้เหงาสร้างสร้อยสังวาล เหมือนเพียงซากกากหอยและฝอยศพ ที่คลื่นซัดพลัดซบใต้พลบม่าน เป็นความตายที่ทลายทะลักจากจักรวาล แหละบังเอิญเธอเดินผ่านน่านทะเล เห็นความงามในความตายบ้างไหมเธอ เพียงชั่วเผลอกะพริบตาความว้าเหว่ เห็นบ้างหรือความตายที่ถ่ายเท ในเพลงเห่กล่อมศพคลื่นซบเท้า แทบเท้าเธอคือความตายที่รายเรียง และค่าเพียงซากเหนื่อยรอเปื่อยเน่า วันเวลาจะสลายความพรายเงา ก็เมื่อเช้ารุ่งรางสว่างวาม

๓). เพียงชั่วใจดวงเหงาพรางเงาหอย เธออาจปล่อยคำตอบไว้ในคำถาม เช่นที่ใจดวงเศร้าที่เศร้าลาม เธออาจข้ามความรู้สึกอันลึกลับ เห็นบ้างไหมความงามในความตาย ศพสาหร่ายซากหอยสร้อยประดับ แม้รุ่งเช้าวาวรางสว่างวับ ที่ไร้ค่าก็คณานับทับทวี เชิญเธอคล้องใจตนหรือคนใด เท่าที่ใจจะร้อยสายสร้อยสี และความตายรายฝั่งถ้ายังมี ให้เท่าที่คลื่นจะถั่งซบฝั่งทราย หากเธอเห็นความตายนั้นสายสร้อย ให้เธอเลือกเปลือกหอยฝอยสาหร่าย ก่อนน้ำขึ้นคืนจันทร์พรรณราย สร้างสร้อยงามจากความตายใต้เท้าเธอ