M-e-e P-e-d

๑).

เราเห็น-ภูหมอกนั้นขาวโพลน

ลมโยนปุยเหงาอยู่เบาแผ่ว

ข่าวภู-ฤดูหนาว  ใกล้เข้าแล้ว

เหนือแนวเทือกทอดตลอดภู

ฟ้าปิด-ละอองหมอกแตกดอกบาน

ฟ้าหลัวมัวน่านฟ้านานอยู่

แหละตะวันโรยแรงร่วงแสงพรู

โรยปูแสงว้างเวิ้งทางเท้า

นวลแสงกลางหมอกหม่น-สนธยา

คือสีแดงแสงตาแห่งพระเจ้า

ลมโศก-โศลกขรึมเสียงทึมเทา
ลมจูบเธอเบาเบา---เถอะเข้าใจ

๒).

เดินไปสู่ภูสูง-เราจูงมือ

ส่งสื่อมือนั้นเธอสั่นไหว

กลัวขลาดหวาดเงา--หรือเขลาใด
อันซ่อนในพืดหมอกที่พอกคลุม

แรงไหวไรผมเพียงลมแผ่ว

หนาวแผ้วแล้วผ่านไปลานลุ่ม

มือเธอกระชับแน่น-คว้าแขนกุม
ลมกลุ้มรุมหนาวจนร้าวเนื้อ

ปลอบเธอ-เถอะเราเดินด้วยกัน

การไปสู่ภูชันต้องมั่นเชื่อ

แรงเกรียวเรี่ยวกรูอย่ารู้เรื้อ

จะใจเอื้อเอ็นดูมิรู้รา

ปล่อยไปตามใจเท้าที่ก้าวเถิด

ไม้เพยิดพยัก--หมอกกวักหา

อย่าไยดีการเร่ของเวลา
อย่างไรฟ้าวันคืนก็ผืนเดียว

ชื่อใดดอกไม้ภู-มิรู้จัก
หากที่รัก-กลิ่นห้อมช่างหอมเชี่ยว

ใบใดร่วงคว้างทอดทางเทียว

กรอบเรืองเหลืองเปลี่ยวทุกเรียวใบ

ชื่อใดดอกไม้ภู-มิรู้ชื่อ

ทิศใดอื้อลมพรู-มิรู้ได้

แปลกตาแปลกงามแปลกนามนัย
แปลกไหม?-มีอยู่ในภูชัน

เราเห็น-ภูหมอกนั้นขาวโพลน

ลมโยนปุยขาวอยู่พราวสัน

แปลกหรือชื่อนาม-หรือสำคัญ?

หากนั่นงามพอ-ก็พอแล้ว!

๓).

ลมสายโศกขรึมเสียงทึมเทา

ล่องลอยสร้อยเศร้ามาเบาแผ่ว

จากยอดภูสูงชันจากสันแนว

ไล่เรี่ยตามแถวของแนวทาง

มาทางช่องร่องห่างระหว่างช่อง

พรูพลิ้วผิวล่องตามช่องว่าง

เรี่ยดินลาดต่ำ--ระลำราง
ลมพร่างระหว่างพลิ้วละริ้วลม

ลมริ้วปลิวไม้ดอกไหวร่วง
ฝากดวงหอมให้ตรงไรผม

เธอสบตา-ยิ้มให้ดวงใสกลม

ฉันข่มความยินดีวิญญาณ

เธอจึงรู้-ฤดูหนาว  ดอกไม้สวย

หอมด้วยผวยจีบแห่งกลีบหวาน

สดสีเปล่งปลั่งอลังการ

เบ่งบานสานสีสันชีวิต

สานเธอเข้ากับสรรพสิ่ง
ให้นิ่งกลมกลืนแนบสนิท

ละอองหมอกดอกหนาวพราวทิศ
เพียงใดใกล้ชิด?-แม้ปิดตา

เรากำลังเดินสู่สันภูหมอก
ดอกไม้สวยสักดอกก็บอกค่า

ว่าล้นแล้วดอกผลที่ด้นมา
สู่ความงามแปลกหน้าแปลกตาตน

เธอจึงรู้-ฤดูหนาว  ดอกไม้หอม
ซ่อนในอ้อมลึกลับ--ในสับสน

ที่ที่เธอเขลาหวาดและขลาดจน

ถามเหตุผลแห่งงาม--แห่งนามนัย

๔).

อย่าถามอันใดอีกเลย -- ที่รัก

จะหนาวหนักเนื้อปริ-ตอบมิได้

รู้เพียงว่าทางท่องนั้นต้องไป

รู้เพียงใจเราร้องขอท่องทาง

รู้เพียงนำเสนอให้เธอรู้
กลางสันภูยังมีซึ่งที่ว่าง

ในสายหมอกดอกฉ่ำของน้ำค้าง

ให้เราวางเท้าทอดตลอดภู

อย่ากังวลอันใดเลย--ที่รัก
จะรู้จักหรือไม่-ลมสายอู้

ดอกไม้ใดบานผลิแล้วมิรู้
แหละฤดูเหน็บหนาวนั้นเท่าใด

ปล่อยไปตามใจเท้าเราก้าวเดิน

ชมเพริดเพลิดเพลินทางเดินใหม่

ลมจูบเธอเบาเบา--เถอะเข้าใจ

นั้นผมไรสลวยพรายสยายพราว

อย่าถามถึงความงามแห่งนามนัย
อันซ่อนในพืดหมอก--ในดอกหนาว

ลมเสียงโศกโกรกไม้จนไหวกราว

โพลนขาวข่าวภู-ฤดูลม

ละลิ่วลิบพริบตาก็ลาผ่าน
มาเพียงฝานแรงไหว  กรีดไรผม

ผ่านไปกอบกรอบใบที่ไหม้อม

ลิบลิ่วปลิวกลมกลืนลมลับ

ไปเถิด-เกี่ยวก้อยต้อยตามกัน
ดวงตะวันลดไต่ไล่ระดับ

ภูโลมลมเพลงมาวับวับ
ดวงตาพระเจ้าใกล้ดับใกล้หลับตา

ปล่อยไปตามใจเท้าที่ก้าวเถิด

ฟ้าปิด-แต่ภูเปิดให้ค้นหา

อย่าไยดีโพล้เพล้ของเวลา
ไม้ดอก  หมอกหนา-หรือว่าใด

แปลกหรือมิเข้าใจอันใดเลย

ทั้งมิเคยคาดคิดจะชิดใกล้

มิกระทั่งรู้จักมาจากใคร

แปลกไหม?  หากงามพอ-ก็พอแล้ว

๕).

จนดวงตาพระเจ้าหลับสนิท

มืดมิดก็พราวด้วยดาวแก้ว

พร่างอยู่เหนือภูชันเหนือสันแนว

หนึ่งพรึกแพรวก็ปลั่งกว่าทั้งปวง

กอดเถิดเด็กน้อย--เถิดเด็กดี
ราตรีพรายดาวนี้หนักหน่วง

อย่าตกใจ—พรึกหนึ่งจะตึงดวง

ฉายช่วงแสงสีมาคลี่ทาง

……………………………. …………………………….. ………………………………… ………………………………… อย่าตกใจ—พรึกพรายจะฉายดวง

ผ่านล่วงสันภู-มาสู่เรา

ไรเตอร์แมกกาซีน